غزل شمارهٔ ۵۴۰
غزل شمارهٔ ۵۴۰
كــارم از بـي سـيـمـي ار چـون زر نـبـاشـد گـومـبـاش
بـــيـــنـــوائـــي را نـــوائـــي گـــر نـــبـــاشــد گــو مــبــاش
لـــالـــه را بـــا آن دل پـــرخــون اگــر چــون غــنــچــهاش
قـــرطـــهٔ زنـــگـــارگـــون در بـــر نــبــاشــد گــو مــبــاش
مــنــكــه چــون ســرو از جــهــان يــكــبــاره آزاد آمــدم
دامــنــم چــون نــرگــس ار پــر زر نــبــاشــد گـومـبـاش
چــــون دلــــم را نـــور مـــعـــنـــي رهـــنـــمـــائـــي مـــيكـــنـــد
در ره صـــورت گـــرم رهـــبـــر نـــبـــاشـــد گـــو مـــبــاش
آنــكــه ســلــطــان ســپـهـر از نـور رايـش ذرهئـيـسـت
سـايـهٔ خـورشـيـدش ار بـر سـر نـبـاشـد گـومـبـاش
وانــكــه ســيــر هــمــتــش ز ايــوان كــيــوان بــرتــرســت
گــر جــنــابــش ز آســمــان بــرتــر نــبــاشـد گـو مـبـاش
بـــــــا فـــــــروغ نـــــــيـــــــر اعـــــــظـــــــم رواق چـــــــرخ را
گـــر شـــعـــاع لــمــعــهٔ اخــتــر نــبــاشــد گــو مــبــاش
چــــون روانــــم تــــازه مـــيگـــردد بـــبـــوي زلـــف يـــار
گـــر نـــســـيـــم نــكــهــت عــنــبــر نــبــاشــد گــو مــبــاش
پيش خواجو هر دو عالم كاه برگي بيش نيست
ور كــســي را ايــن ســخــن بـاور نـبـاشـد گـو مـبـاش
غزل شمارهٔ ۵۴۱
يـــار مـــا را گـــر غـــمــي از يــار نــبــود گــو مــبــاش
ور مــن غــمــخــوار را غــمــخــوار نــبــود گــو مــبــاش
مـــا چـــنـــيـــن بـــيـــمـــار و او از درد مــا فــارغ ولــي
گــر طــبــيــبــي را غــم از بــيـمـار نـبـود گـو مـبـاش
در جـــهـــان تـــاتـــار زلـــفـــش عــنــبــر افــشــانــي كــنــد
گـــر نـــســـيـــم نـــافـــهٔ تــاتــار نــبــود گــو مــبــاش
گــر جــهــان بــي يــار بـاشـد مـن جـهـانـم از جـهـان
چون سر از دستم شد ار دستار نبود گو مباش
شــادي از ديــنــار بــاشــد نــيــك بــخــتــانــرا ولـيـك
كــاش بــودي شــادي ار ديــنــار نــبــود گــو مـبـاش
گـــــر بــــدانــــائــــي دلــــم اقــــرار نــــارد گــــومــــيــــار
ور دريـــن كـــارش غــم از انــكــار نــبــود گــو مــبــاش
مـــنـــكـــه از جـــام مـــي لـــعــل تــو مــســت افــتــادهام
گـــر مـــقـــامـــم بـــر در خــمــار نــبــود گــو مــبــاش
هــر كــه را بــازاريــي بــيــزار كــرد از عـقـل و ديـن
از ســـر بـــازار اگـــر بـــيـــزار نــبــود گــو مــبــاش
گــر ز مــي نــبــود شــكـيـبـم يـك نـفـس عـيـبـم مـكـن
مــي پــرســتــي گـر ز مـي هـشـيـار نـبـود گـو مـبـاش
چــــون مــــرا در ديــــر جــــام بـــاده دايـــم دايـــرســـت
در ديــــارم گــــر ز مــــن ديــــار نــــبـــود گـــو مـــبـــاش
گـــر غـــمــت گــرد از مــن خــاكــي بــرآرد گــو بــرآر
چــون تــو هــسـتـي گـر ز مـن آثـار نـبـود گـو مـبـاش
زيـن صـفـت كـانـفـاس خـواجـو مـشـك بـيزي ميكند
عـــود اگـــر در طـــبـــلـــهٔ عــطــار نــبــود گــو مــبــاش
غزل شمارهٔ ۵۴۲
زهــــي مـــســـتـــي مـــن ز بـــادام مـــســـتـــش
شــكــســت دل از ســنــبــل پــرشــكــســتـش
فـرو بـسـتـه كارم ز مشكين كمندش
پــراكــنــده حــالــم ز مــرغــول شـسـتـش
تــنــم مــوئــي از ســنـبـل لـالـه پـوشـش
