غزل شمارهٔ ۵۴۰
كــارم از بـي سـيـمـي ار چـون زر نـبـاشـد گـومـبـاش
بـــيـــنـــوائـــي را نـــوائـــي گـــر نـــبـــاشــد گــو مــبــاش
لـــالـــه را بـــا آن دل پـــرخــون اگــر چــون غــنــچــهاش
قـــرطـــهٔ زنـــگـــارگـــون در بـــر نــبــاشــد گــو مــبــاش
مــنــكــه چــون ســرو از جــهــان يــكــبــاره آزاد آمــدم
دامــنــم چــون نــرگــس ار پــر زر نــبــاشــد گـومـبـاش
چــــون دلــــم را نـــور مـــعـــنـــي رهـــنـــمـــائـــي مـــيكـــنـــد
در ره صـــورت گـــرم رهـــبـــر نـــبـــاشـــد گـــو مـــبــاش
آنــكــه ســلــطــان ســپـهـر از نـور رايـش ذرهئـيـسـت
سـايـهٔ خـورشـيـدش ار بـر سـر نـبـاشـد گـومـبـاش
وانــكــه ســيــر هــمــتــش ز ايــوان كــيــوان بــرتــرســت
گــر جــنــابــش ز آســمــان بــرتــر نــبــاشـد گـو مـبـاش
بـــــــا فـــــــروغ نـــــــيـــــــر اعـــــــظـــــــم رواق چـــــــرخ را
گـــر شـــعـــاع لــمــعــهٔ اخــتــر نــبــاشــد گــو مــبــاش
چــــون روانــــم تــــازه مـــيگـــردد بـــبـــوي زلـــف يـــار
گـــر نـــســـيـــم نــكــهــت عــنــبــر نــبــاشــد گــو مــبــاش
پيش خواجو هر دو عالم كاه برگي بيش نيست
ور كــســي را ايــن ســخــن بـاور نـبـاشـد گـو مـبـاش
غزل شمارهٔ ۵۴۱
يـــار مـــا را گـــر غـــمــي از يــار نــبــود گــو مــبــاش
ور مــن غــمــخــوار را غــمــخــوار نــبــود گــو مــبــاش
مـــا چـــنـــيـــن بـــيـــمـــار و او از درد مــا فــارغ ولــي
گــر طــبــيــبــي را غــم از بــيـمـار نـبـود گـو مـبـاش
در جـــهـــان تـــاتـــار زلـــفـــش عــنــبــر افــشــانــي كــنــد
گـــر نـــســـيـــم نـــافـــهٔ تــاتــار نــبــود گــو مــبــاش
گــر جــهــان بــي يــار بـاشـد مـن جـهـانـم از جـهـان
چون سر از دستم شد ار دستار نبود گو مباش
شــادي از ديــنــار بــاشــد نــيــك بــخــتــانــرا ولـيـك
كــاش بــودي شــادي ار ديــنــار نــبــود گــو مـبـاش
گـــــر بــــدانــــائــــي دلــــم اقــــرار نــــارد گــــومــــيــــار
ور دريـــن كـــارش غــم از انــكــار نــبــود گــو مــبــاش
مـــنـــكـــه از جـــام مـــي لـــعــل تــو مــســت افــتــادهام
گـــر مـــقـــامـــم بـــر در خــمــار نــبــود گــو مــبــاش
هــر كــه را بــازاريــي بــيــزار كــرد از عـقـل و ديـن
از ســـر بـــازار اگـــر بـــيـــزار نــبــود گــو مــبــاش
گــر ز مــي نــبــود شــكـيـبـم يـك نـفـس عـيـبـم مـكـن
مــي پــرســتــي گـر ز مـي هـشـيـار نـبـود گـو مـبـاش
چــــون مــــرا در ديــــر جــــام بـــاده دايـــم دايـــرســـت
در ديــــارم گــــر ز مــــن ديــــار نــــبـــود گـــو مـــبـــاش
گـــر غـــمــت گــرد از مــن خــاكــي بــرآرد گــو بــرآر
چــون تــو هــسـتـي گـر ز مـن آثـار نـبـود گـو مـبـاش
زيـن صـفـت كـانـفـاس خـواجـو مـشـك بـيزي ميكند
عـــود اگـــر در طـــبـــلـــهٔ عــطــار نــبــود گــو مــبــاش
غزل شمارهٔ ۵۴۲
زهــــي مـــســـتـــي مـــن ز بـــادام مـــســـتـــش
شــكــســت دل از ســنــبــل پــرشــكــســتـش
فـرو بـسـتـه كارم ز مشكين كمندش
پــراكــنــده حــالــم ز مــرغــول شـسـتـش
تــنــم مــوئــي از ســنـبـل لـالـه پـوشـش
دلــم رمــزي از پــســتــهٔ نــيـسـت هـسـتـش
خــمــيــده قــد چــنــبــر از چــيــن جــعـدش
شــكــســتــه دلـم بـسـتـهٔ زلـف پـسـتـش
شـب تـيـره ديـدم چـو رخـشنده ماهش
ز مـي مـسـت و مـن فـتـنـهٔ چـشـم مـستش
چو شمعي فروزنده شمعي بپيشش
چـو گـلدستهئي دستهاي گل بدستش
قــمــر بــنــدهٔ مــهــر تــابــنــده بـدرش
حـــبـــش هـــنـــدوي زنـــگـــي بــت پــرســتــش
چـو بـنـشـست گفتم كه بنشيند آتش
كـنـون فـتـنه برخاستست از نشستش
چـو ريـحـان او دسـتـه مـيبـست خواجو
دل خـسـتـه در زلـف سـرگـشـتـه بـستش
غزل شمارهٔ ۵۴۳
مـسـتـم ز دو چـشـم نيمه مستش
وز پـــــــاي درآمـــــــدم ز دســــــتــــــش
گـفـتـم بـنـشـيـن و فـتـنه بنشان
بــرخــاســت قــيــامـت از نـشـسـتـش
آنـــــرا كــــه دلــــي بــــدســــت نــــارد
داديــــــم عــــــنـــــان دل بـــــدســـــتـــــش
جـــــان تـــــشـــــنــــهٔ لــــعــــل آبــــدارش
دل بــســتــهٔ زلــف پــر شــكـسـتـش
هستم بگمان كه هست يا نيست
آن درج عـــقـــيـــق نـــيــســت هــســتــش
در عـــيـــن خـــمـــار چـــنــد بــاشــيــم
چــون مــردم چــشــم مـي پـرسـتـش
يـــاران ز مـــي شـــبـــانــه مــســتــنــد
خواجو ز دو چشم نيمه مستش
غزل شمارهٔ ۵۴۴
مـــبـــريـــد نـــام عـــنـــبـــر بـــر زلــف چــون كــمــنــدش
مـــكـــنـــيــد يــاد شــكــر بــرلــعــل هــمــچــو قــنــدش
بدو چشم شوخ جادو بربود خوابم از چشم
مـرسـاد چـشـم زخـمـي بـدو چـشـم چـشم بندش
نـــكـــنـــم خـــلـــاف رايـــش بـــجـــفـــا و جـــور دشــمــن
كــه مــحــب دوســت بــيــمــي نــبــود ز هــر گـزنـدش
چـــو بـــدامــنــش غــبــاري ز جــهــان نــمــيپــســنــدم
چــه پــســنــدد از حـسـودم سـخـنـان نـاپـسـنـدش
بــه كـمـنـدش احـتـيـاجـي نـبـود بـصـيـد وحـشـي
كـه گـرش بـتـيـغ رانـد نـكـشـد سـر از كـمندش
نـــه مـــنـــم اســـيـــر تـــنــهــا بــكــمــنــد يــار زيــبــا
كـه بـشـهـر اودرآمـد كـه نـگـشت شهر بندش
