غزل شمارهٔ ۱۰۳ : هر كه او دعوي مستي ميكند
غزل شمارهٔ ۱۰۳
هـــر كــه او دعــوي مــســتــي مــيكــنــد
آشــــكــــارا بــــتپـــرســـتـــي مـــيكـــنـــد
هــســتــي آن را مــيســزد كــز نـيـسـتـي
هـر نـفـس صـدگـونـه هـسـتـي مـيكـند
هــر كــه از خــاك درش رفــعــت نــيــافــت
لـاجـرم سـر سـوي پـسـتـي مـيكـند
دل كه خورد از جام عشقش جرعهاي
بيخبر شد، شور و مستي ميكند
دل چــو خــواهــم بــاخــتــن در پــاي او
جـان ز شـوقـش پـيـش دسـتـي ميكند
چـنـد گـويـي كـو جـفـا تا كي كند؟
اي عــراقــي، تــا تــو هــسـتـي مـيكـنـد
غزل شمارهٔ ۱۰۴
بـــــه خـــــرابـــــات شـــــدم دوش مـــــرا بـــــار نـــــبـــــود
مــــيزدم نـــعـــره و فـــريـــاد ز مـــن كـــس نـــشـــنـــود
يـــا نـــبـــد هــيــچ كــس از بــادهفــروشــان بــيــدار
يــا خــود از هــيــچ كــســي هـيـچ كـسـم در نـگـشـود
چـون كـه يـك نـيـم ز شـب يـا كـم يـا بـيـش برفت
رنـــدي از غـــرفـــه بـــرون كــرد ســر و رخ بــنــمــود
گـــفـــت: خـــيــر اســت، دريــن وقــت تــو ديــوانــه شــدي
نـغـز پـرداخـتـي آخـر تـو نـگـويـي كـه چـه بود؟
گــفــتــمــش: در بــگــشــا، گــفــت: بـرو، هـرزه مـگـوي
تــا دريـن وقـت ز بـهـر چـو تـويـي در كـه گـشـود؟
اين نه مسجد كه به هر لحظه درش، بگشايند
تــــا تــــو انــــدر دوي، انــــدر صــــف پـــيـــش آيـــي زود
ايــــــن خــــــرابــــــات مــــــغــــــان اســــــت و درو زنــــــدهدلــــــان
شــاهــد و شــمــع و شــراب و غــزل و رود و ســرود
زر و ســــر را نـــبـــود هـــيـــچ دريـــن بـــقـــعـــه مـــحـــل
ســودشــان جـمـلـه زيـان اسـت و زيـانـشـان هـمـه سـود
ســـر كـــوشـــان عـــرفـــات اســـت و ســـراشـــان كــعــبــه
عـــاشـــقـــان هـــمـــچـــو خـــلـــيــلــنــد و رقــيــبــان نــمــرود
اي عــراقــي، چــه زنــي حــلــقــه بــريــن در شـب و روز؟
زيــــن هــــمــــه آتــــش خــــود هــــيـــچ نـــبـــيـــنـــي جـــز دود
غزل شمارهٔ ۱۰۵
هــر كــه در بــنــد زلــف يــار بــود
در جـــهـــانــش كــجــا قــرار بــود؟
وانــكــه چــيــنـد گـلـي ز بـاغ رخـش
در دلــش بـس كـه خـار خـار بـود
وانــــكــــه يـــاد لـــبـــش كـــنـــد روزي
تــــا قـــيـــامـــت در آن خـــمـــار بـــود
كــارهــايــي كــه چــشــم يــار كـنـد
نـــــــــه زيـــــــــاري روزگـــــــــار بــــــــود
فــتــنــههــايــي كــه زلــفــش انـگـيـزد
هــمــه خــود نــقــش آن نــگــار بــود
از فــلــك آنــكــه هــر شــبــي شــنــوي
نــــــالــــــهٔ بــــــيــــــدلــــــان زار بـــــود
نـــــفـــــس عـــــاقـــــشـــــان او بـــــاشــــد
آن كــــــزو چــــــرخ را مــــــدار بـــــود
يــك شــبــي بــا خــيــال او گــفــتـم:
چــنــد مــســكـيـن در انـتـظـار بـود؟
روي بــنــمــا، كــه جـان نـثـار كـنـم
گــفــت: جــان را چــه اعـتـبـار بـود؟
تــا تــو در بــنـد خـويـشـتـن مـانـي
