غزل شمارهٔ ۱۰۳
هـــر كــه او دعــوي مــســتــي مــيكــنــد
آشــــكــــارا بــــتپـــرســـتـــي مـــيكـــنـــد
هــســتــي آن را مــيســزد كــز نـيـسـتـي
هـر نـفـس صـدگـونـه هـسـتـي مـيكـند
هــر كــه از خــاك درش رفــعــت نــيــافــت
لـاجـرم سـر سـوي پـسـتـي مـيكـند
دل كه خورد از جام عشقش جرعهاي
بيخبر شد، شور و مستي ميكند
دل چــو خــواهــم بــاخــتــن در پــاي او
جـان ز شـوقـش پـيـش دسـتـي ميكند
چـنـد گـويـي كـو جـفـا تا كي كند؟
اي عــراقــي، تــا تــو هــسـتـي مـيكـنـد
غزل شمارهٔ ۱۰۴
بـــــه خـــــرابـــــات شـــــدم دوش مـــــرا بـــــار نـــــبـــــود
مــــيزدم نـــعـــره و فـــريـــاد ز مـــن كـــس نـــشـــنـــود
يـــا نـــبـــد هــيــچ كــس از بــادهفــروشــان بــيــدار
يــا خــود از هــيــچ كــســي هـيـچ كـسـم در نـگـشـود
چـون كـه يـك نـيـم ز شـب يـا كـم يـا بـيـش برفت
رنـــدي از غـــرفـــه بـــرون كــرد ســر و رخ بــنــمــود
گـــفـــت: خـــيــر اســت، دريــن وقــت تــو ديــوانــه شــدي
نـغـز پـرداخـتـي آخـر تـو نـگـويـي كـه چـه بود؟
گــفــتــمــش: در بــگــشــا، گــفــت: بـرو، هـرزه مـگـوي
تــا دريـن وقـت ز بـهـر چـو تـويـي در كـه گـشـود؟
اين نه مسجد كه به هر لحظه درش، بگشايند
تــــا تــــو انــــدر دوي، انــــدر صــــف پـــيـــش آيـــي زود
ايــــــن خــــــرابــــــات مــــــغــــــان اســــــت و درو زنــــــدهدلــــــان
شــاهــد و شــمــع و شــراب و غــزل و رود و ســرود
زر و ســــر را نـــبـــود هـــيـــچ دريـــن بـــقـــعـــه مـــحـــل
ســودشــان جـمـلـه زيـان اسـت و زيـانـشـان هـمـه سـود
ســـر كـــوشـــان عـــرفـــات اســـت و ســـراشـــان كــعــبــه
عـــاشـــقـــان هـــمـــچـــو خـــلـــيــلــنــد و رقــيــبــان نــمــرود
اي عــراقــي، چــه زنــي حــلــقــه بــريــن در شـب و روز؟
زيــــن هــــمــــه آتــــش خــــود هــــيـــچ نـــبـــيـــنـــي جـــز دود
غزل شمارهٔ ۱۰۵
هــر كــه در بــنــد زلــف يــار بــود
در جـــهـــانــش كــجــا قــرار بــود؟
وانــكــه چــيــنـد گـلـي ز بـاغ رخـش
در دلــش بـس كـه خـار خـار بـود
وانــــكــــه يـــاد لـــبـــش كـــنـــد روزي
تــــا قـــيـــامـــت در آن خـــمـــار بـــود
كــارهــايــي كــه چــشــم يــار كـنـد
نـــــــــه زيـــــــــاري روزگـــــــــار بــــــــود
فــتــنــههــايــي كــه زلــفــش انـگـيـزد
هــمــه خــود نــقــش آن نــگــار بــود
از فــلــك آنــكــه هــر شــبــي شــنــوي
نــــــالــــــهٔ بــــــيــــــدلــــــان زار بـــــود
نـــــفـــــس عـــــاقـــــشـــــان او بـــــاشــــد
آن كــــــزو چــــــرخ را مــــــدار بـــــود
يــك شــبــي بــا خــيــال او گــفــتـم:
چــنــد مــســكـيـن در انـتـظـار بـود؟
روي بــنــمــا، كــه جـان نـثـار كـنـم
گــفــت: جــان را چــه اعـتـبـار بـود؟
تــا تــو در بــنـد خـويـشـتـن مـانـي
كي تو را نزد دوست بار بود؟
نــبــود عــاشــق آنــكــه جــويــد كـام
عـشـق را با غرض چه كار بود؟
عـاشـق آن اسـت كـو نـخـواهـد هـيچ