مـكـنـيـد عـيـب خـواجـو كـه اسـيـر و پـاي بـنـدست
كــه اگــر نــمـيكـشـنـدش بـه عـتـاب مـيكـشـنـدش
غزل شمارهٔ ۵۴۵
رخـت شـمـع شـبـسـتـان مينهندش
لــبـت لـعـل بـدخـشـان مـينـهـنـدش
اگــر شــد چــيــن زلــفــت مــجـمـع دل
چـرا جـمـعـي پـريـشـان مـينـهندش
گـــدائــي كــز خــرد بــاشــد مــبــرا
بـشـهـر عـشق سلطان مينهندش
چمن دوزخ بود بي لاله رويان
اگـر خـود بـاغ رضـوان مينهندش
قـدح كـو گـوهـر كـانست در اصل
بــمــعـنـي جـوهـر جـان مـينـهـنـدش
مـــي روشـــن طـــلـــب درظـــلــمــت شــب
كــه عــيــن آب حــيــوان مــينــهـنـدش
هر آن كافر كه او قربان عشقست
بــكـيـش مـا مـسـلـمـان مـينـهـنـدش
وگـر بـر عـقـل چـيـزي هـسـت مـشـكل
بــنــزد عــشــق آســان مــينــهــنــدش
اگـر صـاحـبدلي خواجو چه نالي
از آن دردي كـه درمـان مـينـهـندش
غزل شمارهٔ ۵۴۶
ســـرو را پـــاي بـــه گـــل مــيرود از رفــتــارش
واب شــــيـــريـــن ز عـــقـــيـــق لـــب شـــكـــر بـــارش
راهــب ديــر كــه خــورشــيـد پـرسـتـش خـوانـنـد
نــيــســت جــز حــلــقــهٔ گــيـسـوي بـتـم ز نـارش
هـــــر كـــــرا عـــــقــــل دريــــن راه مــــربــــي بــــاشــــد
لــــاجــــرم در حــــرم عــــشـــق نـــبـــاشـــد بـــارش
قــرص خــورشــيــد ز روي تـو بـه جـائـي مـانـد
ورنـــه هـــر روز كـــجـــا گـــرم شــود بــازارش
ســر زلــف تـو نـدانـم چـه سـيـه كـاري كـرد
كـه بـديـنـگـونـه تـو در پـاي فـكندي كارش
دلـم از زلـف تـو چـون يك سر مو خالي نيست
هــمــچــو آن ســنــبــل شــوريـده فـرو مـگـذارش
يـــادگـــار مـــن دلــخــســتــه مــســكــيــن بــا تــو
آن دل شــــيـــفـــتـــه حـــالـــســـت نـــكـــو مـــيـــدارش
بــاغــبــانــرا چــه تـفـاوت كـنـد ار بـلـبـل مـسـت
بــــســــرايــــد ســــحــــري بــــرطـــرف گـــلـــزارش
گوش كن نغمه خواجو كه شكر ميشكند
طـــوطــي مــنــطــق شــيــريــن شــكــر گــفــتــارش
غزل شمارهٔ ۵۴۷
رقــــــيـــــب اگـــــر بـــــجـــــفـــــا بـــــاز داردم ز درش
مـــگـــس گـــزيـــر نـــبـــاشـــد زمـــانـــي از شـــكــرش
بـه زر تـوان چو كمر خويش را برو بستن
كــه جــز بــزر نــتــوان كــرد دســت در كـمـرش
گـــرم بـــهـــر ســـر مـــوئـــي هـــزار جـــان بـــودي
فـداي جـان و سـرش كـردمي به جان و سرش
در آنــزمــان كــه شــود شـخـص نـاتـوانـم خـاك
كـــــنـــــد عـــــظـــــام رمـــــيــــمــــم هــــواي خــــاك درش
دلـــي كـــه گــشــت گــرفــتــار چــشــم وعــارض او
چــرا بـرفـت بـه يـكـبـاره دل ز خـواب و خـورش
گــذشــت و بــر مــن بـيـچـارهاش نـظـر نـفـتـاد
چـــه اوفــتــاد كــزيــنــســان فــتــادم از نــظــرش
كنون كه شد گل سوري عروس حجلهٔ باغ
چــه غــم ز نــالــه شــبــگــيــر بــلــبــل ســحــرش
بـــمـــلـــك مـــصـــر نـــشـــايـــد خـــريــد يــوســف را
ولــــي بــــجــــان عــــزيــــز ار دهـــنـــد رو بـــخـــرش
مــــيـــان اهـــل طـــريـــقـــت نـــمـــاز جـــايـــز نـــيـــســـت
مــــگــــر كــــنــــنـــد تـــيـــمـــم بـــخـــاك رهـــگـــذرش
بـــــرآســـــتـــــانــــهٔ مــــاهــــي گــــرفــــتــــهام مــــنــــزل
كـــه هـــســـت هـــر نـــفـــســـي رو بـــمـــنــزل دگــرش
بـــســـيـــم و زر بـــودش مــيــل دل ولــي خــواجــو
ســرشــك و گـونـهٔ زردسـت وجـه سـيـم و زرش
غزل شمارهٔ ۵۴۸
گـــــلـــــزار جــــنــــتــــســــت رخ حــــور پــــيــــكــــرش
و آرامــــــــــگــــــــــاه روح لــــــــــب روح پــــــــــرورش
ســـرو ســهــي كــه در چــمــن آزاديــش كــنــنــد
آزاد كـــــردهٔ قـــــد هـــــمـــــچـــــون صـــــنــــوبــــرش
بـــاد بـــهـــار نـــكـــهــتــي از شــاخ ســنــبــلــش
و آب حــــيـــات قـــطـــرهئـــي از حـــوض كـــوثـــرش
شـــكـــر حـــكـــايـــتـــي ز دو لـــعــل شــكــر وشــش
عـــنـــبـــر شـــمـــامـــهئـــي ز دو زلـــف مـــعـــنـــبــرش
تـــاراج گـــشــتــه صــبــر ز جــادوي دلــكــشــش
زنــــار بــــســــتــــه عــــقــــل ز هــــنــــدوي كــــافـــرش
خــــطــــي ز مــــشــــك ســــوده در اثـــبـــات دلـــبـــري
وجـــهــي نــوشــتــه بــر ورق روي چــون خــورش
يـــانـــي مـــگــر كــه خــازن ســلــطــان نــيــكــوئــي
قــــفــــلــــي زمــــرديــــن زده بـــر درج گـــوهـــرش
زانرو كه زلف سرزده سر بر خطش نهاد
معلوم ميشود كه چه سوداست در سرش
گــر خـون چـكـد ز گـفـتـهٔ خـواجـو عـجـب مـدار
كــــز درد عـــشـــق غـــرقـــهٔ خـــونـــســـت دفـــتـــرش
برچسب:
،
ادامه مطلب
بازدید:
+ نوشته شده:
۱۳ خرداد ۱۳۹۸ساعت:
۱۰:۴۳:۵۴ توسط:حسام موضوع:
غزل شمارهٔ ۱۴۶
بــيــا، كــه خــانــهٔ دل پـاك كـردم از خـاشـاك
درين خرابه تو خود كي قدم نهي؟ حاشاك
بــه لــطــف صـيـد كـنـي صـدهـزار دل هـر دم
ولــــي نــــگــــاه نـــداري تـــو خـــود دل غـــمـــنـــاك
كـدام دل كـه بـه خـون در نـمـيكـشد دامن؟
كـدام جـان كـه نـكـرد از غـمـت گـريـبـان چـاك؟
دل مـرا، كـه بـه هـر حال صيد لاغر توست
چـو مـي كـشـيـش، مـيـفـگـن، بـبـنـد بر فتراك
كــنـون اگـر نـرسـي، كـي رسـي بـه فـريـادم؟
مرا كه جان به لب آمد كجا برم ترياك؟
دلـــم كـــه آيـــنـــهاي شـــد، چـــرا نـــمـــيتـــابــد
