غزل شمارهٔ ۹۲ : ز اشتياق تو، جانا، دلم به جان آمد
غزل شمارهٔ ۹۲
ز اشـــتـــيـــاق تـــو، جــانــا، دلــم بــه جــان آمــد
بــيــا، كــه بــا غـم تـو بـر نـمـيتـوان آمـد
بـيـا، كـه بـا لـب تـو مـاجـرا نـكـرده هنوز
بـــه جـــاي خـــرقـــه دل و ديـــده در مــيــان آمــد
به چشم مست تو گفتم: دلم به جان آيد
لـــب تـــو گـــفـــتـــا: ايـــنـــك دلــت بــه جــان آمــد
بــــديــــد تــــا نــــظــــر از دور نــــاردان لــــبـــت
بــــســــا كــــه چــــشــــم مــــرا آب در دهـــان آمـــد
نــيــامــد از دو جــهـان جـز رخ تـو در نـظـرم
از آنـــگـــهـــي كـــه مـــرا چـــشـــم در جــهــان آمــد
ز روشـــــنـــــايـــــي روي تـــــو در شــــب تــــاريــــك
نــمــيتــوان بــه ســر كــوي تــو نــهـان آمـد
غزل شمارهٔ ۹۳
آشــكــارا نــهــان كــنـم تـا چـنـد؟
دوسـت مـيدارمـت به بانك بلند
دلـم از جـان نـخست دست بشست
بـعـد از آن ديـده بر رخت افكند
عــاشــقــان تــو نــيــك مــعــذورنـد
زانـكـه نـبـود كسي تو را مانند
ديـدهاي كـو رخ تـو ديده بود
خـواه راحـت رسـان و خواه گزند
اي مـــلـــامـــت كـــنــان مــرا در عــشــق
گوش من نشنود ازين سان پند
گـرچـه مـن دور مـانـدهام ز بـرت
بـا خـيـال تـو كـردهام پـيـونـد
آن چـــنـــان در دلـــي كـــه پـــنــداري
نــاظــرم در تــو دايـم، اي دلـبـنـد
تـو كـجـايـي و مـا كـجـا هـيهات!
اي عــراقــي، خــيــال خــيــره مــبــنــد
غزل شمارهٔ ۹۴
آن را كـــــه غـــــمـــــت ز در بـــــرانــــد
بــــخــــتــــش هـــمـــه دربـــدر دوانـــد
وآن را كــــه عــــنـــايـــت تـــو ره داد
جــــز بــــر در تــــو رهــــي نــــدانـــد
وآن را كـــه قــبــول عــشــقــت افــتــاد
جـــان را بـــدهـــد، غـــمـــت ســـتــانــد
عـاشـق كـه گـذر كند به كويت
جـــان پـــيـــش ســـگ درت فــشــانــد
بــا وصـل بـگـو كـه: عـاشـقـان را
از دســـــــــت فـــــــــراق وارهــــــــانــــــــد
بيچاره دلم كه كشتهٔ توست
دور از رخ تـــــو نــــمــــيتــــوانــــد
بـويـي بـه نـسيم كوي خود ده
تــا صــبــحــدمــي بــه دل رســانــد
كين مرده به بوت زنده گردد
وز عـــــشـــــق رخـــــت كـــــفــــن درانــــد
مـــگــذار كــه خــســتــه دل عــراقــي
بــيعــشــق تــو عــمــر بــگــذرانــد
غزل شمارهٔ ۹۵
ايــــــن درد مــــــرا دوا كـــــه دانـــــد؟
ويــن نــامــهٔ انــدهــم كــه خــوانـد؟
جز لطف توام كه دست گيرد؟
جـــز رحـــمــت تــو كــهام رهــانــد؟
بــــنــــمــــاي رخـــت بـــه دردمـــنـــدي
تــا بــر سـر كـوت جـان فـشـانـد
آيـــــا بـــــود آنـــــكـــــه بـــــيدلـــــي را
لــطــف تــو بـه كـام دل رسـانـد؟
افـــــــتـــــــادم بـــــــر در قــــــبــــــولــــــت
امـــــــيـــــــد كــــــه از درم نــــــرانــــــد
كـــــــار دل مـــــــن عـــــــنـــــــايــــــت تــــــو
گــر بــهــتــر ازيــن كــنــد، تــوانـد