كي تو را نزد دوست بار بود؟
نــبــود عــاشــق آنــكــه جــويــد كـام
عـشـق را با غرض چه كار بود؟
عـاشـق آن اسـت كـو نـخـواهـد هـيچ
ور هـــمـــه خـــود وصـــال يــار بــود
اي عــــراقــــي، تـــو اخـــتـــيـــار مـــكـــن
كــانــكـه بـه بـود اخـتـيـار بـود
غزل شمارهٔ ۱۰۶
تـا كـي از مـا يـار مـا پـنـهـان بـود؟
چـشـم مـا تـا كي چنين گريان بود؟
تــا كــي از وصــلـش نـصـيـب بـخـت مـا
مــــحــــنـــت و درد دل و هـــجـــران بـــود؟
ايـــن چـــنـــيـــن كــز يــار دور افــتــادهام
گـــر بـــگـــريـــد ديـــده، جـــاي آن بــود
چـــون دل مـــا خـــون شـــد از هــجــران او
چشم ما شايد كه خون افشان بود
از فـــراقـــش دل ز جـــان آمــد بــه جــان
خـــود گـــرانـــي يـــار مـــرگ جـــان بـــود
بــــر امـــيـــدي زنـــدهام، ورنـــه كـــه را
طـــاقـــت آن هـــجـــر بـــيپـــايــان بــود؟
پـيـچ بـر پـيـچ اسـت بي او كار ما
كـار مـا تـا كـي چـنين پيچان بود؟
مـــــــحـــــــنـــــــت آبـــــــاد دل پــــــر درد مــــــا
تـــا كـــي از هــجــران او ويــران بــود؟
درد مـــا را نـــيـــســـت درمـــان در جــهــان
درد مـــــــــا را روي او درمـــــــــان بـــــــــود
چــون دل مــا از ســر جــان بــرنــخـاسـت
لــاجــرم پـيـوسـتـه سـرگـردان بـود
چـون عـراقـي هـر كـه دور از يـار ماند
چــشــم او گــريــان، دلـش بـريـان بـود
غزل شمارهٔ ۱۰۷
اي خــوشــا دل كــانـدر او از عـشـق تـو جـانـي بـود
شـادمـانـي جـانـي كـه او را چـون تو جاناني بود
خـرم آن خـانـه كـه بـاشد چون تو مهماني در او
مقبل آن كشور كه او را چون تو سلطاني بود
زنده چو نباشد دلي كز عشق تو بويي نيافت؟
كـي بـمـيـرد عـاشـقـي كو را چو تو جاني بود؟
هــر كــه رويــت ديــد و دل را در ســر زلــفــت نـبـسـت
در حـــقـــيـــقـــت آدمـــي نـــبــود كــه حــيــوانــي بــود
در هــمــه عــمــر ار بـرآرم بـي غـم تـو يـك نـفـس
زان نـفـس بـر جـان مـن هـر لـحـظـه تـاوانـي بـود
آفــــتــــاب روي تــــو گــــر بـــر جـــهـــان تـــابـــد دمـــي
در جـــهـــان هـــر ذرهاي خـــورشـــيــد تــابــانــي بــود
در هـــمـــه عـــالـــم نـــديـــدم جـــز جـــمـــال روي تـــو
گــر كــسـي دعـوي كـنـد كـو ديـد، بـهـتـانـي بـود
گــنــج حـسـنـي و نـپـنـدارم كـه گـنـجـي در جـهـان
و آنــچــنــان گــنــجــي عــجــب در كـنـج ويـرانـي بـود
آتــــش رخــــســــار خــــوبــــت گــــر بــــســــوزانـــد مـــرا
انـــدر آن آتـــش مـــرا هـــر ســـو گـــلـــســـتـــانــي بــود
روزي آخـــــر از وصـــــال تـــــو بــــه كــــام دل رســــم
ايــن شــب هــجــر تــو را گــر هــيــچ پــايـانـي بـود
عــاشــقــان را جــز ســر زلـف تـو دسـتآويـز نـيـسـت
چــه خــلــاص آن را كـه دسـتآويـز ثـعـبـانـي بـود؟
چــــون عـــراقـــي در غـــزل يـــاد لـــب تـــو مـــيكـــنـــد
هــر نــفــس كــز جــان بـرآرد شـكـر افـشـانـي بـود
برچسب: ،