درو رخ تــو؟ هــمـانـا كـه نـيـسـت آيـنـه پـاك
چـــــو آفــــتــــاب بــــهــــر ذره مــــينــــمــــايــــد رخ
ولــــيــــك چــــشــــم عــــراقــــي نـــمـــيكـــنـــد ادراك
غزل شمارهٔ ۱۴۷
بـــيـــا، كـــه خــانــهٔ دل پــاك كــردم از خــاشــاك
دريـن خـرابـه تـو خـود كـي قـدم نـهي؟ حاشاك
هـــــزار دل كــــنــــي از غــــم خــــراب و نــــنــــديــــشــــي
هـــزار جـــان بـــه لـــب آري، ز كـــس نـــداري بـــاك
كدام دل كه ز جور تو دست بر سر نيست؟
كـدام جـان كـه نـكـرد از جـفـات بـر سر خاك؟
دلـــم، كــه خــون جــگــر مــيخــورد ز دســت غــمــت،
در انـتـظـار تـو صـد زهـر خـورده بـي تـرياك
كــنــون كــه جـان بـه لـب آمـد مـپـيـچ در كـارم
مـكـن، كـه كـار مـن از تـو بـمـانـد در پـيـچـاك
نــه هــيــچ كــيــسـهبـري هـمـچـو طـرهات طـرار
نـــه هـــيـــچ راهـــزنـــي هـــمـــچــو غــمــزهات چــالــاك
بـــه طــره صــيــد كــنــي صــدهــزار دل هــر دم
به غمزه بيش كشي هر نفس دو صد غمناك
دل عــراقــي مــسـكـيـن، كـه صـيـد لـاغـر تـوسـت
چــو مــي كــشــيــش مـيـفـگـن، بـبـنـد بـر فـتـراك
غزل شمارهٔ ۱۴۸
دلـــي، كـــه آتـــش عــشــق تــواش بــســوزد پــاك
ز بـــــيــــم آتــــش دوزخ چــــرا بــــود غــــمــــنــــاك؟
بـــه بـــوي آنـــكـــه در آتـــش نـــهـــد قـــدم روزي
هـــــزار ســـــال در آتـــــش قـــــدم زنـــــد بـــــيبــــاك
گــرت بـيـافـت در آتـش كـجـا رود بـه بـهـشـت؟
و گــر چـشـد ز كـفـت زهـر، كـي خـورد تـريـاك؟
مـــرا، كـــه نـــيـــســـت ازيـــن آتـــشــم مــگــر دودي؟
فــــرو گــــرفــــت زمــــيــــن دلــــم خــــس و خــــاشــــاك
كــــجــــاســـت آتـــش شـــوقـــت كـــه در دل آويـــزد؟
چـــنـــان كـــه بـــرگـــذرد شـــعـــلــهٔ دلــم ز افــلــاك
ز شــــــوق در دل مــــــن آتــــــشـــــي چـــــنـــــان افـــــروز
كه هر چه غير تو باشد بسوزد آن را پاك
اگــــر بــــســــوخــــت، عـــراقـــي، دل تـــو زيـــن آتـــش
بـــبـــار آب ز چـــشـــم و بـــريـــز بـــر ســـر خــاك
غزل شمارهٔ ۱۴۹
گــــر آفـــتـــاب رخـــت ســـايـــه افـــكـــنـــد بـــر خـــاك
زمــــيـــنـــيـــان هـــمـــه دامـــن كـــشـــنـــد بـــر افـــلـــاك
به من نگر، كه به من ظاهر است حسن رخت
شـــعـــاع خـــور نـــنـــمـــايـــد، اگــر نــبــاشــد خــاك
دل مـــــــن آيـــــــنـــــــهٔ تـــــــوســــــت، پــــــاك مــــــيدارش
كــه روي پــاك نــمــايــد، بــود چــو آيــنــه پـاك
لـبـت تـو بـر لب من نه، ببار و بوسه بده
چـو جـان مـن بـه لـب آمـد چـه مـيكـنم ترياك؟
بـــه تـــيـــر غــمــزه مــرا مــيزنــي و مــيتــرســم
كـه بـر تـو آيـد تـيـري كـه مـي زنـي بـيبـاك
بـــراي صـــورت خـــود ســـوي مـــن نـــگـــاه كــنــي
بــراي آنــكــه بــه مــن حــســن خــود كــنــي ادراك
مــــرا بــــه زيــــور هــــســــتــــي خــــود بــــيـــارايـــي
و گـــرنـــه ســـوي عـــدم نـــظـــر كــنــي؟حــاشــاك
اگــــر نــــبــــودي بــــر مـــن لـــبـــاس هـــســـتـــي تـــو
ز بــــينــــيــــازي تــــو كـــردمـــي گـــريـــبـــان چـــاك
مــــده ز دســــت بــــه يــــك بــــارگــــي عــــراقـــي را
كـف تـو نـيـسـت مـحـيـطـي كـه رد كند خاشاك
غزل شمارهٔ ۱۵۰
تــنــگ آمــدم از وجــود خـود، تـنـگ
اي مــرگ، بــه ســوي مــن كــن آهــنــگ
بــــــازم خــــــر ازيـــــن غـــــم فـــــراوان
فـــــريـــــاد رســـــم ازيـــــن دل تـــــنـــــگ
تـــا چـــنـــد آخـــر امـــيـــد يـــابـــيـــم؟
تــا كــي بــه امـيـد بـوي يـا رنـگ؟
كـي بـود كـه ز خـود خـلاص يابم
فـــارغ گـــردم ز نـــام و از نـــنــگ؟
افــــــتــــــادم در خــــــلــــــاب مــــــحــــــنــــــت
افـــتـــان خـــيـــزان، چــو لــاشــهٔ لــنــگ
گـــــر بــــر در دوســــت راه جــــويــــم
يـــك گـــام شـــود هـــزار فــرســنــگ
ور جــــانــــب خــــود كــــنــــم نـــگـــاهـــي
در ديــدهٔ مــن فـتـد دو صـد سـنـگ
ور در ره راســـــــــتـــــــــي روم راســــــــت
چــون در نــگــرم، روم چــو خـرچـنـگ
ور زانكه به سوي گل برم دست
آيــــد هــــمــــه زخــــم خــــار در چـــنـــگ
دارم گـــلـــههـــا، ولــي نــه از دوســت
از دشـــمــن پــر فــســون و نــيــرنــگ
بـا دوسـت مـرا هـمـيشه صلح است
بـا خـود بـود، ار بـود مـرا جـنـگ
ايــن جــمـلـه شـكـايـت از عـراقـي اسـت
كـو بـر تـن خـود نـگـشـت سرهنگ
برچسب:
،
ادامه مطلب
بازدید:
+ نوشته شده:
۲۸ ارديبهشت ۱۳۹۸ساعت:
۰۹:۴۶:۰۵ توسط:حسام موضوع:
غزل شمارهٔ ۱۴۲
صـــلـــاي عـــشـــق، كـــه ســـاقـــي ز لـــعــل خــنــدانــش
شـــراب و نـــقـــل فـــرو ريــخــتــه بــه مــســتــانــش
بـيـا، كـه بـزم طـرب سـاخـت، خـوان عـشق نهاد
بــــراي مــــا لــــب نــــوشــــيــــن شــــكــــر افــــشــــانــــش
تــبــســم لــب ســاقــي خــوش اسـت و خـوشـتـر از آن
خــــرابــــيــــي كـــه كـــنـــد بـــاز چـــشـــم فـــتـــانـــش
بــه يــك كــرشــمــه چــنــان مــســت كــرد جــان مـرا
كـــه در بـــهـــشـــت نــيــارد بــه هــوش رضــوانــش
خــوشــا شــراب و خـوشـا سـاقـي و خـوشـا بـزمـي
كـــه غــمــزهٔ خــوش ســاقــي بــود خــمــســتــانــش!
