غزل شمارهٔ ۱۰۸ : وه! كه كارم ز دست ميبرود
غزل شمارهٔ ۱۰۸
وه! كــه كــارم ز دســت مــيبــرود
روزگــــــــارم ز دســـــــت مـــــــيبـــــــرود
خـــود نــدارم مــن از جــهــان چــيــزي
وآنــــچــــه دارم ز دســــت مـــيبـــرود
يــك دمــي دارم از جــهــان و آن نــيـز
چــــون بــــرآرم ز دســــت مـــيبـــرود
بـر زمـانـه چـه دل نـهم؟ كه روان
هـــمـــچـــو يـــارم ز دســت مــيبــرود
در خـــــزان ار دلـــــي بـــــه دســــت آرم
در بـــــهـــــارم ز دســــت مــــيبــــرود
از پـــي صــيــد دل چــه دام نــهــم؟
كـــه شـــكـــارم ز دســـت مـــيبــرود
چـه كـنـم پـيـش يـار جـان افـشـان؟
كــــه نــــثــــارم ز دســــت مـــيبـــرود
نـــيـــســـت جـــز آب ديـــده در دســـتــم
زان نـــــگـــــارم ز دســـــت مـــــيبــــرود
طـالـعـم بـيـن كـه: در چـنـين غمها
غــــمــــگــــســــارم ز دســـت مـــيبـــرود
بخت بنگر كه: پاي بر دم مار
يـــــار غـــــارم ز دســـــت مـــــيبـــــرود
دســتــگــيــرا، نـظـر بـه كـارم كـن
بــيـن كـه كـارم ز دسـت مـيبـرود
غزل شمارهٔ ۱۰۹
انــدريــن ره هــر كــه او يــكـتـا شـود
گــنــج مــعــنــي در دلــش پـيـدا شـود
جـــز جــمــال خــود نــبــيــنــد در جــهــان
انــدريــن ره هــر كــه او بــيـنـا شـود
قـــطـــره كـــز دريــا بــرون آيــد هــمــي
چــون ســوي دريــا شـود دريـا شـود
گـر صـفـات خـود كـند يكباره محو
در مــــقـــامـــات بـــقـــا يـــكـــتـــا شـــود
هـر كـه دل بـر نـيـسـتـي خـود نـهـاد
در حــريــم هــســتــي، او تــنــهـا شـود
از مــســمــا هــر كــه يــابــد بــهــرهاي
فــــارغ و آســــوده از اســــمـــا شـــود
ور كــنـد گـم صـورت هـسـتـي خـويـش
صـــورت او جـــمـــلـــگـــي مــعــنــي شــود
ور نهنگ لاخورش زو طعمه ساخت
زنــــــــدهٔ جـــــــاويـــــــد در الـــــــا شـــــــود
صــورتــت چــون شــد حـجـاب راه تـو
مــحــو كـن، تـا سـيـرتـت زيـبـا شـود
گــر از ايــن مـنـزل بـرون رفـتـي، يـقـيـن
دانـــكـــه مـــنـــزلــگــاهــت او ادنــي شــود
مـا بـه جـانـان زنـدهايـم، از جان بري
تـا ابـد هـرگـز كـسـي چـون ما شود؟
هـر كـه آنـجـا مقصد و مقصود يافت
در دو عــــــالــــــم والــــــي والـــــا شـــــود
هــــر كــــه را دل رازدار عــــشــــق شــــد
كـي دلـش مـايـل سـوي صحرا شود؟
هـم بـه بـالـا در رسـد بيعقل و دين
گـــر عـــراقـــي مــحــو انــدر لــا شــود
غزل شمارهٔ ۱۱۰
نـــگـــاريـــنـــي كــه بــا مــا مــينــپــايــد
بـه مـا دلـخـسـتـگـان كـي رخ نـمـايد؟
بيا، اي بخت، تا بر خود بموييم
كـــــه از مـــــا يـــــار آرامـــــي نـــــمــــايــــد
اگــر جــانــم بــه لــب آيـد عـجـب نـيـسـت
بــه حــيـلـه نـيـم جـانـي چـنـد پـايـد؟
بـه نـقد اين لحظه جاني ميكن اي دل
شـب هـجـر اسـت، تـا فـردا چـه زايد؟
مـــگـــر روشـــن شـــود صـــبـــح امــيــدم
مــــگــــر خــــورشــــيــــد از روزن بـــرآيـــد
دلــــــــم را از غـــــــم جـــــــان وا رهـــــــانـــــــد
مــــــــر از مـــــــن زمـــــــانـــــــي در ربـــــــايـــــــد
عــــراقــــي، بــــر درش امـــيـــد در بـــنـــد
كــه دانـد، بـو كـه نـاگـه واگـشـايـد
غزل شمارهٔ ۱۱۱
مــرا، گــرچــه ز غــم جــان مــيبـرآيـد
غـــم عـــشــقــت ز جــانــم خــوشــتــر آيــد
دريــن تــيــمــار گــر يــك دم غـم تـو
نـــپـــرســـد حـــال مـــن، جــانــم بــرآيــد
مــرا شــادي گــهــي بــاشـد دريـن غـم
كـــــه انـــــدوه تـــــوام از در در آيــــد
مــرا يــك ذره انــدوه تــو خــوشــتــر
كه يك عالم پر از سيم و زر آيد
اگـــرچـــه هـــر كــســي از غــم گــريــزد
مــرا چـون جـان ، غـم تـو درخـور آيـد
مــــرا در ســــيــــنـــه تـــاب انـــده تـــو
بـــســـي خـــوشـــتـــر ز آب كـــوثـــر آيـــد
چـو سـر در پـاي انـدوه تـو افـكـند
عــراقــي در دو عــالــم بــر ســر آيــد
غزل شمارهٔ ۱۱۲
زان پـيـش كـه دل ز جـان بـرآيـد
جــــان از تــــن نــــاتـــوان بـــرآيـــد
بـــنـــمـــاي جــمــال، تــا دهــم جــان
كـان سـود بـر ايـن زيـان بـرآيد
اي كـاش بـه جـان بـرآمـدي كار
ايـن كـار كـجا به جان برآيد؟
كــارم نــه چــنــان فـتـاد مـشـكـل
كان بيتو به اين و آن برآيد
هـــم از در تــو گــشــايــدم كــار
كـــامـــم هــمــه زان دهــان بــرآيــد
بـــر درگـــهـــت آمـــدم بــه كــاري
كـان بـر تو به رايگان برآيد
نــايــافــتــه جـانـم از تـو بـويـي
مـــگـــذار كــه نــاگــهــان بــرآيــد
بــنـواز بـه لـطـف جـانـم، آن دم
كــــز كــــالــــبــــدم روان بــــرآيــــد
كــــــام دل خــــــســــــتـــــهٔ عـــــراقـــــي
از لـطـف تـو بـيگـمـان بـرآيـد
برچسب: ،