مطالب برگزيده ادبيات صنعت تكنولوژي مطالب برگزيده ادبيات صنعت تكنولوژي .

مطالب برگزيده ادبيات صنعت تكنولوژي

غزل شمارهٔ ۱۱۷ : مرا درد تو درمان مي‌نمايد

غزل شمارهٔ ۱۱۷         
          مـــــرا درد تــــو درمــــان مــــي‌نــــمــــايــــد
          غــــم تــــو مــــرهــــم جــــان مــــي‌نـــمـــايـــد
          مــرا، كــز جــام عــشــقــت مــســت بــاشـم
          وصـــال و هـــجـــر يــكــســان مــي‌نــمــايــد
          چــــو مــــن تـــن در بـــلـــاي عـــشـــق دادم
          هــــمــــه دشــــوارم آســــان مــــي‌نــــمـــايـــد
          بــه جــان مـن غـم تـو، شـادمـان بـاد،
          هــر آن لــطــفــي كـه بـتـوان مـي‌نـمـايـد
          اگــر يــك لـحـظـه نـنـمـايـد مـرا سـوز
          دگــر لــحــظــه دو چــنــدان مــي‌نــمــايـد
          دلــــم بــــا ايـــنـــهـــمـــه انـــده، ز شـــادي
          بــهــار و بــاغ و بــســتـان مـي‌نـمـايـد
          خــــــيــــــالــــــت آشــــــكــــــارا مــــــي‌بـــــرد دل
          اگـــر روي تـــو پـــنـــهـــان مـــي‌نـــمـــايـــد
          لـــــب لــــعــــل تــــو جــــانــــم مــــي‌نــــوازد
          بــــنــــفــــشـــه آب حـــيـــوان مـــي‌نـــمـــايـــد
          ندانم تا چه خواهد فتنه انگيخت؟
          كــه زلــفـش بـس پـريـشـان مـي‌نـمـايـد
          بـــه دوران تـــو زان تـــنـــگ اســت دل‌هــا
          كــه حــســن تــو فــراوان مــي‌نــمــايــد
          چـــــــو ذره در هـــــــواي مـــــــهـــــــر رويــــــت
          عــــراقــــي نـــيـــك حـــيـــران مـــي‌نـــمـــايـــد

 

غزل شمارهٔ ۱۱۸         
          اي بـــاد صـــبـــا، بــه كــوي آن يــار
          گـــر بـــر گـــذري ز بــنــده يــاد آر
          ور هـــــيــــچ مــــجــــال گــــفــــت يــــابــــي
          پـــيــغــام مــن شــكــســتــه بــگــزار
          بــا يــار بــگــوي كــان شــكــســتــه
          ايـن خـسـتـه جـگـر، غـريب و غم‌خوار
          چــون از تــو نــديــد چــارهٔ خـويـش
          بـيـچـاره بـمـانـد بـي‌تـو نـاچار
          خـــــورشـــــيـــــد رخـــــت نــــديــــد روزي
          بـــي‌نـــور بـــمـــانـــد در شـــب تــار
          نـــي ايـــن شـــب تـــيـــره ديــد روشــن
          نـي خـفـتـه عـدو، نه بخت بيدار
          مـــي‌كـــرد شـــبـــي بــه روز كــاخــر
          روزي بـشـود كـه بـه شود كار
          كـارش چـو به جان رسيد مي‌گفت:
          كـاي كـرده بـه تيغ هجرم افگار
          اي كـــرده بـــه كـــام دشـــمـــنـــانـــم
          بــا يــار چـنـيـن، چـنـيـن كـنـد يـار؟
          آخــــر نــــظــــري بــــه حـــال مـــن كـــن
          بنگر كه: چگونه بي‌توام زار؟
          يـــك بـــارگـــيـــم مـــكـــن فـــرامـــوش
          يـــاد آر ز مـــن شـــكــســتــه، يــاد آر
          مــــزار ز مـــن، كـــه هـــيـــچ هـــيـــچـــم
          از هــــيــــچ، كــــســــي نــــگــــيـــرد آزار
          مــن نــيـك بـدم، تـو نـيـكـويـي كـن
          اي نــيــك، بــدم، بــه نــيـك بـردار
          بــگــذار كــه بــگـذرم بـه كـويـت
          يـــكـــدم ز ســـگـــان كـــويـــم انـــگـــار
          بـــگـــذاشـــتـــم ايــن حــديــث، كــز مــن
          دارنـــــد ســـــگــــان كــــوي تــــو عــــار
          پـــنـــدار كـــه مــشــت خــاك بــاشــم
          زيـــــــــر قــــــــدم ســــــــگ درت خــــــــوار
          الــــقـــصـــه بـــه جـــانـــم از عـــراقـــي
          مـــــگـــــذار، كـــــزو نـــــمـــــانـــــد آثـــــار
          بـالـجمله تو باشي و تو گويي
          او كـــم كـــنــد از مــيــانــه گــفــتــار

 