ازين شراب كه يك قطره بيش نيست كه تو
گــــهـــي حـــيـــات جـــهـــان خـــوانـــي و گـــهـــي جـــانـــش
ز عـكـس سـاغـر آن پـرتـوي اسـت ايـن كـه تو باز
هـــــمـــــيـــــشـــــه نـــــام نـــــهـــــي آفـــــتــــاب تــــابــــانــــش
ازيـــــن شـــــراب اگـــــر خــــضــــر يــــافــــتــــي قــــدحــــي
خـــــود الـــــتـــــفـــــات نــــبــــودي بــــه آب حــــيــــوانــــش
نـــگـــشـــت مـــســـت بــه جــز غــمــزهٔ خــوش ســاقــي
ازان شــــــراب كــــــه در داد لــــــعــــــل خــــــنــــــدانــــــش
نــــبــــود نـــيـــز بـــه جـــز عـــكـــس روي او در جـــام
نــظــارگــي، كــه بــود هــمــنــشــيــن و هــمــخـوانـش
نـــظــارگــي بــه مــن و هــم بــه مــن هــويــدا شــد
كــمــال او، كــه بــه مــن ظــاهــر اســت بــرهــانـش
عــجــب مــدار كــه: چــشــمـش بـه مـن نـگـاه كـنـد
بــــــراي آنــــــكــــــه مـــــنـــــم در وجـــــود انـــــســـــانـــــش
نــــگــــاه كــــرد بــــه مــــن، ديـــد صـــورت خـــود را
شــــــد آشـــــكـــــار ز آيـــــيـــــنـــــه راز پـــــنـــــهـــــانـــــش
عــــجــــب، چــــرا بــــه عـــراقـــي ســـپـــرد امـــانـــت را؟
نــــبــــود در هــــمـــه عـــالـــم كـــســـي نـــگـــهـــبـــانـــش
مـــگـــر كـــه راز جـــهـــان خـــواســـت آشـــكـــارا كـــرد
بـــــدو ســــپــــرد امــــانــــت، كــــه ديــــد تــــاوانــــش
غزل شمارهٔ ۱۴۳
كــــردم گــــذري بــــه مــــيــــكــــده دوش
سبحه به كف و سجاده بر دوش
پــــــيــــــري بـــــه در آمـــــد از خـــــرابـــــات
كــــيــــن جــــا نــــخـــرنـــد زرق، مـــفـــروش
تـــســبــيــح بــده، پــيــالــه بــســتــان
خـــــرقـــــه بـــــنــــه و پــــلــــاس درپــــوش
در صــومــعــه بــيــهـده چـه بـاشـي؟
در مـــــيـــــكـــــده رو، شــــراب مــــينــــوش
گـــــر يـــــاد كـــــنـــــي جـــــمـــــال ســــاقــــي
جـــــان و دل و ديـــــن كــــنــــي فــــرامــــوش
ور بــــــيــــــنـــــي عـــــكـــــس روش در جـــــام
بـــيبـــاده شـــوي خـــراب و مـــدهـــوش
خــواهــي كــه بــيــابــي ايــن چــنـيـن كـام
در تــــرك مــــراد خــــويــــشــــتــــن كــــوش
چــــون تــــرك مــــراد خــــويــــش گــــيــــري
گــــــــيــــــــري هــــــــمــــــــه آرزو در آغـــــــوش
گــــــر ســــــاقــــــي عــــــشــــــقاز خــــــم درد
دردي دهـــــدت، مـــــخـــــواه ســــر جــــوش
تــو كــار بــدو گــذار و خــوش بـاش
گـــر زهـــر تـــو را دهـــد بـــكـــن نـــوش
چـــــون راســــت نــــمــــيشــــود، عــــراقــــي،
ايــن كــار بــه گـفـت و گـوي، خـامـوش!
غزل شمارهٔ ۱۴۴
بــــاز غــــم بــــگــــرفــــت دامـــانـــم، دريـــغ
ســــر بــــرآورد از گــــريــــبـــانـــم دريـــغ
غـــصـــه دمدم مـــيكـــشـــم از جـــام غـــم
نـــيـــســـت جـــز غــصــه گــوارانــم، دريــغ
ابـــر مـــحـــنـــت خـــيـــمــه زد بــر بــام دل
صــــاعــــقــــه افــــتــــاد در جــــانـــم، دريـــغ
مـــبـــتــلــا گــشــتــم بــه درد يــار خــود
كــــس نــــدانــــد كــــرد درمـــانـــم، دريـــغ
در چـــنـــيـــن جــان كــنــدنــي كــافــتــادهام
چــــاره جــــز مــــردن نــــمـــيدانـــم، دريـــغ
الـــغـــيـــاث! اي دوســـتـــان، رحــمــي كــنــيــد
كـــــز فـــــراق يـــــار قــــربــــانــــم، دريــــغ
جــــــــور دلــــــــدار و جــــــــفـــــــاي روزگـــــــار
مـــيكـــشـــد هــر يــك دگــرســانــم، دريــغ
گر چه خندم گاه گاهي همچو شمع
در مــــيــــان خــــنــــده گــــريــــانــــم، دريـــغ
صـــبـــح وصـــل او نـــشـــد روشــن هــنــوز
در شـــــب تــــاريــــك هــــجــــرانــــم، دريــــغ
كـــار مـــن نـــايـــد فـــراهـــم، تـــا بـــود
در هــــم ايـــن حـــال پـــريـــشـــانـــم، دريـــغ
نــــيـــســـت امـــيـــد بـــهـــي از بـــخـــت مـــن
تــا كــي از دســت تــو درمــانــم؟ دريــغ
لـاجـرم خـون خـور، عـراقي، دم به دم
چـــون نـــكــردي هــيــچ فــرمــانــم، دريــغ
غزل شمارهٔ ۱۴۵
حــــبــــذا عــــشـــق و حـــبـــذا عـــشـــاق
حـــــبـــــذا ذكــــر دوســــت را عــــشــــاق
حــبــذا آن زمــان كــه پــردهٔ عـشـق
بـيـخـود از سـر كنند با عشاق
نــــبــــرنــــد از وفـــا طـــمـــع هـــرگـــز
نـــــگــــريــــزنــــد از جــــفــــا عــــشــــاق
خوش بلايي است عشق از آن دارند
دل و جــــان را دريــــن بـــلـــا عـــشـــاق
آفـــــــتـــــــاب جـــــــمـــــــال او ديـــــــدنــــــد
نـــور دادنـــد از آن ضـــيـــا عـــشــاق
دادهانــــد انــــدريــــن هـــوس جـــانهـــا
چــون ســكــنــدر در آن هــوا عــشــاق
بــــگـــشـــادنـــد در ســـراي وجـــود
دري از عـــــالـــــم صـــــفـــــا عــــشــــاق
اي عـــراقــي، چــو تــو نــمــيدانــنــد
ايــــن چــــنــــيــــن درد را دوا عــــشـــاق
برچسب:
،
ادامه مطلب
بازدید:
+ نوشته شده:
