غزل شمارهٔ ۱۴۶ : بيا، كه خانهٔ دل پاك كردم از خاشاك
غزل شمارهٔ ۱۴۶
بــيــا، كــه خــانــهٔ دل پـاك كـردم از خـاشـاك
درين خرابه تو خود كي قدم نهي؟ حاشاك
بــه لــطــف صـيـد كـنـي صـدهـزار دل هـر دم
ولــــي نــــگــــاه نـــداري تـــو خـــود دل غـــمـــنـــاك
كـدام دل كـه بـه خـون در نـمـيكـشد دامن؟
كـدام جـان كـه نـكـرد از غـمـت گـريـبـان چـاك؟
دل مـرا، كـه بـه هـر حال صيد لاغر توست
چـو مـي كـشـيـش، مـيـفـگـن، بـبـنـد بر فتراك
كــنـون اگـر نـرسـي، كـي رسـي بـه فـريـادم؟
مرا كه جان به لب آمد كجا برم ترياك؟
دلـــم كـــه آيـــنـــهاي شـــد، چـــرا نـــمـــيتـــابــد
درو رخ تــو؟ هــمـانـا كـه نـيـسـت آيـنـه پـاك
چـــــو آفــــتــــاب بــــهــــر ذره مــــينــــمــــايــــد رخ
ولــــيــــك چــــشــــم عــــراقــــي نـــمـــيكـــنـــد ادراك
غزل شمارهٔ ۱۴۷
بـــيـــا، كـــه خــانــهٔ دل پــاك كــردم از خــاشــاك
دريـن خـرابـه تـو خـود كـي قـدم نـهي؟ حاشاك
هـــــزار دل كــــنــــي از غــــم خــــراب و نــــنــــديــــشــــي
هـــزار جـــان بـــه لـــب آري، ز كـــس نـــداري بـــاك
كدام دل كه ز جور تو دست بر سر نيست؟
كـدام جـان كـه نـكـرد از جـفـات بـر سر خاك؟
دلـــم، كــه خــون جــگــر مــيخــورد ز دســت غــمــت،
در انـتـظـار تـو صـد زهـر خـورده بـي تـرياك
كــنــون كــه جـان بـه لـب آمـد مـپـيـچ در كـارم
مـكـن، كـه كـار مـن از تـو بـمـانـد در پـيـچـاك
نــه هــيــچ كــيــسـهبـري هـمـچـو طـرهات طـرار
نـــه هـــيـــچ راهـــزنـــي هـــمـــچــو غــمــزهات چــالــاك
بـــه طــره صــيــد كــنــي صــدهــزار دل هــر دم
به غمزه بيش كشي هر نفس دو صد غمناك
دل عــراقــي مــسـكـيـن، كـه صـيـد لـاغـر تـوسـت
چــو مــي كــشــيــش مـيـفـگـن، بـبـنـد بـر فـتـراك
غزل شمارهٔ ۱۴۸
دلـــي، كـــه آتـــش عــشــق تــواش بــســوزد پــاك
ز بـــــيــــم آتــــش دوزخ چــــرا بــــود غــــمــــنــــاك؟
بـــه بـــوي آنـــكـــه در آتـــش نـــهـــد قـــدم روزي
هـــــزار ســـــال در آتـــــش قـــــدم زنـــــد بـــــيبــــاك
گــرت بـيـافـت در آتـش كـجـا رود بـه بـهـشـت؟
و گــر چـشـد ز كـفـت زهـر، كـي خـورد تـريـاك؟
مـــرا، كـــه نـــيـــســـت ازيـــن آتـــشــم مــگــر دودي؟
فــــرو گــــرفــــت زمــــيــــن دلــــم خــــس و خــــاشــــاك
كــــجــــاســـت آتـــش شـــوقـــت كـــه در دل آويـــزد؟
چـــنـــان كـــه بـــرگـــذرد شـــعـــلــهٔ دلــم ز افــلــاك
ز شــــــوق در دل مــــــن آتــــــشـــــي چـــــنـــــان افـــــروز