مــــهــــري ز قــــبــــول بـــر دلـــم نـــه
كــيــن قــلــب كــســي نــمــيســتـانـد
چــون حــلــقــه بــريــن دري، عــراقــي
مــيبـاش و مـگـرد، بـو كـه دانـد
غزل شمارهٔ ۹۶
در مــــــن نــــــگـــــرد يـــــار دگـــــربـــــار كـــــه دانـــــد
زيــن پــس دهــدم بــر در خـود بـار كـه دانـد؟
از يـــاد خـــودم كــرد فــرامــوش بــه يــكــبــار
يــــــادآورد از مــــــن دگــــــر آن يـــــار كـــــه دانـــــد؟
خــون شــد جــگــرم از غــم و انــديــشــهٔ آن دوســت
خـــشـــنـــود شــود از مــن غــمــخــوار كــه دانــد؟
بـــيـــمــار دلــم، خــســتــه جــگــر از غــم عــشــقــش
آيــــد بــــه عـــيـــادت بـــر بـــيـــمـــار كـــه دانـــد؟
اي دشمن بدخواه، چه باشي به غمم شاد؟
بــاشــد كــه شــود دوســت دگــربـار كـه دانـد؟
در بــــنــــد امــــيــــد، اي دل، بــــگــــشـــاي دو ديـــده
بـــاشـــد كـــه بـــبـــيـــنــي رخ دلــدار كــه دانــد؟
روشـــن شـــود ايــن تــيــره شــب بــخــت عــراقــي
از صــــــبــــــح رخ يــــــار وفــــــادار كــــــه دانــــــد؟
غزل شمارهٔ ۹۷
اي دل، چــــــو در خــــــانـــــهٔ خـــــمـــــار گـــــشـــــادنـــــد
مـــينـــوش، كـــه از مـــي گـــره كـــار گـــشـــادنــد
در خــود مــنــگــر، نــرگــس مــخــمـور بـتـان بـيـن
در كـــعـــبـــه مـــرو، چـــون در خـــمـــار گـــشــادنــد
از خــــود بــــدرآ، در رخ خــــوبــــان نــــظــــري كــــن
در خـــان مـــنـــشـــيـــن چـــون در گــلــزار گــشــادنــد
بنگر كه: دو صد مهر به يك ذره نمودند
از يـــك ســر مــويــي كــه ز رخــســار گــشــادنــد
تــــا بــــاز گــــشــــادنــــد ســــر زلــــف ز رخـــســـار
از روي جـــــهـــــان زلـــــف شـــــب تـــــار گـــــشــــادنــــد
تــــا مــــهــــر گــــيــــاهـــي ز گـــل تـــيـــره بـــرآيـــد
بــــر روي زمــــيــــن چــــشــــمــــهٔ انـــوار گـــشـــادنـــد
تـــا لـــالـــه رخـــي در چـــمــن آيــد بــه تــمــاشــا
از چـــــهــــرهٔ گــــل پــــردهٔ زنــــگــــار گــــشــــادنــــد
از پــــرتــــو مــــل پــــردهٔ خــــورشــــيــــد دريــــدنـــد
وز خــــنـــدهٔ گـــل مـــبـــســـم اشـــجـــار گـــشـــادنـــد
تــــا كــــرد نــــســــيــــم ســــحــــر آفــــاق مـــعـــطـــر
در هــــر چــــمــــنــــي طــــبــــلــــهٔ عـــطـــار گـــشـــادنـــد
مــانــا كــه صــبــا كــرد پــريــشــان ســر زلــفــيـن
كـــز بـــوي خـــوشــش نــافــهٔ تــاتــار گــشــادنــد
در گــــوش دلــــم گــــفــــت صــــبــــا دوش: عــــراقــــي
در بــــنــــد در خــــود، كـــه در يـــار گـــشـــادنـــد
چــــشــــم ســــر اغــــيــــار بــــبــــســــتــــنـــد ز غـــيـــرت
آنـــــــگـــــــاه در مـــــــخــــــزن اســــــرار گــــــشــــــادنــــــد
برچسب: ،