۲۸ ارديبهشت ۱۳۹۸ساعت:
۰۹:۴۵:۲۹ توسط:حسام موضوع:
غزل شمارهٔ ۱۳۵
كـار مـا، بـنگر، كه خام افتاد باز
كــار بـا پـيـك و پـيـام افـتـاد بـاز
مــــن چــــه دانــــم در مـــيـــان دوســـتـــان
دشــمــن بـد گـو كـدام افـتـاد بـاز؟
ايــن هــمـي دانـم كـه گـفـت و گـوي مـا
در زبـــان خـــاص و عـــام افـــتـــاد بـــاز
عـــاشـــق ديـــوانــه نــامــم كــردهانــد
بر من آخر اين چه نام افتاد باز؟
روز بـخـت مـن چـو شـب تاريك شد
صـبـح امـيـدم بـه شام افتاد باز
تـــوســـن دولــت، كــه بــودي رام مــن
آن هـــماكــنــون بــدلــگــام افــتــاد بــاز
بـــاز اقــبــال از كــف مــن بــر پــريــد
زاغ ادبــــارم بــــه دام افــــتـــاد بـــاز
مـــــجـــــلـــــس عـــــيـــــش دلافـــــروز مـــــرا
بـاطـيـه بشكست و جام افتاد باز
در گـلـسـتـان مـيگـذشـتـم صـبـحـدم
بـــوي يــارم در مــشــام افــتــاد بــاز
در ســـر ســـوداي زلـــفــش شــد دلــم
مـرغ صـحـرايـي بـه دام افـتاد باز
تــا بــديــدم عــكــس او در جــام مــي
در ســرم ســوداي خــام افــتـاد بـاز
تــا چــشــيــدم جــرعــهاي از جـام مـي
در دلــــم مــــهــــر مـــدام افـــتـــاد بـــاز
مـن چـو از سـوداي خـوبـان سـوختم
پـس عـراقـي از چه خام افتاد باز؟
غزل شمارهٔ ۱۳۶
بــــيجـــمـــال تـــو، اي جـــهـــان افـــروز
چــشــم عــشــاق، تــيــره بــيــنـد روز
دل بـــه ايـــوان عـــشـــق بـــار نــيــافــت
تــا بـه كـلـي ز خـود نـكـرد بـروز
در بــــيــــابــــان عــــشــــق پــــي نــــبــــرد
خــانــه پــرورد لــايــجــوز و يـجـوز
چه بلا بود كان به من نرسيد؟
زيـــــــن دل جـــــــانـــــــگـــــــداز دردانـــــــدوز
عـــشـــق گـــويـــد مـــرا كــه: اي طــالــب
چــاك زن طــيــلــسـان و خـرقـه بـسـوز
دگـر از فـهـم خـويـش قـصـه مـخوان
قـــصـــه خـــواهـــي؟ بــيــا ز مــا آمــوز
بـــنـــشـــان، اي عـــراقــي، آتــش خــويــش
پــــس چــــراغــــي ز عـــشـــق مـــا افـــروز
غزل شمارهٔ ۱۳۷
ســاقــي، ز شــكــر خــنــده شــراب طــرب انــگـيـز
در ده، كـه بـه جان آمدم از توبه و پرهيز
در بـزم ز رخـسـار دو صـد شـمـع بـرافـروز
وز لـــعـــل شـــكـــربـــار مـــي و نـــقـــل فـــرو ريـــز
هـــر ســـاعـــتـــي از غـــمـــزه فـــريــبــي دگــر آغــاز
هــر دم ز كــرشـمـه شـر و شـوري دگـر انـگـيـز
آن دل كه به رخسار تو دزديده نظر كرد
او را بــــه ســــر زلــــف نــــگــــونــــســـار درآويـــز
و آن جـام كـه بـه دام سـر زلـف تـو درافـتـاد
قــيــدش كـن و بـسـپـار بـدان غـمـزهٔ خـونـريـز
در شـهـر ز عـشق تو بسي فتنه و غوغاست
از خــانــه بــرون آ، بـنـشـان شـور شـغـب خـيـز
چــون طــيــنــت مــن از مــي مــهــر تـو سـرشـتـنـد
كـــي تـــوبــه كــنــم از مــي نــاب طــرب انــگــيــز؟
اي فـتـنه، كه آموخت تو را كز رخ چون ماه
بـــفـــريـــب دل اهـــل جـــهـــان نـــاگــه و بــگــريــز؟
خــواهــي كــه بــيــابــي دل گـم كـرده، عـراقـي؟
خـــاك در مـــيـــخــانــه بــه غــربــال فــرو بــيــز
غزل شمارهٔ ۱۳۸
در بـــــــزم قـــــــلـــــــنـــــــدران قـــــــلـــــــاش
بنشين و شراب نوش و خوش باش
تــــــا ذوق مــــــي و خــــــمــــــار يــــــابــــــي
بــايــد كــه شــوي تــو نـيـز قـلـاش
در صــومــعــه چــنـد خـود پـرسـتـي؟
رو بـــادهپـــرســت شــو چــو اوبــاش
در جــــام جــــهــــاننــــمــــاي مـــي بـــيـــن
ســــر دو جــــهـــان، ولـــي مـــكـــن فـــاش
ور خــود نــظــري كــنــي بــه ســاقـي
ســـرمـــســـت شــوي ز چــشــم رعــنــاش
جـــز نـــقـــش نـــگــار هــر چــه بــيــنــي
از لـــوح ضـــمـــيـــر پـــاك بـــخــراش
بـــاشـــد كـــه بـــبـــيــنــي، اي عــراقــي،
در نــــقــــش وجـــود خـــويـــش نـــقـــاش
غزل شمارهٔ ۱۳۹
تـــمـــاشــا مــيكــنــد هــر دم دلــم در بــاغ رخــســارش
بـــه كــام دل هــمــي نــوشــد مــي لــعــل شــكــر بــارش
دلــــي دارم، مـــســـلـــمـــانـــان، چـــو زلـــف يـــار ســـودايـــي
هــمـه در بـنـد آن بـاشـد كـه گـردد گـرد رخـسـارش
چه خوش باشد دل آن لحظه! كه در باغ جمال او
گــهــي گــل چــيـنـد از رويـش، گـهـي شـكـر ز گـفـتـارش
گــــهــــي در پــــاي او غــــلــــتــــان چـــو زلـــف بـــيقـــرار او
گـهاز خـال لـبـش سـرمست همچون چشم خونخوارش
از آن خــوشــتــر تــمــاشــايــي تــوانــد بــود در عــالــم
كــه بــيــنــد ديــدهٔ عــاشـق بـه خـلـوت روي دلـدارش؟
چــنــان ســرمــســت شــد جــانــم ز جــام عــشــق جــانـانـم
كــه تــا روز قــيــامــت هــم نــخـواهـي يـافـت هـشـيـارش
بـــهـــار و بـــاغ و گـــلـــزار عـــراقـــي روي جـــانــان اســت
ز صـد خـلـد بـريـن خـوشتر بهار و باغ و گلزارش
غزل شمارهٔ ۱۴۰
بــكــشــم بــه نــاز روزي ســر زلــف مــشــك رنــگـش
نـــدهــم ز دســت ايــن بــار، اگــر آورم بــه چــنــگــش
ســـر زلـــف او بـــگـــيـــرم، لـــب لـــعـــل او بـــبــوســم
بـه مـراد، اگر نترسم ز دو چشم شوخ شنگش