غزل شمارهٔ ۱۱۹         
          دل در گــره زلـف تـو بـسـتـيـم دگـر بـار
          وز هـر دو جـهـان مـهـر گـسـسـتيم دگربار
          جـام دو جـهـان پر ز مي عشق تو ديديم
          خــورديـم مـي و جـام شـكـسـتـيـم دگـربـار
          شـايـد كـه دگـر نـعرهٔ مستانه برآريم
          كــز جـام مـي عـشـق تـو مـسـتـيـم دگـربـار
          الـمـنـة لـلـه كـه پـس از مـحـنـت بـسـيار
          بـا تـو نـفـسي خوش بنشستيم دگربار
          چون طرهٔ تو شيفتهٔ روي تو گشتيم
          هـيـهـات! كـه خـورشـيـد پـرستيم دگربار
          مـــا تـــرك مـــراد دل خـــودكــام گــرفــتــيــم
          تا هرچه كند دوست خوشستيم دگربار
          بــا عــشــق تــو مـا راه خـرابـات گـرفـتـيـم
          از صــومــعــه و زهــد بــرســتـيـم دگـربـار
          در بـــنـــدگـــي زلــف چــلــيــپــات بــمــانــديــم
          زنــار هــم از زلــف تــو بــســتــيــم دگــربـار
          تــــا راز دل مــــا نــــكــــنــــد فـــاش عـــراقـــي
          ايــنــك دهــن از گــفــت بــبــســتــيــم دگــربــار

 

غزل شمارهٔ ۱۲۰         
          دل در گــــره زلــــف تــــو بــــســـتـــيـــم دگـــربـــار
          در دام ســـر زلـــف تـــو شـــســـتـــيـــم دگـــربــار
          از نــرگــس مـخـمـور تـو مـخـمـور بـمـانـديـم
          وز جـــام مـــي لـــعـــل تـــو مـــســـتـــيـــم دگـــربــار
          از بــادهٔ عــشــق تـو يـكـي جـرعـه چـشـيـديـم
          صد توبه به يك جرعه شكستيم دگربار
          مـا قـبـلـهٔ خـود روي چو خورشيد تو كرديم
          هــيــهــات! كــه خــورشــيــد پــرســتـيـم دگـربـار
          دل در گـــره زلــف تــو بــســتــيــم و بــرآنــيــم
          جـــويـــاي ســـر زلـــف چـــو شـــســتــيــم دگــربــار
          كـان جـان كه نسيم سر زلف تو به ما داد
          هـــم بـــا ســر زلــف تــو فــرســتــيــم دگــربــار
          از پـــيـــشـــگــه وصــل چــو بــرخــاســت عــراقــي
          بــا تــو دمــكــي خــوش بــنــشـسـتـيـم دگـربـار

غزل شمارهٔ ۱۲۱         
          رخ ســــــوي خــــــرابـــــات نـــــهـــــاديـــــم دگـــــربـــــار
          در دام خــــــــرابـــــــات فـــــــتـــــــاديـــــــم دگـــــــربـــــــار
          از بهر يكي جرعه دو صد توبه شكستيم
          در ديـــــر مــــغــــان روزه گــــشــــاديــــم دگــــربــــار
          در كـــنـــج خـــرابـــات يــكــي مــغ‌بــچــه ديــديــم
          در پـــيـــش رخـــش ســـر بـــنـــهـــاديــم دگــربــار
          آن دل كـه بـه صـد حـيـلـه ز خـوبـان بربوديم
          در دســــت يــــكـــي مـــغ‌بـــچـــه داديـــم دگـــربـــار
          يـــك بـــار نـــديـــديـــم رخـــش وز غـــم عــشــقــش
          صــــدبــــار بــــمــــرديــــم و بــــزاديـــم دگـــربـــار
          ديــديــم كــه بــي‌عــشـق رخـش زنـدگـيـي نـيـسـت
          بــــي‌عــــشــــق رخــــش زنـــده مـــبـــاديـــم دگـــربـــار
          غــــم بــــر دل مــــا تــــاخــــتــــن آورد ز عــــشـــقـــش
          بـا ايـن هـمه غم، بين كه چه شاديم دگربار
          شــــد در ســــر ســــوداي رخــــش ديــــن و دل مـــا
          بــنــگــر، دل و ديــن داده بــه بــاديــم دگــربـار
          عـــشـــقـــش بـــه زيـــان بــرد صــلــاح و ورع مــا
          ايــــنــــك هــــمــــه در عــــيــــن فــــســـاديـــم دگـــربـــار
          بــا نــيــسـتـي خـود هـمـه بـا قـيـمـت و قـدريـم
          بــا هــســتــي خــود جــمــلــه كــســاديــم دگــربـار
          تـــا هـــســـت عـــراقـــي هـــمـــه هــســتــيــم مــريــدش
          چــون نــيــســت شــود، جــمــلــه مـراديـم دگـربـار


برچسب: ،
امتیاز:
 
بازدید:
+ نوشته شده: ۲۸ ارديبهشت ۱۳۹۸ساعت: ۰۹:۴۲:۳۶ توسط:حسام موضوع:

ارسال نظر
نام :
ایمیل :
سایت :
آواتار :
پیام :
خصوصی :
کد امنیتی :