ور هـــمـــه خـــود وصـــال يــار بــود
اي عــــراقــــي، تـــو اخـــتـــيـــار مـــكـــن
كــانــكـه بـه بـود اخـتـيـار بـود
غزل شمارهٔ ۱۰۶
تـا كـي از مـا يـار مـا پـنـهـان بـود؟
چـشـم مـا تـا كي چنين گريان بود؟
تــا كــي از وصــلـش نـصـيـب بـخـت مـا
مــــحــــنـــت و درد دل و هـــجـــران بـــود؟
ايـــن چـــنـــيـــن كــز يــار دور افــتــادهام
گـــر بـــگـــريـــد ديـــده، جـــاي آن بــود
چـــون دل مـــا خـــون شـــد از هــجــران او
چشم ما شايد كه خون افشان بود
از فـــراقـــش دل ز جـــان آمــد بــه جــان
خـــود گـــرانـــي يـــار مـــرگ جـــان بـــود
بــــر امـــيـــدي زنـــدهام، ورنـــه كـــه را
طـــاقـــت آن هـــجـــر بـــيپـــايــان بــود؟
پـيـچ بـر پـيـچ اسـت بي او كار ما
كـار مـا تـا كـي چـنين پيچان بود؟
مـــــــحـــــــنـــــــت آبـــــــاد دل پــــــر درد مــــــا
تـــا كـــي از هــجــران او ويــران بــود؟
درد مـــا را نـــيـــســـت درمـــان در جــهــان
درد مـــــــــا را روي او درمـــــــــان بـــــــــود
چــون دل مــا از ســر جــان بــرنــخـاسـت
لــاجــرم پـيـوسـتـه سـرگـردان بـود
چـون عـراقـي هـر كـه دور از يـار ماند
چــشــم او گــريــان، دلـش بـريـان بـود
غزل شمارهٔ ۱۰۷
اي خــوشــا دل كــانـدر او از عـشـق تـو جـانـي بـود
شـادمـانـي جـانـي كـه او را چـون تو جاناني بود
خـرم آن خـانـه كـه بـاشد چون تو مهماني در او
مقبل آن كشور كه او را چون تو سلطاني بود
زنده چو نباشد دلي كز عشق تو بويي نيافت؟
كـي بـمـيـرد عـاشـقـي كو را چو تو جاني بود؟
هــر كــه رويــت ديــد و دل را در ســر زلــفــت نـبـسـت
در حـــقـــيـــقـــت آدمـــي نـــبــود كــه حــيــوانــي بــود
در هــمــه عــمــر ار بـرآرم بـي غـم تـو يـك نـفـس
زان نـفـس بـر جـان مـن هـر لـحـظـه تـاوانـي بـود
آفــــتــــاب روي تــــو گــــر بـــر جـــهـــان تـــابـــد دمـــي
در جـــهـــان هـــر ذرهاي خـــورشـــيــد تــابــانــي بــود
در هـــمـــه عـــالـــم نـــديـــدم جـــز جـــمـــال روي تـــو
گــر كــسـي دعـوي كـنـد كـو ديـد، بـهـتـانـي بـود
گــنــج حـسـنـي و نـپـنـدارم كـه گـنـجـي در جـهـان
و آنــچــنــان گــنــجــي عــجــب در كـنـج ويـرانـي بـود
آتــــش رخــــســــار خــــوبــــت گــــر بــــســــوزانـــد مـــرا
انـــدر آن آتـــش مـــرا هـــر ســـو گـــلـــســـتـــانــي بــود
روزي آخـــــر از وصـــــال تـــــو بــــه كــــام دل رســــم
ايــن شــب هــجــر تــو را گــر هــيــچ پــايـانـي بـود
عــاشــقــان را جــز ســر زلـف تـو دسـتآويـز نـيـسـت
چــه خــلــاص آن را كـه دسـتآويـز ثـعـبـانـي بـود؟
چــــون عـــراقـــي در غـــزل يـــاد لـــب تـــو مـــيكـــنـــد
هــر نــفــس كــز جــان بـرآرد شـكـر افـشـانـي بـود
برچسب:
،
ادامه مطلب
بازدید:
+ نوشته شده:
۲۸ ارديبهشت ۱۳۹۸ساعت:
۰۹:۴۰:۲۳ توسط:حسام موضوع:
غزل شمارهٔ ۹۸
نــخــســتـيـن بـاده كـانـدر جـام كـردنـد
ز چــــشـــم مـــســـت ســـاقـــي وام كـــردنـــد
