غزل شمارهٔ ۱۴۲ : صلاي عشق، كه ساقي ز لعل خندانش
غزل شمارهٔ ۱۴۲
صـــلـــاي عـــشـــق، كـــه ســـاقـــي ز لـــعــل خــنــدانــش
شـــراب و نـــقـــل فـــرو ريــخــتــه بــه مــســتــانــش
بـيـا، كـه بـزم طـرب سـاخـت، خـوان عـشق نهاد
بــــراي مــــا لــــب نــــوشــــيــــن شــــكــــر افــــشــــانــــش
تــبــســم لــب ســاقــي خــوش اسـت و خـوشـتـر از آن
خــــرابــــيــــي كـــه كـــنـــد بـــاز چـــشـــم فـــتـــانـــش
بــه يــك كــرشــمــه چــنــان مــســت كــرد جــان مـرا
كـــه در بـــهـــشـــت نــيــارد بــه هــوش رضــوانــش
خــوشــا شــراب و خـوشـا سـاقـي و خـوشـا بـزمـي
كـــه غــمــزهٔ خــوش ســاقــي بــود خــمــســتــانــش!
ازين شراب كه يك قطره بيش نيست كه تو
گــــهـــي حـــيـــات جـــهـــان خـــوانـــي و گـــهـــي جـــانـــش
ز عـكـس سـاغـر آن پـرتـوي اسـت ايـن كـه تو باز
هـــــمـــــيـــــشـــــه نـــــام نـــــهـــــي آفـــــتــــاب تــــابــــانــــش
ازيـــــن شـــــراب اگـــــر خــــضــــر يــــافــــتــــي قــــدحــــي
خـــــود الـــــتـــــفـــــات نــــبــــودي بــــه آب حــــيــــوانــــش
نـــگـــشـــت مـــســـت بــه جــز غــمــزهٔ خــوش ســاقــي
ازان شــــــراب كــــــه در داد لــــــعــــــل خــــــنــــــدانــــــش
نــــبــــود نـــيـــز بـــه جـــز عـــكـــس روي او در جـــام
نــظــارگــي، كــه بــود هــمــنــشــيــن و هــمــخـوانـش
نـــظــارگــي بــه مــن و هــم بــه مــن هــويــدا شــد
كــمــال او، كــه بــه مــن ظــاهــر اســت بــرهــانـش
عــجــب مــدار كــه: چــشــمـش بـه مـن نـگـاه كـنـد
بــــــراي آنــــــكــــــه مـــــنـــــم در وجـــــود انـــــســـــانـــــش
نــــگــــاه كــــرد بــــه مــــن، ديـــد صـــورت خـــود را
شــــــد آشـــــكـــــار ز آيـــــيـــــنـــــه راز پـــــنـــــهـــــانـــــش
عــــجــــب، چــــرا بــــه عـــراقـــي ســـپـــرد امـــانـــت را؟
نــــبــــود در هــــمـــه عـــالـــم كـــســـي نـــگـــهـــبـــانـــش
مـــگـــر كـــه راز جـــهـــان خـــواســـت آشـــكـــارا كـــرد
بـــــدو ســــپــــرد امــــانــــت، كــــه ديــــد تــــاوانــــش
غزل شمارهٔ ۱۴۳
كــــردم گــــذري بــــه مــــيــــكــــده دوش
سبحه به كف و سجاده بر دوش
پــــــيــــــري بـــــه در آمـــــد از خـــــرابـــــات
كــــيــــن جــــا نــــخـــرنـــد زرق، مـــفـــروش
تـــســبــيــح بــده، پــيــالــه بــســتــان
خـــــرقـــــه بـــــنــــه و پــــلــــاس درپــــوش
در صــومــعــه بــيــهـده چـه بـاشـي؟
در مـــــيـــــكـــــده رو، شــــراب مــــينــــوش
گـــــر يـــــاد كـــــنـــــي جـــــمـــــال ســــاقــــي
جـــــان و دل و ديـــــن كــــنــــي فــــرامــــوش
ور بــــــيــــــنـــــي عـــــكـــــس روش در جـــــام
بـــيبـــاده شـــوي خـــراب و مـــدهـــوش
خــواهــي كــه بــيــابــي ايــن چــنـيـن كـام
در تــــرك مــــراد خــــويــــشــــتــــن كــــوش
چــــون تــــرك مــــراد خــــويــــش گــــيــــري
گــــــــيــــــــري هــــــــمــــــــه آرزو در آغـــــــوش
گــــــر ســــــاقــــــي عــــــشــــــقاز خــــــم درد
دردي دهـــــدت، مـــــخـــــواه ســــر جــــوش
تــو كــار بــدو گــذار و خــوش بـاش
گـــر زهـــر تـــو را دهـــد بـــكـــن نـــوش
چـــــون راســــت نــــمــــيشــــود، عــــراقــــي،
ايــن كــار بــه گـفـت و گـوي، خـامـوش!