دلــم رمــزي از پــســتــهٔ نــيـسـت هـسـتـش
خــمــيــده قــد چــنــبــر از چــيــن جــعـدش
شــكــســتــه دلـم بـسـتـهٔ زلـف پـسـتـش
شـب تـيـره ديـدم چـو رخـشنده ماهش
ز مـي مـسـت و مـن فـتـنـهٔ چـشـم مـستش
چو شمعي فروزنده شمعي بپيشش
چـو گـلدستهئي دستهاي گل بدستش
قــمــر بــنــدهٔ مــهــر تــابــنــده بـدرش
حـــبـــش هـــنـــدوي زنـــگـــي بــت پــرســتــش
چـو بـنـشـست گفتم كه بنشيند آتش
كـنـون فـتـنه برخاستست از نشستش
چـو ريـحـان او دسـتـه مـيبـست خواجو
دل خـسـتـه در زلـف سـرگـشـتـه بـستش
غزل شمارهٔ ۵۴۳
مـسـتـم ز دو چـشـم نيمه مستش
وز پـــــــاي درآمـــــــدم ز دســــــتــــــش
گـفـتـم بـنـشـيـن و فـتـنه بنشان
بــرخــاســت قــيــامـت از نـشـسـتـش
آنـــــرا كــــه دلــــي بــــدســــت نــــارد
داديــــــم عــــــنـــــان دل بـــــدســـــتـــــش
جـــــان تـــــشـــــنــــهٔ لــــعــــل آبــــدارش
دل بــســتــهٔ زلــف پــر شــكـسـتـش
هستم بگمان كه هست يا نيست
آن درج عـــقـــيـــق نـــيــســت هــســتــش
در عـــيـــن خـــمـــار چـــنــد بــاشــيــم
چــون مــردم چــشــم مـي پـرسـتـش
يـــاران ز مـــي شـــبـــانــه مــســتــنــد
خواجو ز دو چشم نيمه مستش
غزل شمارهٔ ۵۴۴
مـــبـــريـــد نـــام عـــنـــبـــر بـــر زلــف چــون كــمــنــدش
مـــكـــنـــيــد يــاد شــكــر بــرلــعــل هــمــچــو قــنــدش
بدو چشم شوخ جادو بربود خوابم از چشم
مـرسـاد چـشـم زخـمـي بـدو چـشـم چـشم بندش
نـــكـــنـــم خـــلـــاف رايـــش بـــجـــفـــا و جـــور دشــمــن
كــه مــحــب دوســت بــيــمــي نــبــود ز هــر گـزنـدش
چـــو بـــدامــنــش غــبــاري ز جــهــان نــمــيپــســنــدم
چــه پــســنــدد از حـسـودم سـخـنـان نـاپـسـنـدش
بــه كـمـنـدش احـتـيـاجـي نـبـود بـصـيـد وحـشـي
كـه گـرش بـتـيـغ رانـد نـكـشـد سـر از كـمندش
نـــه مـــنـــم اســـيـــر تـــنــهــا بــكــمــنــد يــار زيــبــا
كـه بـشـهـر اودرآمـد كـه نـگـشت شهر بندش
مـكـنـيـد عـيـب خـواجـو كـه اسـيـر و پـاي بـنـدست
كــه اگــر نــمـيكـشـنـدش بـه عـتـاب مـيكـشـنـدش
غزل شمارهٔ ۵۴۵
رخـت شـمـع شـبـسـتـان مينهندش
لــبـت لـعـل بـدخـشـان مـينـهـنـدش
اگــر شــد چــيــن زلــفــت مــجـمـع دل
چـرا جـمـعـي پـريـشـان مـينـهندش
گـــدائــي كــز خــرد بــاشــد مــبــرا
بـشـهـر عـشق سلطان مينهندش
چمن دوزخ بود بي لاله رويان
اگـر خـود بـاغ رضـوان مينهندش
قـدح كـو گـوهـر كـانست در اصل
بــمــعـنـي جـوهـر جـان مـينـهـنـدش
مـــي روشـــن طـــلـــب درظـــلــمــت شــب
كــه عــيــن آب حــيــوان مــينــهـنـدش
هر آن كافر كه او قربان عشقست
بــكـيـش مـا مـسـلـمـان مـينـهـنـدش
وگـر بـر عـقـل چـيـزي هـسـت مـشـكل
بــنــزد عــشــق آســان مــينــهــنــدش
اگـر صـاحـبدلي خواجو چه نالي
از آن دردي كـه درمـان مـينـهـندش
غزل شمارهٔ ۵۴۶
ســـرو را پـــاي بـــه گـــل مــيرود از رفــتــارش
واب شــــيـــريـــن ز عـــقـــيـــق لـــب شـــكـــر بـــارش
راهــب ديــر كــه خــورشــيـد پـرسـتـش خـوانـنـد
نــيــســت جــز حــلــقــهٔ گــيـسـوي بـتـم ز نـارش
هـــــر كـــــرا عـــــقــــل دريــــن راه مــــربــــي بــــاشــــد
لــــاجــــرم در حــــرم عــــشـــق نـــبـــاشـــد بـــارش
قــرص خــورشــيــد ز روي تـو بـه جـائـي مـانـد
