غزل شمارهٔ ۹۸ : نخستين باده كاندر جام كردند
غزل شمارهٔ ۹۸
نــخــســتـيـن بـاده كـانـدر جـام كـردنـد
ز چــــشـــم مـــســـت ســـاقـــي وام كـــردنـــد
چـــو بـــا خـــود يـــافـــتـــنـــد اهـــل طــرب را
شــــراب بــــيــــخـــودي در جـــام كـــردنـــد
لــــــب مــــــيـــــگـــــون جـــــانـــــان جـــــام در داد
شـــــراب عـــــاشــــقــــانــــش نــــام كــــردنــــد
ز بــــــهـــــر صـــــيـــــد دلهـــــاي جـــــهـــــانـــــي
كـــــمـــــنـــــد زلــــف خــــوبــــان دام كــــردنــــد
بـــه گـــيـــتـــي هـــركـــجــا درد دلــي بــود
بــهــم كــردنــد و عــشــقـش نـام كـردنـد
ســــــر زلــــــف بــــــتــــــان آرام نــــــگــــــرفــــــت
ز بــــس دلهــــا كــــه بــــيآرام كــــردنــــد
چـــو گــوي حــســن در مــيــدان فــگــنــدنــد
بــه يــك جــولــان دو عــالــم رام كـردنـد
ز بـــهــر نــقــل مــســتــان از لــب و چــشــم
مــــهــــيــــا پــــســـتـــه و بـــادام كـــردنـــد
از آن لــــــب، كـــــز درصـــــد آفـــــريـــــن اســـــت
نــــصــــيــــب بــــيدلــــان دشــــنـــام كـــردنـــد
بــه مــجـلـس نـيـك و بـد را جـاي دادنـد
بــه جــامــي كــار خــاص و عــام كــردنـد
به غمزه صد سخن با جان بگفتند
بـه دل ز ابـرو دو صـد پـيـغـام كردند
جــــمــــال خــــويــــشـــتـــن را جـــلـــوه دادنـــد
بــه يــك جــلــوه دو عــالــم رام كـردنـد
دلـــــي را تــــا بــــه دســــت آرنــــد، هــــر دم
ســـــر زلـــــفــــيــــن خــــود را دام كــــردنــــد
نـــهـــان بـــا مـــحـــرمـــي رازي بــگــفــتــنــد
جــــــهــــــانــــــي را از آن اعــــــلـــــام كـــــردنـــــد
چــو خــود كــردنــد راز خـويـشـتـن فـاش
عـــــراقـــــي را چــــرا بــــدنــــام كــــردنــــد؟
غزل شمارهٔ ۹۹
نــــگــــارا، جــــســــمــــت از جــــان آفــــريـــدنـــد
ز كـــــفـــــر زلـــــفـــــت ايـــــمـــــان آفـــــريـــــدنـــــد
جــــمــــال يــــوســــف مــــصــــري شــــنــــيـــدي؟
تــــو را خــــوبــــي دو چــــنـــدان آفـــريـــدنـــد
ز بـــاغ عـــارضـــت يـــك گـــل بـــچـــيــدنــد
بــــــهــــــشــــــت جــــــاودان زان آفــــــريــــــدنــــــد
غـــبـــاري از ســـر كـــوي تـــو بـــرخـــاســت
وزان خـــــــاك آب حـــــــيـــــــوان آفـــــــريـــــــدنـــــــد
غــــمــــت خــــون دل صــــاحــــبــــدلــــان ريــــخـــت
وزان خــــون لــــعــــل و مــــرجـــان آفـــريـــدنـــد
ســــراپــــايـــم فـــدايـــت بـــاد و جـــان هـــم
كـــه ســر تــا پــايــت را جــان آفــريــدنــد
ندانم با تو يك دم چون توان بود؟
كـــه صـــد ديـــوت نـــگـــهـــبـــان آفـــريــدنــد
دمـــــــادم چــــــنــــــد نــــــوشــــــم درد دردت؟
مـــرا خـــود مـــســـت و حـــيـــران آفـــريـــدنـــد
ز عــــشــــق تــــو عــــراقــــي را دمــــي هــــســـت
كـــــــزان دم روي انـــــــســـــــان آفــــــريــــــدنــــــد
غزل شمارهٔ ۱۰۰
اگــــــر شــــــكــــــســــــتــــــه دلــــــانــــــت هـــــزار جـــــان دارنـــــد
بـــه خــدمــت تــو كــمــر بــســتــه بــر مــيــان دارنــد