چـــو بـــا خـــود يـــافـــتـــنـــد اهـــل طــرب را
شــــراب بــــيــــخـــودي در جـــام كـــردنـــد
لــــــب مــــــيـــــگـــــون جـــــانـــــان جـــــام در داد
شـــــراب عـــــاشــــقــــانــــش نــــام كــــردنــــد
ز بــــــهـــــر صـــــيـــــد دلهـــــاي جـــــهـــــانـــــي
كـــــمـــــنـــــد زلــــف خــــوبــــان دام كــــردنــــد
بـــه گـــيـــتـــي هـــركـــجــا درد دلــي بــود
بــهــم كــردنــد و عــشــقـش نـام كـردنـد
ســــــر زلــــــف بــــــتــــــان آرام نــــــگــــــرفــــــت
ز بــــس دلهــــا كــــه بــــيآرام كــــردنــــد
چـــو گــوي حــســن در مــيــدان فــگــنــدنــد
بــه يــك جــولــان دو عــالــم رام كـردنـد
ز بـــهــر نــقــل مــســتــان از لــب و چــشــم
مــــهــــيــــا پــــســـتـــه و بـــادام كـــردنـــد
از آن لــــــب، كـــــز درصـــــد آفـــــريـــــن اســـــت
نــــصــــيــــب بــــيدلــــان دشــــنـــام كـــردنـــد
بــه مــجـلـس نـيـك و بـد را جـاي دادنـد
بــه جــامــي كــار خــاص و عــام كــردنـد
به غمزه صد سخن با جان بگفتند
بـه دل ز ابـرو دو صـد پـيـغـام كردند
جــــمــــال خــــويــــشـــتـــن را جـــلـــوه دادنـــد
بــه يــك جــلــوه دو عــالــم رام كـردنـد
دلـــــي را تــــا بــــه دســــت آرنــــد، هــــر دم
ســـــر زلـــــفــــيــــن خــــود را دام كــــردنــــد
نـــهـــان بـــا مـــحـــرمـــي رازي بــگــفــتــنــد
جــــــهــــــانــــــي را از آن اعــــــلـــــام كـــــردنـــــد
چــو خــود كــردنــد راز خـويـشـتـن فـاش
عـــــراقـــــي را چــــرا بــــدنــــام كــــردنــــد؟
غزل شمارهٔ ۹۹
نــــگــــارا، جــــســــمــــت از جــــان آفــــريـــدنـــد
ز كـــــفـــــر زلـــــفـــــت ايـــــمـــــان آفـــــريـــــدنـــــد
جــــمــــال يــــوســــف مــــصــــري شــــنــــيـــدي؟
تــــو را خــــوبــــي دو چــــنـــدان آفـــريـــدنـــد
ز بـــاغ عـــارضـــت يـــك گـــل بـــچـــيــدنــد
بــــــهــــــشــــــت جــــــاودان زان آفــــــريــــــدنــــــد
غـــبـــاري از ســـر كـــوي تـــو بـــرخـــاســت
وزان خـــــــاك آب حـــــــيـــــــوان آفـــــــريـــــــدنـــــــد
غــــمــــت خــــون دل صــــاحــــبــــدلــــان ريــــخـــت
وزان خــــون لــــعــــل و مــــرجـــان آفـــريـــدنـــد
ســــراپــــايـــم فـــدايـــت بـــاد و جـــان هـــم
كـــه ســر تــا پــايــت را جــان آفــريــدنــد
ندانم با تو يك دم چون توان بود؟
كـــه صـــد ديـــوت نـــگـــهـــبـــان آفـــريــدنــد
دمـــــــادم چــــــنــــــد نــــــوشــــــم درد دردت؟
مـــرا خـــود مـــســـت و حـــيـــران آفـــريـــدنـــد
ز عــــشــــق تــــو عــــراقــــي را دمــــي هــــســـت
كـــــــزان دم روي انـــــــســـــــان آفــــــريــــــدنــــــد
غزل شمارهٔ ۱۰۰
اگــــــر شــــــكــــــســــــتــــــه دلــــــانــــــت هـــــزار جـــــان دارنـــــد
بـــه خــدمــت تــو كــمــر بــســتــه بــر مــيــان دارنــد