ســخــن دهــان تــنـگـش بـود ار چـه خـوش، ولـيـكـن
نـــرســـد بـــه هـــر زبـــانـــي ســـخـــن دهـــان تــنــگــش
چـــون نـــبـــات مـــيگـــدازم، هـــمــه شــب، در آب ديــده
بــه امــيــد آنــكــه يــابــم شــكــر از دهــان تــنــگـش
بــروم، ز چــشــم مــســتــش نــظــري تــمـام گـيـرم
كــه بــدان نــظــر بــبـيـنـم رخ خـوب لـالـه رنـگـش
چــــو كــــمــــان ابـــروانـــش فـــكـــنـــد خـــدنـــگ غـــمـــزه
چـه كـنـم كـه جان نسازم سپر از پي خدنگش؟
زلــبــش عـنـاب، يـارب، چـه خـوش اسـت!صـلـح اوخـود
بنگر چگونه باشد؟ چو چنين خوش است جنگش
دلــــم آيــــنــــه اســــت و در وي رخ او نــــمـــينـــمـــايـــد
نــفــســي بــزن، عــراقــي، بــزدا بــه نــالــه زنــگـش
غزل شمارهٔ ۱۴۱
نـــرســـد بـــه هـــر زبـــانـــي ســـخـــن دهــان تــنــگــش
نــه بـه هـر كـسـي نـمـايـد رخ خـوب لـالـه رنـگـش
لــــب لـــعـــل او نـــبـــوســـد، بـــه مـــراد، جـــز لـــب او
رخ خـوب او نـبـيـنـد بـه جـز از دو چـشـم شـنگش
لــــب مـــن رســـيـــدي آخـــر ز لـــبـــش بـــه كـــام روزي
شــــدي ار پـــديـــد وقـــتـــي اثـــر از دهـــان تـــنـــگـــش
بـه مـن ار خـدنـگ غـمـزه فـگـنـد چـه بـاك؟ لـيـكن
سپرش تن است، ترسم كه بدور رسد خدنگش
چـــو مـــرا نـــمـــانـــد رنـــگـــي هــمــه رنــگ او گــرفــتــم
كـه جـهـان مـسـخرم شد چو برآمدم به رنگش
مــــنــــم آفـــتـــاب از دل، كـــه ز ســـنـــگ لـــعـــل ســـازم
مـــنـــم آبـــگــيــنــه آخــر، كــه كــنــد خــراب ســنــگــش
ز مـــيـــان مـــا عـــراقـــي چـــو بـــرون فـــتـــاد، حـــالـــي
پــس ازيــن نــمــانــده مــا را ســرآشــتــي و جــنــگـش
برچسب:
،
ادامه مطلب
بازدید:
+ نوشته شده:
۲۸ ارديبهشت ۱۳۹۸ساعت:
۰۹:۴۴:۵۵ توسط:حسام موضوع:
غزل شمارهٔ ۱۲۷
آب حــــيــــوان اســــت، آن لــــب، يـــا شـــكـــر؟
يـــا ســرشــتــه آب حــيــوان بــا شــكــر؟
نـــي خـــطـــا گــفــتــم: كــجــا لــذت دهــد
آب حـــيـــوان پـــيـــش آن لـــب يـــا شـــكـــر؟
كـــس نـــگـــويــد نــوش جــانهــا را نــبــات
كــس نــخــوانــد جـان شـيـريـن را شـكـر
لــعــل تــو شــكـر تـوان گـفـت، ار بـود
كـــوثـــر و تـــســنــيــم جــان افــزا شــكــر
قــــــوت جــــــان اســــــت و حـــــيـــــات جـــــاودان
نــيــســت يــار لــعــل تــو تــنــهــا شـكـر
اي بــــه رشــــك از لــــعـــل تـــو آب حـــيـــات
وي خـــجـــل زان لـــعـــل شـــكـــرخــا شــكــر
وامـــــق ار ديـــــدي لـــــب شــــيــــريــــن تــــو
خـــود نـــجـــســـتـــي از لــب عــذرا شــكــر
نـــام تـــو تـــا بـــر زبـــان مـــا گـــذشـــت
مـــــــيگــــــدازد در دهــــــان مــــــا شــــــكــــــر
از لــــــب و دنــــــدان تــــــو در حـــــيـــــرتـــــم
تـا گـهـر چـون مـيكـنـد پـيـدا شـكر؟
تـــا دهـــانــت شــكــرســتــان گــشــت و لــب
در جــهــان تــنــگ اسـت چـون دلـهـا شـكـر
مــــن چــــرا ســــودايــــي لــــعــــلــــت شــــدم
از مـــزاج ار مـــيبـــرد ســـودا شــكــر؟
گــــرد لـــعـــل تـــو هـــمـــي گـــردد نـــبـــات
نـــي، طـــمـــع دارد از آن لـــبـــهـــا شـــكــر
گــــرد بــــر گــــرد لـــب شـــيـــريـــن تـــو
طوطيان بين جمله سر تا پا شكر
لـعـل و گـفـتار تو با هم در خور است
بـــــاشـــــد آري نـــــايـــــب حــــلــــوا شــــكــــر
طــبــع مــن شــيــريــن شــد از يــاد لــبــت
اي عــجــب، چــون مــيشــود دريــا شــكـر؟
لـــفـــظ شـــيـــريـــن عـــراقـــي چـــون لـــبـــت
مــيفــشــانــد در ســخــن هــر جــا شــكـر
غزل شمارهٔ ۱۲۸
اي امـــــيـــــد جـــــان، عـــــنـــــايـــــت از عـــــراقـــــي وامــــگــــيــــر
چـاره سـاز آن را كـه از تـو نيستش يك دم گزير
مـــانـــده در تـــيـــه فـــراقـــم، رهـــنـــمــايــا، ره نــمــاي
غـــرقـــهٔ دريـــاي هـــجـــرم، دســـتـــگـــيـــرا، دســـت گـــيـــر
در دل زارم نــــظــــر كـــن، كـــز غـــمـــت آمـــد بـــه جـــان
چــاره كــن، جـانـا، كـه شـد در دسـت هـجـرانـت اسـيـر
ســوي مــن بــنــگــر، كـه عـمـري بـر امـيـد يـك نـظـر
مــانــدهام چــون خــاك بــر خــاك درت خــوار و حــقــيــر
از تــو بــو نــايــافــتــه، نــه راحــتــي ديــده ز عــمــر
ســاخــتــه بـا درد بـيدرمـان تـو، مـسـكـيـن فـقـيـر
دل كــه ســوداي تــو مــيپــخــت آرزويـش خـام مـانـد
كـــو تـــنـــور آرزو تـــا انـــدر او بـــنـــدم فـــطـــيــر؟
دايــهٔ مــهــرت بــه شــيــر لــطــف پـرورده اسـت جـان
شيرخواره چون زيد، كش باز گيرد دايه شير؟
ز آفـــتـــاب مـــهـــر بـــر دل ســـايـــه افـــگـــن، تـــا شــود
در هــــواي مــــهــــر روي تــــو چــــو ذره مــــســــتــــنــــيــــر
گـــر فـــتـــد بـــر خـــاك تـــيـــره پــرتــو عــكــس رخــت
گـــردد انـــدر حـــال هـــر ذره چـــو خـــورشـــيـــد مــنــيــر
وز نـــــســـــيـــــم لـــــطـــــف تــــو بــــر آتــــش دوزخ وزد