ورنـــه هـــر روز كـــجـــا گـــرم شــود بــازارش
ســر زلــف تـو نـدانـم چـه سـيـه كـاري كـرد
كـه بـديـنـگـونـه تـو در پـاي فـكندي كارش
دلـم از زلـف تـو چـون يك سر مو خالي نيست
هــمــچــو آن ســنــبــل شــوريـده فـرو مـگـذارش
يـــادگـــار مـــن دلــخــســتــه مــســكــيــن بــا تــو
آن دل شــــيـــفـــتـــه حـــالـــســـت نـــكـــو مـــيـــدارش
بــاغــبــانــرا چــه تـفـاوت كـنـد ار بـلـبـل مـسـت
بــــســــرايــــد ســــحــــري بــــرطـــرف گـــلـــزارش
گوش كن نغمه خواجو كه شكر ميشكند
طـــوطــي مــنــطــق شــيــريــن شــكــر گــفــتــارش
غزل شمارهٔ ۵۴۷
رقــــــيـــــب اگـــــر بـــــجـــــفـــــا بـــــاز داردم ز درش
مـــگـــس گـــزيـــر نـــبـــاشـــد زمـــانـــي از شـــكــرش
بـه زر تـوان چو كمر خويش را برو بستن
كــه جــز بــزر نــتــوان كــرد دســت در كـمـرش
گـــرم بـــهـــر ســـر مـــوئـــي هـــزار جـــان بـــودي
فـداي جـان و سـرش كـردمي به جان و سرش
در آنــزمــان كــه شــود شـخـص نـاتـوانـم خـاك
كـــــنـــــد عـــــظـــــام رمـــــيــــمــــم هــــواي خــــاك درش
دلـــي كـــه گــشــت گــرفــتــار چــشــم وعــارض او
چــرا بـرفـت بـه يـكـبـاره دل ز خـواب و خـورش
گــذشــت و بــر مــن بـيـچـارهاش نـظـر نـفـتـاد
چـــه اوفــتــاد كــزيــنــســان فــتــادم از نــظــرش
كنون كه شد گل سوري عروس حجلهٔ باغ
چــه غــم ز نــالــه شــبــگــيــر بــلــبــل ســحــرش
بـــمـــلـــك مـــصـــر نـــشـــايـــد خـــريــد يــوســف را
ولــــي بــــجــــان عــــزيــــز ار دهـــنـــد رو بـــخـــرش
مــــيـــان اهـــل طـــريـــقـــت نـــمـــاز جـــايـــز نـــيـــســـت
مــــگــــر كــــنــــنـــد تـــيـــمـــم بـــخـــاك رهـــگـــذرش
بـــــرآســـــتـــــانــــهٔ مــــاهــــي گــــرفــــتــــهام مــــنــــزل
كـــه هـــســـت هـــر نـــفـــســـي رو بـــمـــنــزل دگــرش
بـــســـيـــم و زر بـــودش مــيــل دل ولــي خــواجــو
ســرشــك و گـونـهٔ زردسـت وجـه سـيـم و زرش
غزل شمارهٔ ۵۴۸
گـــــلـــــزار جــــنــــتــــســــت رخ حــــور پــــيــــكــــرش
و آرامــــــــــگــــــــــاه روح لــــــــــب روح پــــــــــرورش
ســـرو ســهــي كــه در چــمــن آزاديــش كــنــنــد
آزاد كـــــردهٔ قـــــد هـــــمـــــچـــــون صـــــنــــوبــــرش
بـــاد بـــهـــار نـــكـــهــتــي از شــاخ ســنــبــلــش
و آب حــــيـــات قـــطـــرهئـــي از حـــوض كـــوثـــرش
شـــكـــر حـــكـــايـــتـــي ز دو لـــعــل شــكــر وشــش
عـــنـــبـــر شـــمـــامـــهئـــي ز دو زلـــف مـــعـــنـــبــرش
تـــاراج گـــشــتــه صــبــر ز جــادوي دلــكــشــش
زنــــار بــــســــتــــه عــــقــــل ز هــــنــــدوي كــــافـــرش
خــــطــــي ز مــــشــــك ســــوده در اثـــبـــات دلـــبـــري
وجـــهــي نــوشــتــه بــر ورق روي چــون خــورش
يـــانـــي مـــگــر كــه خــازن ســلــطــان نــيــكــوئــي
قــــفــــلــــي زمــــرديــــن زده بـــر درج گـــوهـــرش
زانرو كه زلف سرزده سر بر خطش نهاد
معلوم ميشود كه چه سوداست در سرش
گــر خـون چـكـد ز گـفـتـهٔ خـواجـو عـجـب مـدار
كــــز درد عـــشـــق غـــرقـــهٔ خـــونـــســـت دفـــتـــرش
برچسب: ،
ادامه مطلب