شدند حلقه به گوش تو را چو حلقه به گوش
چـــه خـــوش دلـــنـــد كـــه مـــثـــل تـــو دلـــســـتــان دارنــد
كــســان كـه وصـل تـو يـك دم بـه نـقـد يـافـتـهانـد
از يـــــــن طــــــلــــــب طــــــرب و عــــــيــــــش جــــــاودان دارنــــــد
چـــو بــگــذري بــه تــعــجــب تــو مــاهــروي بــه راه
چـــــو مـــــاه مـــــاهـــــرخـــــان دســـــت بـــــر دهـــــان دارنـــــد
خــــــــرد از آن ز ره زلــــــــف تــــــــو پـــــــنـــــــاه گـــــــرفـــــــت
كـــه چـــشـــم و ابـــروي تـــو تـــيـــر در كــمــان دارنــد
مـــــــجــــــاهــــــدان رهــــــت تــــــا عــــــنــــــايــــــت تــــــو بــــــود
چــــه بـــيـــم و بـــاك بـــه عـــالـــم ازيـــن و آن دارنـــد؟
ز آب ديــــــــــــــده و تــــــــــــــاب دل اســــــــــــــت غــــــــــــــمـــــــــــــازي
وگـــــرنـــــه راز تـــــو بـــــيـــــچـــــارگــــان نــــهــــان دارنــــد
غـــــلـــــام غـــــمـــــزهٔ بـــــيـــــمـــــارتـــــم كـــــه از هــــوســــش
چــــــه تـــــنـــــدرســـــتـــــان خـــــود را نـــــاتـــــوان دارنـــــد؟
اگـــر كـــســـي بـــه شـــكـــايـــت بـــود ز دلـــبــر خــويــش
ز تــــــو عــــــراقـــــي و دل شـــــكـــــر بـــــيكـــــران دارنـــــد
غزل شمارهٔ ۱۰۱
چـو چـشـم مـسـت تـو آغاز كبر و ناز كند
بـسـا كـه بـر دلـم از غـمـزه تركتاز كند
مـــرا مـــكـــش، كـــه نـــيــاز مــنــت بــكــار آيــد
چو من نمانم حسن تو با كه ناز كند؟
مــرا بــه دسـت سـر زلـف خـويـش بـاز مـده
اگـر چـه هـمـچـو خـودم زود سـرفـراز كند
مـنـم چـو مـردم چـشـمـت، بـه من نگاهي كن
كـه اهـل ديـده بـه مـردم نـگـاه بـاز كند
چــگــونــه دوســت نــدارد ايــاز را مــحــمـود؟
كــه او نـگـاه بـه چـشـم خـوش ايـاز كـنـد
ز جور تو بگريزم، برم به عشق پناه
كــه از غــم تــو مــرا عـشـق بـينـيـاز كـنـد
نياز و ناز من و تو فرود برد به دمي
نــهــنــگ عــشــق حــقــيـقـت دهـن چـو بـاز كـنـد
ازيــن حــديــث، اگـرچـه ز پـرده بـيـرون اسـت
زمـانـه پـردهٔ عـشـاق بـس كـه سـاز كـنـد
بـــه آب ديـــده عـــراقـــي وضــو هــمــي ســازد
چــو قــامــت تــو بــديـد آنـگـهـي نـمـاز كـنـد
غزل شمارهٔ ۱۰۲
بــــاز دلــــم عــــيـــش و طـــرب مـــيكـــنـــد
هـــيـــچ نــدانــم چــه ســبــب مــيكــنــد؟
از مـــي عـــشـــق تـــو مــگــر مــســت شــد
كــيــن هــمــه شــادي و طــرب مـيكـنـد؟
تــا ســر زلــف تــو پــريــشــان بـديـد
شيفته شد ، شور و شغب مي كند
تــــا دل مــــن در ســــر زلــــف تـــو شـــد
عــــيــــش هــــمــــه در دل شــــب مــــيكـــنـــد
بـــرد بـــه بـــازي دل جـــمـــلـــه جــهــان
زلــف تــو بــازي چــه عــجــب مــيكـنـد؟
طـــرهٔ طـــرار تــو كــرد آن چــه كــرد
فــتــنــه نــگــر بــاز كــه لـب مـيكـنـد
مـيبـرد از مـن دل و گـويـد بـه طـنز:
بـــاز فـــلـــانـــي چـــه طـــلــب مــيكــنــد؟
از لـــب لـــعـــلـــش چـــه عـــجـــب گــر مــرا