خـــوشـــتـــر از خـــلــد بــريــن گــردد دركهــاي ســعــيــر
غزل شمارهٔ ۱۲۹
بــــر درت افــــتــــادهام خــــوار و حـــقـــيـــر
از كـــــرم، افـــــتـــــادهاي را دســـــت گـــــيــــر
دردمـــنـــدم، بـــر مـــن مـــســـكـــيـــن نـــگـــر
تـــــا شــــود درد دلــــم درمــــان پــــذيــــر
از تـــــو نـــــگــــريــــزد دل مــــن يــــك زمــــان
كـــالـــبـــد را كـــي بــود از جــان گــزيــر؟
دايــــهٔ لــــطــــفــــت مــــرا در بــــر گــــرفــــت
داد جـــاي مـــادرم صـــد گـــونـــه شـــيـــر
چـــون نـــيـــابــم بــوي مــهــرت يــك نــفــس
از دل و جــــانــــم بـــرآيـــد صـــد نـــفـــيـــر
دل، كه با وصلت چنان خو كرده بود
در كـف هـجـرت كـنـون مـانـده اسـت اسـيـر
بـــاز هـــجـــرت قـــصـــد جـــانـــم مـــيكــنــد
كــشــتـهاي را بـار ديـگـر كـشـتـه گـيـر
غزل شمارهٔ ۱۳۰
بــه دســت غــم گــرفــتــارم، بــيــا اي يــار، دســتـم گـيـر
بـــه رنـــج دل ســـزاوارم، مـــرا مـــگـــذار، دســـتــم گــيــر
يـكـي دل داشـتـم پـر خـون، شـد آن هـم از كـفـم بـيرون
چـو كـار از دسـت شد بيرون، بيا اي يار، دستم گير
ز وصـــلـــت تـــا جـــدا مـــانــدم هــمــيــشــه در عــنــا مــانــدم
از آن دم كـز تـو وامـانـدم شـدم بـيـمـار، دسـتـم گير
كـنـون در حـال مـن بـنـگـر: كـه عـاجز گشتم و مضطر
مــرا مــگــذار و خــود مـگـذر، دريـن تـيـمـار دسـتـم گـيـر
بـــه جـــان آمــد دلــم، اي جــان، ز دســت هــجــر بــيپــايــان
نــدارم طــاقــت هــجــران، بــه جــان، زنـهـار، دسـتـم گـيـر
هــمــيــشــه گــرد كــوي تــو هـمـي گـردم بـه بـوي تـو
نــــديــــدم رنــــگ روي تــــو، از آنــــم زار، دســــتــــم گــــيـــر
چــو كــردي حــلــقــه در گــوشــم، مـكـن آزاد و مـفـروشـم
مـــكـــن جــانــا فــرامــوشــم، ز مــن يــاد آر، دســتــم گــيــر
شــــــنـــــيـــــدي آه و فـــــريـــــادم، نـــــدادي از كـــــرم دادم
كــنــون كــز پــا درافــتــادم، مــرا بــردار، دســتـم گـيـر
نـــيـــابـــم در جـــهـــان يـــاري، نـــبـــيـــنـــم غـــيــر غــمخــواري
نـــدارم هـــيـــچ دلـــداري، تـــويـــي دلـــدار، دســـتـــم گـــيــر
عـــراقـــي، چـــون نـــهاي خـــرم، گـــرفــتــاري بــه دســت غــم
فغان كن بر درش هر دم، كه اي غمخوار، دستم گير
غزل شمارهٔ ۱۳۱
بـــيدلـــي را بـــي ســـبـــب آزرده گـــيــر
خـاكـسـاري را بـه خـاك اسـپـرده گـير
خــســتـهاي از جـور عـشـقـت كـشـتـه دان
والـــهاي از عـــشـــق رويـــت مـــرده گــيــر
گــر چـنـيـن خـواهـي كـشـيـدن تـيـغ غـم
جانم اندر تن چون خون افسرده گير
چـنـد خـواهـي كـرد ازين جور و ستم؟
بــيدلــي از غــم بــه جــان آزرده گـيـر
بـــــردهاي، هـــــوش دلــــم، اكــــنــــون مــــرا
نـيـم جـانـي مـانده وين هم برده گير
گـــر بـــخـــواهـــي كـــرد تـــيــمــار دلــم
از غــم و تــيــمــار جــانــم خــرده گـيـر
ور عــــراقــــي را تـــو نـــنـــوازي كـــنـــون
عــــالــــمــــي از بــــهــــر او آزرده گـــيـــر
غزل شمارهٔ ۱۳۲
اي مــــــطــــــرب درد، پــــــرده بــــــنــــــواز
هــــــــــــــــان! از ســــــــــــــــر درد در ده آواز
تـــــا ســـــوخـــــتــــهاي دمــــي بــــنــــالــــد
تـــا شـــيـــفـــتـــهاي شـــود ســـرافــراز
هين! پرده بساز و خوش همي سوز
كـــــان يــــار نــــشــــد هــــنــــوز دمــــســــاز
دلــــدار نــــســــاخــــت، چــــون نــــســـوزم؟
ســـوزم، چـــو نـــســـاخـــت مـــحـــرم راز
مـــــــاتــــــم زدهام، چــــــرا نــــــگــــــريــــــم؟
مـــحـــنـــت زدهام، چـــه مــيكــنــم نــاز؟
اي يــــــار، بــــــســــــاز تـــــا بـــــســـــوزم
يـــا بـــا ســـوزم بـــســـاز و بـــنـــواز
يـــــك جـــــرعـــــه ز جـــــام عــــشــــق در ده
تـــا بـــو كــه رهــانــيــم ز خــود بــاز
ور ســـــــوخـــــــتـــــــن مـــــــن اســـــــت رايـــــــت
مـــن ســاخــتــهام، بــســوز و بــگــداز
گـــــر يـــــار نـــــســـــاخـــــت، اي عـــــراقــــي،
خــــيـــز از ســـر ســـوز نـــوحـــه آغـــاز
در درد گــــــريــــــز، كـــــوســـــت هـــــمـــــدم
بــا ســوز بــســاز، كــوســت هــمــســاز
غزل شمارهٔ ۱۳۳
چــون تــو كــردي حــديـث عـشـق آغـاز
پس چرا قصه شد دگرگون باز؟
مــن ز عــشــق تــو پــرده بــدريــده
تـو نـشسته درون پرده به ناز
تـــو ز مــن فــارغ و مــن از غــم تــو
كــرده هــر لــحـظـه نـوحـهاي آغـاز
مـن چـو حـلـقـه بمانده بر در تو
كـردهاي در بـه روي بـنـده فـراز
آمــــــــدم بــــــــا دلــــــــي و صــــــــد زاري
بــــر در لـــطـــف تـــو، ز راه نـــيـــاز
مـــــن از آن تـــــوام، قـــــبـــــولـــــم كـــــن
از ره لــــطــــف يــــكــــدمــــم بــــنـــواز
آمـــــــدم بـــــــر درت بـــــــه امـــــــيــــــدي
نـــــاامـــــيـــــدم ز در مـــــگــــردان بــــاز
غزل شمارهٔ ۱۳۴
از غــــم عــــشـــقـــت جـــگـــر خـــون اســـت بـــاز
خود بپرس از دل كه او چون است باز؟