غزل شمارهٔ ۱۴۴
بــــاز غــــم بــــگــــرفــــت دامـــانـــم، دريـــغ
ســــر بــــرآورد از گــــريــــبـــانـــم دريـــغ
غـــصـــه دمدم مـــيكـــشـــم از جـــام غـــم
نـــيـــســـت جـــز غــصــه گــوارانــم، دريــغ
ابـــر مـــحـــنـــت خـــيـــمــه زد بــر بــام دل
صــــاعــــقــــه افــــتــــاد در جــــانـــم، دريـــغ
مـــبـــتــلــا گــشــتــم بــه درد يــار خــود
كــــس نــــدانــــد كــــرد درمـــانـــم، دريـــغ
در چـــنـــيـــن جــان كــنــدنــي كــافــتــادهام
چــــاره جــــز مــــردن نــــمـــيدانـــم، دريـــغ
الـــغـــيـــاث! اي دوســـتـــان، رحــمــي كــنــيــد
كـــــز فـــــراق يـــــار قــــربــــانــــم، دريــــغ
جــــــــور دلــــــــدار و جــــــــفـــــــاي روزگـــــــار
مـــيكـــشـــد هــر يــك دگــرســانــم، دريــغ
گر چه خندم گاه گاهي همچو شمع
در مــــيــــان خــــنــــده گــــريــــانــــم، دريـــغ
صـــبـــح وصـــل او نـــشـــد روشــن هــنــوز
در شـــــب تــــاريــــك هــــجــــرانــــم، دريــــغ
كـــار مـــن نـــايـــد فـــراهـــم، تـــا بـــود
در هــــم ايـــن حـــال پـــريـــشـــانـــم، دريـــغ
نــــيـــســـت امـــيـــد بـــهـــي از بـــخـــت مـــن
تــا كــي از دســت تــو درمــانــم؟ دريــغ
لـاجـرم خـون خـور، عـراقي، دم به دم
چـــون نـــكــردي هــيــچ فــرمــانــم، دريــغ
غزل شمارهٔ ۱۴۵
حــــبــــذا عــــشـــق و حـــبـــذا عـــشـــاق
حـــــبـــــذا ذكــــر دوســــت را عــــشــــاق
حــبــذا آن زمــان كــه پــردهٔ عـشـق
بـيـخـود از سـر كنند با عشاق
نــــبــــرنــــد از وفـــا طـــمـــع هـــرگـــز
نـــــگــــريــــزنــــد از جــــفــــا عــــشــــاق
خوش بلايي است عشق از آن دارند
دل و جــــان را دريــــن بـــلـــا عـــشـــاق
آفـــــــتـــــــاب جـــــــمـــــــال او ديـــــــدنــــــد
نـــور دادنـــد از آن ضـــيـــا عـــشــاق
دادهانــــد انــــدريــــن هـــوس جـــانهـــا
چــون ســكــنــدر در آن هــوا عــشــاق
بــــگـــشـــادنـــد در ســـراي وجـــود
دري از عـــــالـــــم صـــــفـــــا عــــشــــاق
اي عـــراقــي، چــو تــو نــمــيدانــنــد
ايــــن چــــنــــيــــن درد را دوا عــــشـــاق
برچسب: ،