غزل شمارهٔ ۱۳۵ : كار ما، بنگر، كه خام افتاد باز
غزل شمارهٔ ۱۳۵
كـار مـا، بـنگر، كه خام افتاد باز
كــار بـا پـيـك و پـيـام افـتـاد بـاز
مــــن چــــه دانــــم در مـــيـــان دوســـتـــان
دشــمــن بـد گـو كـدام افـتـاد بـاز؟
ايــن هــمـي دانـم كـه گـفـت و گـوي مـا
در زبـــان خـــاص و عـــام افـــتـــاد بـــاز
عـــاشـــق ديـــوانــه نــامــم كــردهانــد
بر من آخر اين چه نام افتاد باز؟
روز بـخـت مـن چـو شـب تاريك شد
صـبـح امـيـدم بـه شام افتاد باز
تـــوســـن دولــت، كــه بــودي رام مــن
آن هـــماكــنــون بــدلــگــام افــتــاد بــاز
بـــاز اقــبــال از كــف مــن بــر پــريــد
زاغ ادبــــارم بــــه دام افــــتـــاد بـــاز
مـــــجـــــلـــــس عـــــيـــــش دلافـــــروز مـــــرا
بـاطـيـه بشكست و جام افتاد باز
در گـلـسـتـان مـيگـذشـتـم صـبـحـدم
بـــوي يــارم در مــشــام افــتــاد بــاز
در ســـر ســـوداي زلـــفــش شــد دلــم
مـرغ صـحـرايـي بـه دام افـتاد باز
تــا بــديــدم عــكــس او در جــام مــي
در ســرم ســوداي خــام افــتـاد بـاز
تــا چــشــيــدم جــرعــهاي از جـام مـي
در دلــــم مــــهــــر مـــدام افـــتـــاد بـــاز
مـن چـو از سـوداي خـوبـان سـوختم
پـس عـراقـي از چه خام افتاد باز؟
غزل شمارهٔ ۱۳۶
بــــيجـــمـــال تـــو، اي جـــهـــان افـــروز
چــشــم عــشــاق، تــيــره بــيــنـد روز
دل بـــه ايـــوان عـــشـــق بـــار نــيــافــت
تــا بـه كـلـي ز خـود نـكـرد بـروز
در بــــيــــابــــان عــــشــــق پــــي نــــبــــرد
خــانــه پــرورد لــايــجــوز و يـجـوز
چه بلا بود كان به من نرسيد؟
زيـــــــن دل جـــــــانـــــــگـــــــداز دردانـــــــدوز
عـــشـــق گـــويـــد مـــرا كــه: اي طــالــب
چــاك زن طــيــلــسـان و خـرقـه بـسـوز
دگـر از فـهـم خـويـش قـصـه مـخوان
قـــصـــه خـــواهـــي؟ بــيــا ز مــا آمــوز
بـــنـــشـــان، اي عـــراقــي، آتــش خــويــش
پــــس چــــراغــــي ز عـــشـــق مـــا افـــروز
غزل شمارهٔ ۱۳۷
ســاقــي، ز شــكــر خــنــده شــراب طــرب انــگـيـز
در ده، كـه بـه جان آمدم از توبه و پرهيز
در بـزم ز رخـسـار دو صـد شـمـع بـرافـروز
وز لـــعـــل شـــكـــربـــار مـــي و نـــقـــل فـــرو ريـــز
هـــر ســـاعـــتـــي از غـــمـــزه فـــريــبــي دگــر آغــاز
هــر دم ز كــرشـمـه شـر و شـوري دگـر انـگـيـز
آن دل كه به رخسار تو دزديده نظر كرد
او را بــــه ســــر زلــــف نــــگــــونــــســـار درآويـــز
و آن جـام كـه بـه دام سـر زلـف تـو درافـتـاد
قــيــدش كـن و بـسـپـار بـدان غـمـزهٔ خـونـريـز
در شـهـر ز عـشق تو بسي فتنه و غوغاست
از خــانــه بــرون آ، بـنـشـان شـور شـغـب خـيـز
چــون طــيــنــت مــن از مــي مــهــر تـو سـرشـتـنـد
كـــي تـــوبــه كــنــم از مــي نــاب طــرب انــگــيــز؟
اي فـتـنه، كه آموخت تو را كز رخ چون ماه
بـــفـــريـــب دل اهـــل جـــهـــان نـــاگــه و بــگــريــز؟
خــواهــي كــه بــيــابــي دل گـم كـرده، عـراقـي؟
خـــاك در مـــيـــخــانــه بــه غــربــال فــرو بــيــز
غزل شمارهٔ ۱۳۸
در بـــــــزم قـــــــلـــــــنـــــــدران قـــــــلـــــــاش
بنشين و شراب نوش و خوش باش
تــــــا ذوق مــــــي و خــــــمــــــار يــــــابــــــي
بــايــد كــه شــوي تــو نـيـز قـلـاش
در صــومــعــه چــنـد خـود پـرسـتـي؟
رو بـــادهپـــرســت شــو چــو اوبــاش