كه هر چه غير تو باشد بسوزد آن را پاك
اگــــر بــــســــوخــــت، عـــراقـــي، دل تـــو زيـــن آتـــش
بـــبـــار آب ز چـــشـــم و بـــريـــز بـــر ســـر خــاك
غزل شمارهٔ ۱۴۹
گــــر آفـــتـــاب رخـــت ســـايـــه افـــكـــنـــد بـــر خـــاك
زمــــيـــنـــيـــان هـــمـــه دامـــن كـــشـــنـــد بـــر افـــلـــاك
به من نگر، كه به من ظاهر است حسن رخت
شـــعـــاع خـــور نـــنـــمـــايـــد، اگــر نــبــاشــد خــاك
دل مـــــــن آيـــــــنـــــــهٔ تـــــــوســــــت، پــــــاك مــــــيدارش
كــه روي پــاك نــمــايــد، بــود چــو آيــنــه پـاك
لـبـت تـو بـر لب من نه، ببار و بوسه بده
چـو جـان مـن بـه لـب آمـد چـه مـيكـنم ترياك؟
بـــه تـــيـــر غــمــزه مــرا مــيزنــي و مــيتــرســم
كـه بـر تـو آيـد تـيـري كـه مـي زنـي بـيبـاك
بـــراي صـــورت خـــود ســـوي مـــن نـــگـــاه كــنــي
بــراي آنــكــه بــه مــن حــســن خــود كــنــي ادراك
مــــرا بــــه زيــــور هــــســــتــــي خــــود بــــيـــارايـــي
و گـــرنـــه ســـوي عـــدم نـــظـــر كــنــي؟حــاشــاك
اگــــر نــــبــــودي بــــر مـــن لـــبـــاس هـــســـتـــي تـــو
ز بــــينــــيــــازي تــــو كـــردمـــي گـــريـــبـــان چـــاك
مــــده ز دســــت بــــه يــــك بــــارگــــي عــــراقـــي را
كـف تـو نـيـسـت مـحـيـطـي كـه رد كند خاشاك
غزل شمارهٔ ۱۵۰
تــنــگ آمــدم از وجــود خـود، تـنـگ
اي مــرگ، بــه ســوي مــن كــن آهــنــگ
بــــــازم خــــــر ازيـــــن غـــــم فـــــراوان
فـــــريـــــاد رســـــم ازيـــــن دل تـــــنـــــگ
تـــا چـــنـــد آخـــر امـــيـــد يـــابـــيـــم؟
تــا كــي بــه امـيـد بـوي يـا رنـگ؟
كـي بـود كـه ز خـود خـلاص يابم
فـــارغ گـــردم ز نـــام و از نـــنــگ؟
افــــــتــــــادم در خــــــلــــــاب مــــــحــــــنــــــت
افـــتـــان خـــيـــزان، چــو لــاشــهٔ لــنــگ
گـــــر بــــر در دوســــت راه جــــويــــم
يـــك گـــام شـــود هـــزار فــرســنــگ
ور جــــانــــب خــــود كــــنــــم نـــگـــاهـــي
در ديــدهٔ مــن فـتـد دو صـد سـنـگ
ور در ره راســـــــــتـــــــــي روم راســــــــت
چــون در نــگــرم، روم چــو خـرچـنـگ
ور زانكه به سوي گل برم دست
آيــــد هــــمــــه زخــــم خــــار در چـــنـــگ
دارم گـــلـــههـــا، ولــي نــه از دوســت
از دشـــمــن پــر فــســون و نــيــرنــگ
بـا دوسـت مـرا هـمـيشه صلح است
بـا خـود بـود، ار بـود مـرا جـنـگ
ايــن جــمـلـه شـكـايـت از عـراقـي اسـت
كـو بـر تـن خـود نـگـشـت سرهنگ
برچسب: ،