غزل شمارهٔ ۱۲۲ : نظر ز حال من ناتوان دريغ مدار
غزل شمارهٔ ۱۲۲
نـــــظـــــر ز حـــــال مـــــن نـــــاتــــوان دريــــغ مــــدار
نـــــظــــارهٔ رخــــت از عــــاشــــقــــان دريــــغ مــــدار
اگــر ســزاي جــمــال تــو نـيـسـت ديـده رواسـت
خــــيــــال روي تــــو بــــاري ز جـــان دريـــغ مـــدار
بــــه پــــرســـش مـــن رنـــجـــور اگـــر نـــمـــيآيـــي
عــــــنــــــايـــــتـــــي ز مـــــن نـــــاتـــــوان دريـــــغ مـــــدار
ز خــوان وصــل تــو چــون قــانـعـم بـه ديـداري
تــو نــيــز ايــن قــدر از مــيــهــمــان دريـغ مـدار
به من، كه گرد درت چون سگان همي گردم
نـــوالــه گــر نــدهــي، اســتــخــوان دريــغ مــدار
چــو دوســتــان را بــر تــخــت وصــل بــنــشـانـي
ز مـــن، كـــه خـــاك تــوام، آســتــان دريــغ مــدار
چـــو بـــا نـــديــمــان جــام شــراب نــوش كــنــي
نـــصـــيـــب جـــرعـــهاي از خـــاكـــيـــان دريــغ مــدار
غزل شمارهٔ ۱۲۳
غـــــلـــــام روي تـــــوام، اي غـــــلـــــام، بــــاده بــــيــــار
كــه فــارغ آمــدم از نــنــگ و نــام، بـاده بـيـار
كـــرشـــمـــههـــاي خـــوش تـــو شــراب نــاب مــن اســت
درآ بـه مـجـلـس و پـيـش از طـعـام بـاده بيار
بـــه غـــمـــزهاي چــو مــرا مــســت مــيتــوانــي كــرد
چــه حــاجـت اسـت صـراحـي و جـام؟ بـاده بـيـار
بـــه مـــســـتــي از لــب تــو وام كــردهام بــوســي
گـــر آمـــدي بـــه تـــقـــاضـــاي وام، بـــاده بــيــار
مــــگــــر كــــه مــــرغ طــــرب درفـــتـــد بـــه دام مـــرا
شـده اسـت تـن هـمـه ديده چو دام، باده بيار
كـــجـــاســـت دانـــهٔ مـــرغـــان؟ كـــه طــوطــي روحــم
فــــتــــاد از پــــي دانـــه بـــه دام، بـــاده بـــيـــار
نــــظــــام بــــزم طـــرب از مـــي اســـت، مـــجـــلـــس مـــا
چــو مــي نــگــيــرد بــي مــي نــظـام، بـاده بـيـار
عـــــنـــــان ربـــــود ز مـــــن تـــــوســـــن طـــــرب، ســـــاقــــي
مـــگــر زبــون شــود ايــن بــدلــگــام، بــاده بــيــار
ز انـــتـــظـــار چـــو ســاغــر دلــم پــر از خــون شــد
مــــدار مــــنــــتــــظــــرم بــــر دوام، بــــاده بــــيــــار
اگـــر چـــه روز فـــروشـــد، صـــبـــوح فـــوت مـــكــن
كـــــه آفــــتــــاب بــــرآيــــد ز جــــام، بــــاده بــــيــــار
دريــــــن مـــــقـــــام كـــــه خـــــونـــــم حـــــلـــــال مـــــيداري
مــــدار خــــون صــــراحــــي حــــرام، بــــاده بــــيــــار
بــه وقــت شـام، بـيـا تـا قـضـاي صـبـح كـنـيـم
اگر چه صبح خوش آيد، به شام باده بيار
نــــــــمــــــــيپـــــــزد تـــــــف غـــــــم آرزوي خـــــــام مـــــــرا
بــــراي پــــخــــتــــن ســـوداي خـــام بـــاده بـــيـــار
مــنــم كــنــون و يــكــي نـيـم جـان رسـيـده بـه لـب
هـمـي دهـم بـه تـو، بـسـتان تمام، باده بيار
بــه مــســتــي از لـب تـو مـيتـوان سـتـد بـوسـي
مــگــر رســم ز لــب تــو بــه كــام، بــاده بــيــار
مـــــرا ز دســـــت عـــــراقـــــي خـــــلـــــاص ده نـــــفـــــســـــي
غـــــلـــــام روي تـــــوام، اي غـــــلـــــام، بــــاده بــــيــــار
غزل شمارهٔ ۱۲۴
مـــــرا از هــــر چــــه مــــيبــــيــــنــــم رخ دلــــدار اولــــيتــــر
نــظــر چــون مــيكــنــم بــاري بــدان رخــســار اولــيتــر
تــــمــــاشــــاي رخ خــــوبــــان خـــوش اســـت، آري، ولـــي مـــا را
تـــــمـــــاشـــــاي رخ دلـــــدار از آن بـــــســـــيـــــار اولـــــيتــــر
بـــيـــا، اي چـــشـــم مــن، جــان و جــمــال روي جــانــان بــيــن