شدند حلقه به گوش تو را چو حلقه به گوش
چـــه خـــوش دلـــنـــد كـــه مـــثـــل تـــو دلـــســـتــان دارنــد
كــســان كـه وصـل تـو يـك دم بـه نـقـد يـافـتـهانـد
از يـــــــن طــــــلــــــب طــــــرب و عــــــيــــــش جــــــاودان دارنــــــد
چـــو بــگــذري بــه تــعــجــب تــو مــاهــروي بــه راه
چـــــو مـــــاه مـــــاهـــــرخـــــان دســـــت بـــــر دهـــــان دارنـــــد
خــــــــرد از آن ز ره زلــــــــف تــــــــو پـــــــنـــــــاه گـــــــرفـــــــت
كـــه چـــشـــم و ابـــروي تـــو تـــيـــر در كــمــان دارنــد
مـــــــجــــــاهــــــدان رهــــــت تــــــا عــــــنــــــايــــــت تــــــو بــــــود
چــــه بـــيـــم و بـــاك بـــه عـــالـــم ازيـــن و آن دارنـــد؟
ز آب ديــــــــــــــده و تــــــــــــــاب دل اســــــــــــــت غــــــــــــــمـــــــــــــازي
وگـــــرنـــــه راز تـــــو بـــــيـــــچـــــارگــــان نــــهــــان دارنــــد
غـــــلـــــام غـــــمـــــزهٔ بـــــيـــــمـــــارتـــــم كـــــه از هــــوســــش
چــــــه تـــــنـــــدرســـــتـــــان خـــــود را نـــــاتـــــوان دارنـــــد؟
اگـــر كـــســـي بـــه شـــكـــايـــت بـــود ز دلـــبــر خــويــش
ز تــــــو عــــــراقـــــي و دل شـــــكـــــر بـــــيكـــــران دارنـــــد
غزل شمارهٔ ۱۰۱
چـو چـشـم مـسـت تـو آغاز كبر و ناز كند
بـسـا كـه بـر دلـم از غـمـزه تركتاز كند
مـــرا مـــكـــش، كـــه نـــيــاز مــنــت بــكــار آيــد
چو من نمانم حسن تو با كه ناز كند؟
مــرا بــه دسـت سـر زلـف خـويـش بـاز مـده
اگـر چـه هـمـچـو خـودم زود سـرفـراز كند
مـنـم چـو مـردم چـشـمـت، بـه من نگاهي كن
كـه اهـل ديـده بـه مـردم نـگـاه بـاز كند
چــگــونــه دوســت نــدارد ايــاز را مــحــمـود؟
كــه او نـگـاه بـه چـشـم خـوش ايـاز كـنـد
ز جور تو بگريزم، برم به عشق پناه
كــه از غــم تــو مــرا عـشـق بـينـيـاز كـنـد
نياز و ناز من و تو فرود برد به دمي
نــهــنــگ عــشــق حــقــيـقـت دهـن چـو بـاز كـنـد
ازيــن حــديــث، اگـرچـه ز پـرده بـيـرون اسـت
زمـانـه پـردهٔ عـشـاق بـس كـه سـاز كـنـد
بـــه آب ديـــده عـــراقـــي وضــو هــمــي ســازد
چــو قــامــت تــو بــديـد آنـگـهـي نـمـاز كـنـد
غزل شمارهٔ ۱۰۲
بــــاز دلــــم عــــيـــش و طـــرب مـــيكـــنـــد
هـــيـــچ نــدانــم چــه ســبــب مــيكــنــد؟
از مـــي عـــشـــق تـــو مــگــر مــســت شــد
كــيــن هــمــه شــادي و طــرب مـيكـنـد؟
تــا ســر زلــف تــو پــريــشــان بـديـد
شيفته شد ، شور و شغب مي كند
تــــا دل مــــن در ســــر زلــــف تـــو شـــد
عــــيــــش هــــمــــه در دل شــــب مــــيكـــنـــد
بـــرد بـــه بـــازي دل جـــمـــلـــه جــهــان
زلــف تــو بــازي چــه عــجــب مــيكـنـد؟
طـــرهٔ طـــرار تــو كــرد آن چــه كــرد
فــتــنــه نــگــر بــاز كــه لـب مـيكـنـد
مـيبـرد از مـن دل و گـويـد بـه طـنز:
بـــاز فـــلـــانـــي چـــه طـــلــب مــيكــنــد؟
از لـــب لـــعـــلـــش چـــه عـــجـــب گــر مــرا
آرزوي قـــــــنــــــد و طــــــرب مــــــيكــــــنــــــد
گــر طــلــبــد بــوســه، عــراقــي مــرنـج،
گــــرچــــه هــــمـــه تـــرك ادب مـــيكـــنـــد
برچسب: ،