آرزوي قـــــــنــــــد و طــــــرب مــــــيكــــــنــــــد
گــر طــلــبــد بــوســه، عــراقــي مــرنـج،
گــــرچــــه هــــمـــه تـــرك ادب مـــيكـــنـــد
برچسب:
،
ادامه مطلب
بازدید:
+ نوشته شده:
۲۸ ارديبهشت ۱۳۹۸ساعت:
۰۹:۳۹:۳۳ توسط:حسام موضوع:
غزل شمارهٔ ۹۲
ز اشـــتـــيـــاق تـــو، جــانــا، دلــم بــه جــان آمــد
بــيــا، كــه بــا غـم تـو بـر نـمـيتـوان آمـد
بـيـا، كـه بـا لـب تـو مـاجـرا نـكـرده هنوز
بـــه جـــاي خـــرقـــه دل و ديـــده در مــيــان آمــد
به چشم مست تو گفتم: دلم به جان آيد
لـــب تـــو گـــفـــتـــا: ايـــنـــك دلــت بــه جــان آمــد
بــــديــــد تــــا نــــظــــر از دور نــــاردان لــــبـــت
بــــســــا كــــه چــــشــــم مــــرا آب در دهـــان آمـــد
نــيــامــد از دو جــهـان جـز رخ تـو در نـظـرم
از آنـــگـــهـــي كـــه مـــرا چـــشـــم در جــهــان آمــد
ز روشـــــنـــــايـــــي روي تـــــو در شــــب تــــاريــــك
نــمــيتــوان بــه ســر كــوي تــو نــهـان آمـد
غزل شمارهٔ ۹۳
آشــكــارا نــهــان كــنـم تـا چـنـد؟
دوسـت مـيدارمـت به بانك بلند
دلـم از جـان نـخست دست بشست
بـعـد از آن ديـده بر رخت افكند
عــاشــقــان تــو نــيــك مــعــذورنـد
زانـكـه نـبـود كسي تو را مانند
ديـدهاي كـو رخ تـو ديده بود
خـواه راحـت رسـان و خواه گزند
اي مـــلـــامـــت كـــنــان مــرا در عــشــق
گوش من نشنود ازين سان پند
گـرچـه مـن دور مـانـدهام ز بـرت
بـا خـيـال تـو كـردهام پـيـونـد
آن چـــنـــان در دلـــي كـــه پـــنــداري
نــاظــرم در تــو دايـم، اي دلـبـنـد
تـو كـجـايـي و مـا كـجـا هـيهات!
اي عــراقــي، خــيــال خــيــره مــبــنــد
غزل شمارهٔ ۹۴
آن را كـــــه غـــــمـــــت ز در بـــــرانــــد
بــــخــــتــــش هـــمـــه دربـــدر دوانـــد
وآن را كــــه عــــنـــايـــت تـــو ره داد
جــــز بــــر در تــــو رهــــي نــــدانـــد
وآن را كـــه قــبــول عــشــقــت افــتــاد
جـــان را بـــدهـــد، غـــمـــت ســـتــانــد
عـاشـق كـه گـذر كند به كويت
جـــان پـــيـــش ســـگ درت فــشــانــد
بــا وصـل بـگـو كـه: عـاشـقـان را
از دســـــــــت فـــــــــراق وارهــــــــانــــــــد
بيچاره دلم كه كشتهٔ توست
دور از رخ تـــــو نــــمــــيتــــوانــــد
بـويـي بـه نـسيم كوي خود ده
تــا صــبــحــدمــي بــه دل رســانــد
كين مرده به بوت زنده گردد
وز عـــــشـــــق رخـــــت كـــــفــــن درانــــد
مـــگــذار كــه خــســتــه دل عــراقــي
بــيعــشــق تــو عــمــر بــگــذرانــد
غزل شمارهٔ ۹۵
ايــــــن درد مــــــرا دوا كـــــه دانـــــد؟
ويــن نــامــهٔ انــدهــم كــه خــوانـد؟
جز لطف توام كه دست گيرد؟
جـــز رحـــمــت تــو كــهام رهــانــد؟
بــــنــــمــــاي رخـــت بـــه دردمـــنـــدي
تــا بــر سـر كـوت جـان فـشـانـد
آيـــــا بـــــود آنـــــكـــــه بـــــيدلـــــي را
لــطــف تــو بـه كـام دل رسـانـد؟
افـــــــتـــــــادم بـــــــر در قــــــبــــــولــــــت
امـــــــيـــــــد كــــــه از درم نــــــرانــــــد
كـــــــار دل مـــــــن عـــــــنـــــــايــــــت تــــــو