چــو عــاشــق مــيشــوم بــاري، بــدان رخـسـار اولـيتـر
ز رويــــش هــــرچــــه بــــگــــشــــايــــم نــــقــــاب روي او اولـــي
ز زلـــفـــش هـــر چـــه بـــر بـــنـــدم، مـــرا زنـــار اولـــيتـــر
كــســي كــاهــل مــنــاجــات اســت او را كــنـج مـسـجـد بـه
مــــــرا، كــــــاهــــــل خــــــرابــــــاتـــــم، در خـــــمـــــار اولـــــيتـــــر
فـــريـــب غـــمـــزهٔ ســـاقـــي چـــو بـــســـتـــانـــد مـــرا از مــن
لـــبـــش بـــا جـــان مــن در كــار و مــن بــيكــار اولــيتــر
چـو زان مـي دركـشـم جـامـي، جـهـان را جـرعـهاي بـخـشم
جـــهـــان از جـــرعـــهٔ مـــن مـــســـت و مــن هــشــيــار اولــيتــر
بـــه يـــك ســـاغــر در آشــامــم هــمــه دريــاي مــســتــي را
چـــو ســـاغــر مــيكــشــم، بــاري، قــلــنــدروار اولــيتــر
خرد گفتا: به پيران سر چه گردي گرد ميخانه؟
ازيـــــن رنـــــدي و قـــــلــــاشــــي شــــوي بــــيــــزار اولــــيتــــر
نـهـان از چـشـم خـود سـاقـي مـرا گفتا: فلان، مي خور
كــه عــاشــق در هــمــه حـالـي چـو مـن مـيخـوار اولـيتـر
عــراقــي را بـه خـود بـگـذار و بـيخـود در خـرابـات آي
كـــه ايـــن جـــا يـــك خــرابــاتــي ز صــد ديــندار اولــيتــر
غزل شمارهٔ ۱۲۵
نيم چون يك نفس بي غم دلم خون خوار اوليتر
نـــدارم چـــون دلـــي خــرم، تــنــي بــيــمــار اولــيتــر
نــيــابــد هــر كــه دلــداري، چـو مـن زار و حـزيـن اولـي
نـبـيـنـد هـر كـه غمخواري، چو من غمخوار اوليتر
دلـي كـز يـار خـود بـويـي نيابد تن دهد بر باد
چـــنـــيـــن دل در كـــف هـــجـــران اســيــر و زار اولــيتــر
وصــــال او نــــمـــييـــابـــم، تـــن انـــدر هـــجـــر او دارم
بـه شـادي چـون نـيـم لـايـق، مـرا تـيمار اوليتر
چــو درد او بــود درمــان، تـن مـن نـاتـوان خـوشـتـر
چـــو زخـــم او شــود مــرهــم، دلــم افــگــار اولــيتــر
چـو روزي مـن از وصـلـش هـمـه تـيـمـار و غـم باشد
بــه هــر حــالــي مــرا درد و غــم بــســيــار اولــيتـر
دلـــا، چـــون عـــاشـــق يـــاري، بـــه درد او گــرفــتــاري
هــمــي كــن نــالــه و زاري، كــه عــاشــق زار اولـيتـر
هـــــر آنــــچــــه آرزو داري بــــرو از درگــــه او خــــواه
ز هــــر در، كــــان زنـــد مـــفـــلـــس، در دلـــدار اولـــيتـــر
عــراقــي، در رخ خــوبــان جــمــال يــار خــود مــيبــيـن
نــظــر چــون مــيكـنـي بـاري بـه روي يـار اولـيتـر
غزل شمارهٔ ۱۲۶
سـر بـه سـر از لـطـف جاني اي پسر
خـوشـتـر از جـان چـيـسـت؟ آنـي اي پـسـر
مــيــل دلهــا جــمــلــه ســوي روي تــوسـت
رو كــه شــيــريــن دلــســتــانـي اي پـسـر
زان بــــه چـــشـــم مـــن درآيـــي هـــر زمـــان
كــــــز صــــــفــــــا آب روانــــــي اي پــــــســــــر
از مــي حــســن ار چــه سـرمـسـتـي، مـكـن
بـــا حـــريـــفـــان ســـرگـــرانـــي اي پــســر
وعــده اي مــي ده، اگــر چــه كـج بـود
كــــز بــــهــــانــــه درنـــمـــانـــي اي پـــســـر
بـر لـب خـود بـوسـه زن، آنـگـه بـبـيـن
ذوق آب زنــــــــــدگـــــــــانـــــــــي اي پـــــــــســـــــــر
زان شــــدم خــــاك درت كــــز جـــام خـــود
جـــرعــهاي بــر مــن فــشــانــي اي پــســر
از لــطــيــفـي مـينـمـانـد كـس بـه تـو
زان يــقــيــنـم شـد كـه جـانـي اي پـسـر
گــوش جــانهــا پــر گــهــر در حـضـرتـت
كـــز ســـخــن در مــيچــكــانــي اي پــســر
در دل و چشمم، ز حسن و لطف خويش
آشــــــكــــــارا و نــــــهــــــانــــــي اي پــــــســــــر
نــــيــــســــت در عــــالــــم عـــراقـــي را دمـــي
بــــي لــــب تــــو زنــــدگــــانــــي اي پـــســـر
برچسب: ،