در جــــام جــــهــــاننــــمــــاي مـــي بـــيـــن
ســــر دو جــــهـــان، ولـــي مـــكـــن فـــاش
ور خــود نــظــري كــنــي بــه ســاقـي
ســـرمـــســـت شــوي ز چــشــم رعــنــاش
جـــز نـــقـــش نـــگــار هــر چــه بــيــنــي
از لـــوح ضـــمـــيـــر پـــاك بـــخــراش
بـــاشـــد كـــه بـــبـــيــنــي، اي عــراقــي،
در نــــقــــش وجـــود خـــويـــش نـــقـــاش
غزل شمارهٔ ۱۳۹
تـــمـــاشــا مــيكــنــد هــر دم دلــم در بــاغ رخــســارش
بـــه كــام دل هــمــي نــوشــد مــي لــعــل شــكــر بــارش
دلــــي دارم، مـــســـلـــمـــانـــان، چـــو زلـــف يـــار ســـودايـــي
هــمـه در بـنـد آن بـاشـد كـه گـردد گـرد رخـسـارش
چه خوش باشد دل آن لحظه! كه در باغ جمال او
گــهــي گــل چــيـنـد از رويـش، گـهـي شـكـر ز گـفـتـارش
گــــهــــي در پــــاي او غــــلــــتــــان چـــو زلـــف بـــيقـــرار او
گـهاز خـال لـبـش سـرمست همچون چشم خونخوارش
از آن خــوشــتــر تــمــاشــايــي تــوانــد بــود در عــالــم
كــه بــيــنــد ديــدهٔ عــاشـق بـه خـلـوت روي دلـدارش؟
چــنــان ســرمــســت شــد جــانــم ز جــام عــشــق جــانـانـم
كــه تــا روز قــيــامــت هــم نــخـواهـي يـافـت هـشـيـارش
بـــهـــار و بـــاغ و گـــلـــزار عـــراقـــي روي جـــانــان اســت
ز صـد خـلـد بـريـن خـوشتر بهار و باغ و گلزارش
غزل شمارهٔ ۱۴۰
بــكــشــم بــه نــاز روزي ســر زلــف مــشــك رنــگـش
نـــدهــم ز دســت ايــن بــار، اگــر آورم بــه چــنــگــش
ســـر زلـــف او بـــگـــيـــرم، لـــب لـــعـــل او بـــبــوســم
بـه مـراد، اگر نترسم ز دو چشم شوخ شنگش
ســخــن دهــان تــنـگـش بـود ار چـه خـوش، ولـيـكـن
نـــرســـد بـــه هـــر زبـــانـــي ســـخـــن دهـــان تــنــگــش
چـــون نـــبـــات مـــيگـــدازم، هـــمــه شــب، در آب ديــده
بــه امــيــد آنــكــه يــابــم شــكــر از دهــان تــنــگـش
بــروم، ز چــشــم مــســتــش نــظــري تــمـام گـيـرم
كــه بــدان نــظــر بــبـيـنـم رخ خـوب لـالـه رنـگـش
چــــو كــــمــــان ابـــروانـــش فـــكـــنـــد خـــدنـــگ غـــمـــزه
چـه كـنـم كـه جان نسازم سپر از پي خدنگش؟
زلــبــش عـنـاب، يـارب، چـه خـوش اسـت!صـلـح اوخـود
بنگر چگونه باشد؟ چو چنين خوش است جنگش
دلــــم آيــــنــــه اســــت و در وي رخ او نــــمـــينـــمـــايـــد
نــفــســي بــزن، عــراقــي، بــزدا بــه نــالــه زنــگـش
غزل شمارهٔ ۱۴۱
نـــرســـد بـــه هـــر زبـــانـــي ســـخـــن دهــان تــنــگــش
نــه بـه هـر كـسـي نـمـايـد رخ خـوب لـالـه رنـگـش
لــــب لـــعـــل او نـــبـــوســـد، بـــه مـــراد، جـــز لـــب او
رخ خـوب او نـبـيـنـد بـه جـز از دو چـشـم شـنگش
لــــب مـــن رســـيـــدي آخـــر ز لـــبـــش بـــه كـــام روزي
شــــدي ار پـــديـــد وقـــتـــي اثـــر از دهـــان تـــنـــگـــش
بـه مـن ار خـدنـگ غـمـزه فـگـنـد چـه بـاك؟ لـيـكن
سپرش تن است، ترسم كه بدور رسد خدنگش
چـــو مـــرا نـــمـــانـــد رنـــگـــي هــمــه رنــگ او گــرفــتــم
كـه جـهـان مـسـخرم شد چو برآمدم به رنگش
مــــنــــم آفـــتـــاب از دل، كـــه ز ســـنـــگ لـــعـــل ســـازم
مـــنـــم آبـــگــيــنــه آخــر، كــه كــنــد خــراب ســنــگــش
ز مـــيـــان مـــا عـــراقـــي چـــو بـــرون فـــتـــاد، حـــالـــي
پــس ازيــن نــمــانــده مــا را ســرآشــتــي و جــنــگـش
برچسب: ،