گــر بــهــتــر ازيــن كــنــد، تــوانـد
مــــهــــري ز قــــبــــول بـــر دلـــم نـــه
كــيــن قــلــب كــســي نــمــيســتـانـد
چــون حــلــقــه بــريــن دري، عــراقــي
مــيبـاش و مـگـرد، بـو كـه دانـد
غزل شمارهٔ ۹۶
در مــــــن نــــــگـــــرد يـــــار دگـــــربـــــار كـــــه دانـــــد
زيــن پــس دهــدم بــر در خـود بـار كـه دانـد؟
از يـــاد خـــودم كــرد فــرامــوش بــه يــكــبــار
يــــــادآورد از مــــــن دگــــــر آن يـــــار كـــــه دانـــــد؟
خــون شــد جــگــرم از غــم و انــديــشــهٔ آن دوســت
خـــشـــنـــود شــود از مــن غــمــخــوار كــه دانــد؟
بـــيـــمــار دلــم، خــســتــه جــگــر از غــم عــشــقــش
آيــــد بــــه عـــيـــادت بـــر بـــيـــمـــار كـــه دانـــد؟
اي دشمن بدخواه، چه باشي به غمم شاد؟
بــاشــد كــه شــود دوســت دگــربـار كـه دانـد؟
در بــــنــــد امــــيــــد، اي دل، بــــگــــشـــاي دو ديـــده
بـــاشـــد كـــه بـــبـــيـــنــي رخ دلــدار كــه دانــد؟
روشـــن شـــود ايــن تــيــره شــب بــخــت عــراقــي
از صــــــبــــــح رخ يــــــار وفــــــادار كــــــه دانــــــد؟
غزل شمارهٔ ۹۷
اي دل، چــــــو در خــــــانـــــهٔ خـــــمـــــار گـــــشـــــادنـــــد
مـــينـــوش، كـــه از مـــي گـــره كـــار گـــشـــادنــد
در خــود مــنــگــر، نــرگــس مــخــمـور بـتـان بـيـن
در كـــعـــبـــه مـــرو، چـــون در خـــمـــار گـــشــادنــد
از خــــود بــــدرآ، در رخ خــــوبــــان نــــظــــري كــــن
در خـــان مـــنـــشـــيـــن چـــون در گــلــزار گــشــادنــد
بنگر كه: دو صد مهر به يك ذره نمودند
از يـــك ســر مــويــي كــه ز رخــســار گــشــادنــد
تــــا بــــاز گــــشــــادنــــد ســــر زلــــف ز رخـــســـار
از روي جـــــهـــــان زلـــــف شـــــب تـــــار گـــــشــــادنــــد
تــــا مــــهــــر گــــيــــاهـــي ز گـــل تـــيـــره بـــرآيـــد
بــــر روي زمــــيــــن چــــشــــمــــهٔ انـــوار گـــشـــادنـــد
تـــا لـــالـــه رخـــي در چـــمــن آيــد بــه تــمــاشــا
از چـــــهــــرهٔ گــــل پــــردهٔ زنــــگــــار گــــشــــادنــــد
از پــــرتــــو مــــل پــــردهٔ خــــورشــــيــــد دريــــدنـــد
وز خــــنـــدهٔ گـــل مـــبـــســـم اشـــجـــار گـــشـــادنـــد
تــــا كــــرد نــــســــيــــم ســــحــــر آفــــاق مـــعـــطـــر
در هــــر چــــمــــنــــي طــــبــــلــــهٔ عـــطـــار گـــشـــادنـــد
مــانــا كــه صــبــا كــرد پــريــشــان ســر زلــفــيـن
كـــز بـــوي خـــوشــش نــافــهٔ تــاتــار گــشــادنــد
در گــــوش دلــــم گــــفــــت صــــبــــا دوش: عــــراقــــي
در بــــنــــد در خــــود، كـــه در يـــار گـــشـــادنـــد
چــــشــــم ســــر اغــــيــــار بــــبــــســــتــــنـــد ز غـــيـــرت
آنـــــــگـــــــاه در مـــــــخــــــزن اســــــرار گــــــشــــــادنــــــد
برچسب:
،
ادامه مطلب
بازدید:
+ نوشته شده:
۲۸ ارديبهشت ۱۳۹۸ساعت:
۰۹:۳۸:۲۱ توسط:حسام موضوع: