غزل شمارهٔ ۱۲۷ : آب حيوان است، آن لب، يا شكر؟
غزل شمارهٔ ۱۲۷
آب حــــيــــوان اســــت، آن لــــب، يـــا شـــكـــر؟
يـــا ســرشــتــه آب حــيــوان بــا شــكــر؟
نـــي خـــطـــا گــفــتــم: كــجــا لــذت دهــد
آب حـــيـــوان پـــيـــش آن لـــب يـــا شـــكـــر؟
كـــس نـــگـــويــد نــوش جــانهــا را نــبــات
كــس نــخــوانــد جـان شـيـريـن را شـكـر
لــعــل تــو شــكـر تـوان گـفـت، ار بـود
كـــوثـــر و تـــســنــيــم جــان افــزا شــكــر
قــــــوت جــــــان اســــــت و حـــــيـــــات جـــــاودان
نــيــســت يــار لــعــل تــو تــنــهــا شـكـر
اي بــــه رشــــك از لــــعـــل تـــو آب حـــيـــات
وي خـــجـــل زان لـــعـــل شـــكـــرخــا شــكــر
وامـــــق ار ديـــــدي لـــــب شــــيــــريــــن تــــو
خـــود نـــجـــســـتـــي از لــب عــذرا شــكــر
نـــام تـــو تـــا بـــر زبـــان مـــا گـــذشـــت
مـــــــيگــــــدازد در دهــــــان مــــــا شــــــكــــــر
از لــــــب و دنــــــدان تــــــو در حـــــيـــــرتـــــم
تـا گـهـر چـون مـيكـنـد پـيـدا شـكر؟
تـــا دهـــانــت شــكــرســتــان گــشــت و لــب
در جــهــان تــنــگ اسـت چـون دلـهـا شـكـر
مــــن چــــرا ســــودايــــي لــــعــــلــــت شــــدم
از مـــزاج ار مـــيبـــرد ســـودا شــكــر؟
گــــرد لـــعـــل تـــو هـــمـــي گـــردد نـــبـــات
نـــي، طـــمـــع دارد از آن لـــبـــهـــا شـــكــر
گــــرد بــــر گــــرد لـــب شـــيـــريـــن تـــو
طوطيان بين جمله سر تا پا شكر
لـعـل و گـفـتار تو با هم در خور است
بـــــاشـــــد آري نـــــايـــــب حــــلــــوا شــــكــــر
طــبــع مــن شــيــريــن شــد از يــاد لــبــت
اي عــجــب، چــون مــيشــود دريــا شــكـر؟
لـــفـــظ شـــيـــريـــن عـــراقـــي چـــون لـــبـــت
مــيفــشــانــد در ســخــن هــر جــا شــكـر
غزل شمارهٔ ۱۲۸
اي امـــــيـــــد جـــــان، عـــــنـــــايـــــت از عـــــراقـــــي وامــــگــــيــــر
چـاره سـاز آن را كـه از تـو نيستش يك دم گزير
مـــانـــده در تـــيـــه فـــراقـــم، رهـــنـــمــايــا، ره نــمــاي
غـــرقـــهٔ دريـــاي هـــجـــرم، دســـتـــگـــيـــرا، دســـت گـــيـــر
در دل زارم نــــظــــر كـــن، كـــز غـــمـــت آمـــد بـــه جـــان
چــاره كــن، جـانـا، كـه شـد در دسـت هـجـرانـت اسـيـر
ســوي مــن بــنــگــر، كـه عـمـري بـر امـيـد يـك نـظـر
مــانــدهام چــون خــاك بــر خــاك درت خــوار و حــقــيــر
از تــو بــو نــايــافــتــه، نــه راحــتــي ديــده ز عــمــر
ســاخــتــه بـا درد بـيدرمـان تـو، مـسـكـيـن فـقـيـر
دل كــه ســوداي تــو مــيپــخــت آرزويـش خـام مـانـد
كـــو تـــنـــور آرزو تـــا انـــدر او بـــنـــدم فـــطـــيــر؟
دايــهٔ مــهــرت بــه شــيــر لــطــف پـرورده اسـت جـان
شيرخواره چون زيد، كش باز گيرد دايه شير؟
ز آفـــتـــاب مـــهـــر بـــر دل ســـايـــه افـــگـــن، تـــا شــود
در هــــواي مــــهــــر روي تــــو چــــو ذره مــــســــتــــنــــيــــر
گـــر فـــتـــد بـــر خـــاك تـــيـــره پــرتــو عــكــس رخــت
گـــردد انـــدر حـــال هـــر ذره چـــو خـــورشـــيـــد مــنــيــر
وز نـــــســـــيـــــم لـــــطـــــف تــــو بــــر آتــــش دوزخ وزد
خـــوشـــتـــر از خـــلــد بــريــن گــردد دركهــاي ســعــيــر
غزل شمارهٔ ۱۲۹
بــــر درت افــــتــــادهام خــــوار و حـــقـــيـــر
از كـــــرم، افـــــتـــــادهاي را دســـــت گـــــيــــر
دردمـــنـــدم، بـــر مـــن مـــســـكـــيـــن نـــگـــر
تـــــا شــــود درد دلــــم درمــــان پــــذيــــر
از تـــــو نـــــگــــريــــزد دل مــــن يــــك زمــــان
كـــالـــبـــد را كـــي بــود از جــان گــزيــر؟
دايــــهٔ لــــطــــفــــت مــــرا در بــــر گــــرفــــت
داد جـــاي مـــادرم صـــد گـــونـــه شـــيـــر
چـــون نـــيـــابــم بــوي مــهــرت يــك نــفــس
از دل و جــــانــــم بـــرآيـــد صـــد نـــفـــيـــر
دل، كه با وصلت چنان خو كرده بود
در كـف هـجـرت كـنـون مـانـده اسـت اسـيـر
بـــاز هـــجـــرت قـــصـــد جـــانـــم مـــيكــنــد
كــشــتـهاي را بـار ديـگـر كـشـتـه گـيـر
غزل شمارهٔ ۱۳۰
بــه دســت غــم گــرفــتــارم، بــيــا اي يــار، دســتـم گـيـر
بـــه رنـــج دل ســـزاوارم، مـــرا مـــگـــذار، دســـتــم گــيــر
يـكـي دل داشـتـم پـر خـون، شـد آن هـم از كـفـم بـيرون
چـو كـار از دسـت شد بيرون، بيا اي يار، دستم گير
ز وصـــلـــت تـــا جـــدا مـــانــدم هــمــيــشــه در عــنــا مــانــدم
از آن دم كـز تـو وامـانـدم شـدم بـيـمـار، دسـتـم گير
كـنـون در حـال مـن بـنـگـر: كـه عـاجز گشتم و مضطر
مــرا مــگــذار و خــود مـگـذر، دريـن تـيـمـار دسـتـم گـيـر
بـــه جـــان آمــد دلــم، اي جــان، ز دســت هــجــر بــيپــايــان
نــدارم طــاقــت هــجــران، بــه جــان، زنـهـار، دسـتـم گـيـر
هــمــيــشــه گــرد كــوي تــو هـمـي گـردم بـه بـوي تـو
نــــديــــدم رنــــگ روي تــــو، از آنــــم زار، دســــتــــم گــــيـــر
چــو كــردي حــلــقــه در گــوشــم، مـكـن آزاد و مـفـروشـم
مـــكـــن جــانــا فــرامــوشــم، ز مــن يــاد آر، دســتــم گــيــر
شــــــنـــــيـــــدي آه و فـــــريـــــادم، نـــــدادي از كـــــرم دادم
كــنــون كــز پــا درافــتــادم، مــرا بــردار، دســتـم گـيـر
نـــيـــابـــم در جـــهـــان يـــاري، نـــبـــيـــنـــم غـــيــر غــمخــواري
نـــدارم هـــيـــچ دلـــداري، تـــويـــي دلـــدار، دســـتـــم گـــيــر
عـــراقـــي، چـــون نـــهاي خـــرم، گـــرفــتــاري بــه دســت غــم
فغان كن بر درش هر دم، كه اي غمخوار، دستم گير
غزل شمارهٔ ۱۳۱
بـــيدلـــي را بـــي ســـبـــب آزرده گـــيــر
خـاكـسـاري را بـه خـاك اسـپـرده گـير
خــســتـهاي از جـور عـشـقـت كـشـتـه دان
والـــهاي از عـــشـــق رويـــت مـــرده گــيــر
گــر چـنـيـن خـواهـي كـشـيـدن تـيـغ غـم
جانم اندر تن چون خون افسرده گير
چـنـد خـواهـي كـرد ازين جور و ستم؟
بــيدلــي از غــم بــه جــان آزرده گـيـر
بـــــردهاي، هـــــوش دلــــم، اكــــنــــون مــــرا
نـيـم جـانـي مـانده وين هم برده گير
گـــر بـــخـــواهـــي كـــرد تـــيــمــار دلــم
از غــم و تــيــمــار جــانــم خــرده گـيـر
ور عــــراقــــي را تـــو نـــنـــوازي كـــنـــون
عــــالــــمــــي از بــــهــــر او آزرده گـــيـــر
غزل شمارهٔ ۱۳۲
اي مــــــطــــــرب درد، پــــــرده بــــــنــــــواز
هــــــــــــــــان! از ســــــــــــــــر درد در ده آواز
تـــــا ســـــوخـــــتــــهاي دمــــي بــــنــــالــــد
تـــا شـــيـــفـــتـــهاي شـــود ســـرافــراز
هين! پرده بساز و خوش همي سوز
كـــــان يــــار نــــشــــد هــــنــــوز دمــــســــاز
دلــــدار نــــســــاخــــت، چــــون نــــســـوزم؟
ســـوزم، چـــو نـــســـاخـــت مـــحـــرم راز
مـــــــاتــــــم زدهام، چــــــرا نــــــگــــــريــــــم؟
مـــحـــنـــت زدهام، چـــه مــيكــنــم نــاز؟
اي يــــــار، بــــــســــــاز تـــــا بـــــســـــوزم
يـــا بـــا ســـوزم بـــســـاز و بـــنـــواز
يـــــك جـــــرعـــــه ز جـــــام عــــشــــق در ده
تـــا بـــو كــه رهــانــيــم ز خــود بــاز
ور ســـــــوخـــــــتـــــــن مـــــــن اســـــــت رايـــــــت
مـــن ســاخــتــهام، بــســوز و بــگــداز
گـــــر يـــــار نـــــســـــاخـــــت، اي عـــــراقــــي،
خــــيـــز از ســـر ســـوز نـــوحـــه آغـــاز
در درد گــــــريــــــز، كـــــوســـــت هـــــمـــــدم
بــا ســوز بــســاز، كــوســت هــمــســاز
غزل شمارهٔ ۱۳۳
چــون تــو كــردي حــديـث عـشـق آغـاز
پس چرا قصه شد دگرگون باز؟
مــن ز عــشــق تــو پــرده بــدريــده
تـو نـشسته درون پرده به ناز
تـــو ز مــن فــارغ و مــن از غــم تــو
كــرده هــر لــحـظـه نـوحـهاي آغـاز
مـن چـو حـلـقـه بمانده بر در تو
كـردهاي در بـه روي بـنـده فـراز
آمــــــــدم بــــــــا دلــــــــي و صــــــــد زاري
بــــر در لـــطـــف تـــو، ز راه نـــيـــاز
مـــــن از آن تـــــوام، قـــــبـــــولـــــم كـــــن
از ره لــــطــــف يــــكــــدمــــم بــــنـــواز
آمـــــــدم بـــــــر درت بـــــــه امـــــــيــــــدي
نـــــاامـــــيـــــدم ز در مـــــگــــردان بــــاز
غزل شمارهٔ ۱۳۴
از غــــم عــــشـــقـــت جـــگـــر خـــون اســـت بـــاز
خود بپرس از دل كه او چون است باز؟
هـــــر زمـــــان از غـــــمـــــزهٔ خــــونــــريــــز تــــو
بـــر دل مـــن صــد شــبــيــخــون اســت بــاز
تـــــا ســـــر زلـــــف تـــــو را دل جــــاي كــــرد
از ســـــراي عـــــقـــــل بـــــيـــــرون اســــت بــــاز
حـــال دل بـــودي پـــريـــشـــان پـــيـــش ازيــن
نــي چــنــيــن درهــم كــه اكــنــون اســت بــاز
از فـــــــــــــــراق تـــــــــــــــو بـــــــــــــــراي درد دل
صــد بــلــا و غــصــه مــعــجــون اســت بـاز
تــا جــگـر خـون كـردي، اي جـان، ز انـتـظـار
روزي دل، بـــــيجـــــگـــــر خـــــون اســـــت بــــاز
از بــــــراي دل بــــــبــــــار، اي ديــــــده خــــــون
زان كـــــه حـــــال او دگـــــرگــــون اســــت بــــاز
گـــر چـــه مـــيكـــاهـــد غــم تــو جــان و دل
لــــيـــك مـــهـــرت هـــر دم افـــزون اســـت بـــاز
مـــن چـــو شـــادم از غـــم و تــيــمــار تــو
پــس عــراقــي از چــه مـحـزون اسـت بـاز؟
برچسب: ،