غزل شمارهٔ ۱۱۳ : آخر اين تيره شب هجر به پايان آيد
غزل شمارهٔ ۱۱۳
آخــر ايــن تــيــره شــب هــجــر بــه پـايـان آيـد
آخــــــر ايــــــن درد مــــــرا نــــــوبــــــت درمــــــان آيــــــد
چـنـد گـردم چـو فـلـك گرد جهان سرگردان؟
آخـــر ايـــن گـــردش مـــا نــيــز بــه پــايــان آيــد
آخـــر ايــن بــخــت مــن از خــواب درآيــد ســحــري
روز آخــــــر نــــــظـــــرم بـــــر رخ جـــــانـــــان آيـــــد
يـــافـــتـــم صـــحــبــت آن يــار، مــگــر روزي چــنــد
ايــن هــمــه ســنــگ مــحــن بــر ســر مــا زان آيــد
تـــا بـــود گـــوي دلـــم در خـــم چـــوگــان هــوس
كـــي مـــرا گـــوي غـــرض در خـــم چـــوگــان آيــد؟
يوسف گم شده را گرچه نيابم به جهان
لــــاجــــرم ســــيـــنـــهٔ مـــن كـــلـــبـــهٔ احـــزان آيـــد
بـلـبـلآسـا هـمـه شب تا به سحر ناله زنم
بـو كـه بـويـي بـه مـشـامـم ز گـلـسـتـان آيد
او چـه خـواهـد؟ كـه هـمـي با وطن آيد، ليكن
تــا خــود از درگــه تــقـديـر چـه فـرمـان آيـد
بــه عــراق ار نـرسـد بـاز عـراقـي چـه عـجـب!
كــه نــه هـر خـار و خـسـي لـايـق بـسـتـان آيـد
غزل شمارهٔ ۱۱۴
صــــبـــا وقـــت ســـحـــر گـــويـــي ز كـــوي يـــار مـــيآيـــد
كــــه بـــوي او شـــفـــاي جـــان هـــر بـــيـــمـــار مـــيآيـــد
نــســيــم خــوش مــگــر از بــاغ جــلـوه مـيدهـد گـل را
كـــه آواز خـــوش از هـــر ســـو ز خـــلـــقـــي زار مــيآيــد
بيا در گلشن اي بيدل، به بوي گل برافشان جان
كــــه از گــــلــــزار و گـــل امـــروز بـــوي يـــار مـــيآيـــد
گــل از شــادي هــمــي خــنــدد، مـن از غـم زار مـيگـريـم
كــــه از گــــلــــشــــن مــــرا يــــاد از رخ دلــــدار مـــيآيـــد
ز بـــســـتـــان هــيــچ در چــشــمــم نــمــيآيــد، مــگــر آبــي
كـــه در چـــشـــمـــم ز يـــاد او دمـــي صـــدبــار مــيآيــد
اگـــر گـــلـــزار مـــيآيـــد كـــســـي را خـــوش، مـــرا بــاري
نـــســـيــم كــوي او خــوشــتــر ز صــد گــلــزار مــيآيــد
مـــرا چـــه از گـــل و گـــلـــزار؟ كـــانـــدر دســت امــيــدم
ز گـــــــلـــــــزار وصـــــــال يـــــــار زخــــــم خــــــار مــــــيآيــــــد
عــراقــي خــسـتـه دل هـردم ز سـويـي مـيخـورد زخـمـي
هـــمـــه زخـــم بـــلـــا گـــويـــي بـــريـــن افـــگـــار مـــيآيـــد
غزل شمارهٔ ۱۱۵
صـــبـــا وقــت ســحــر، گــويــي، ز كــوي يــار مــيآيــد
كـــه بـــوي او شـــفـــاي جـــان هـــر بــيــمــار مــيآيــد
نــســيــم او مــگــر در بــاغ جــلــوه مــيدهــد گــل را
كــــه آواز خـــوش بـــلـــبـــل ز هـــر ســـو زار مـــيآيـــد
مــگــر از زلــف دلـدارم صـبـا بـويـي بـه بـاغ آورد
كـــه از بـــاغ و گـــل و گــلــزار بــوي يــار مــيآيــد
از آن چــون بــلــبــل بــيدل ز رنـگ و بـوي گـل شـادم
كــــه از گــــلـــزار در چـــشـــمـــم رخ دلـــدار مـــيآيـــد
گـر آيـد در نـظـر كس را به جز رخسار او رويي
مـــرا بـــاري نـــظـــر دايـــم بـــر آن رخــســار مــيآيــد
مرا از هرچه در عالم به چشم اندر نيامد هيچ
مــگــر آبــي كــه در چــشــمـم دمـي صـد بـار مـيآيـد
چــو انــدر آب عــكــس يــار خـوشـتـر مـيشـود پـيـدا
از آنـــروز آب در چـــشـــمـــم مـــگـــر بــســيــار مــيآيــد
جــهــان آب اســت و مــن در وي جــمــال يــار مــيبــيــنـم
ازيــنــجــا خــواب در چــشــمــم مــگـر بـسـيـار مـيآيـد
عــراقــي در چــنــيــن خـوابـي هـمـي بـيـنـد چـنـان رويـي
از آن در خــــاطــــرش هــــر دم هــــزاران كــــار مــــيآيــــد
غزل شمارهٔ ۱۱۶
گــــهــــي درد تــــو درمــــان مــــينــــمــــايــــد
گـــهـــي وصـــل تـــو هـــجـــران مـــينـــمــايــد
دلــــي كــــو يــــافــــت از وصــــل تــــو درمـــان
هـــــمـــــه دشـــــوارش آســــان مــــينــــمــــايــــد
مـــرا گـــه گـــه بـــه دردي يــاد مــيكــن
كـــــه دردت مــــرهــــم جــــان مــــينــــمــــايــــد
بپرس آخر كه: بي تو چونم، اي جان،
كــه جــانــم بــس پــريــشــان مــينــمـايـد
مــــرا جــــور و جــــفــــا و رنــــج و مـــحـــنـــت
غـــــمـــــت هــــردم دگــــرســــان مــــينــــمــــايــــد
ز جــــان ســــيــــر آمــــدم بــــيروي خــــوبــــت
جـــهـــان بـــر مـــن چـــو زنــدان مــينــمــايــد
عــــراقــــي خــــود نــــدارد چــــشــــم، ورنــــه
رخــــت خـــورشـــيـــد تـــابـــان مـــينـــمـــايـــد
برچسب: ،