هـــــر زمـــــان از غـــــمـــــزهٔ خــــونــــريــــز تــــو
بـــر دل مـــن صــد شــبــيــخــون اســت بــاز
تـــــا ســـــر زلـــــف تـــــو را دل جــــاي كــــرد
از ســـــراي عـــــقـــــل بـــــيـــــرون اســــت بــــاز
حـــال دل بـــودي پـــريـــشـــان پـــيـــش ازيــن
نــي چــنــيــن درهــم كــه اكــنــون اســت بــاز
از فـــــــــــــــراق تـــــــــــــــو بـــــــــــــــراي درد دل
صــد بــلــا و غــصــه مــعــجــون اســت بـاز
تــا جــگـر خـون كـردي، اي جـان، ز انـتـظـار
روزي دل، بـــــيجـــــگـــــر خـــــون اســـــت بــــاز
از بــــــراي دل بــــــبــــــار، اي ديــــــده خــــــون
زان كـــــه حـــــال او دگـــــرگــــون اســــت بــــاز
گـــر چـــه مـــيكـــاهـــد غــم تــو جــان و دل
لــــيـــك مـــهـــرت هـــر دم افـــزون اســـت بـــاز
مـــن چـــو شـــادم از غـــم و تــيــمــار تــو
پــس عــراقــي از چــه مـحـزون اسـت بـاز؟
برچسب:
،
ادامه مطلب
بازدید:
+ نوشته شده:
۲۸ ارديبهشت ۱۳۹۸ساعت:
۰۹:۴۴:۱۲ توسط:حسام موضوع:
غزل شمارهٔ ۱۲۲
نـــــظـــــر ز حـــــال مـــــن نـــــاتــــوان دريــــغ مــــدار
نـــــظــــارهٔ رخــــت از عــــاشــــقــــان دريــــغ مــــدار
اگــر ســزاي جــمــال تــو نـيـسـت ديـده رواسـت
خــــيــــال روي تــــو بــــاري ز جـــان دريـــغ مـــدار
بــــه پــــرســـش مـــن رنـــجـــور اگـــر نـــمـــيآيـــي
عــــــنــــــايـــــتـــــي ز مـــــن نـــــاتـــــوان دريـــــغ مـــــدار
ز خــوان وصــل تــو چــون قــانـعـم بـه ديـداري
تــو نــيــز ايــن قــدر از مــيــهــمــان دريـغ مـدار
به من، كه گرد درت چون سگان همي گردم
نـــوالــه گــر نــدهــي، اســتــخــوان دريــغ مــدار
چــو دوســتــان را بــر تــخــت وصــل بــنــشـانـي
ز مـــن، كـــه خـــاك تــوام، آســتــان دريــغ مــدار
چـــو بـــا نـــديــمــان جــام شــراب نــوش كــنــي
نـــصـــيـــب جـــرعـــهاي از خـــاكـــيـــان دريــغ مــدار
غزل شمارهٔ ۱۲۳
غـــــلـــــام روي تـــــوام، اي غـــــلـــــام، بــــاده بــــيــــار
كــه فــارغ آمــدم از نــنــگ و نــام، بـاده بـيـار
كـــرشـــمـــههـــاي خـــوش تـــو شــراب نــاب مــن اســت
درآ بـه مـجـلـس و پـيـش از طـعـام بـاده بيار
بـــه غـــمـــزهاي چــو مــرا مــســت مــيتــوانــي كــرد
چــه حــاجـت اسـت صـراحـي و جـام؟ بـاده بـيـار
بـــه مـــســـتــي از لــب تــو وام كــردهام بــوســي
گـــر آمـــدي بـــه تـــقـــاضـــاي وام، بـــاده بــيــار
مــــگــــر كــــه مــــرغ طــــرب درفـــتـــد بـــه دام مـــرا
شـده اسـت تـن هـمـه ديده چو دام، باده بيار
كـــجـــاســـت دانـــهٔ مـــرغـــان؟ كـــه طــوطــي روحــم
فــــتــــاد از پــــي دانـــه بـــه دام، بـــاده بـــيـــار
نــــظــــام بــــزم طـــرب از مـــي اســـت، مـــجـــلـــس مـــا
چــو مــي نــگــيــرد بــي مــي نــظـام، بـاده بـيـار
عـــــنـــــان ربـــــود ز مـــــن تـــــوســـــن طـــــرب، ســـــاقــــي
مـــگــر زبــون شــود ايــن بــدلــگــام، بــاده بــيــار
ز انـــتـــظـــار چـــو ســاغــر دلــم پــر از خــون شــد
مــــدار مــــنــــتــــظــــرم بــــر دوام، بــــاده بــــيــــار
اگـــر چـــه روز فـــروشـــد، صـــبـــوح فـــوت مـــكــن
كـــــه آفــــتــــاب بــــرآيــــد ز جــــام، بــــاده بــــيــــار
دريــــــن مـــــقـــــام كـــــه خـــــونـــــم حـــــلـــــال مـــــيداري
مــــدار خــــون صــــراحــــي حــــرام، بــــاده بــــيــــار
بــه وقــت شـام، بـيـا تـا قـضـاي صـبـح كـنـيـم
اگر چه صبح خوش آيد، به شام باده بيار
نــــــــمــــــــيپـــــــزد تـــــــف غـــــــم آرزوي خـــــــام مـــــــرا
بــــراي پــــخــــتــــن ســـوداي خـــام بـــاده بـــيـــار
مــنــم كــنــون و يــكــي نـيـم جـان رسـيـده بـه لـب
هـمـي دهـم بـه تـو، بـسـتان تمام، باده بيار
بــه مــســتــي از لـب تـو مـيتـوان سـتـد بـوسـي
مــگــر رســم ز لــب تــو بــه كــام، بــاده بــيــار
مـــــرا ز دســـــت عـــــراقـــــي خـــــلـــــاص ده نـــــفـــــســـــي
غـــــلـــــام روي تـــــوام، اي غـــــلـــــام، بــــاده بــــيــــار
غزل شمارهٔ ۱۲۴
مـــــرا از هــــر چــــه مــــيبــــيــــنــــم رخ دلــــدار اولــــيتــــر
نــظــر چــون مــيكــنــم بــاري بــدان رخــســار اولــيتــر
تــــمــــاشــــاي رخ خــــوبــــان خـــوش اســـت، آري، ولـــي مـــا را
تـــــمـــــاشـــــاي رخ دلـــــدار از آن بـــــســـــيـــــار اولـــــيتــــر
بـــيـــا، اي چـــشـــم مــن، جــان و جــمــال روي جــانــان بــيــن
چــو عــاشــق مــيشــوم بــاري، بــدان رخـسـار اولـيتـر
ز رويــــش هــــرچــــه بــــگــــشــــايــــم نــــقــــاب روي او اولـــي
ز زلـــفـــش هـــر چـــه بـــر بـــنـــدم، مـــرا زنـــار اولـــيتـــر
كــســي كــاهــل مــنــاجــات اســت او را كــنـج مـسـجـد بـه
مــــــرا، كــــــاهــــــل خــــــرابــــــاتـــــم، در خـــــمـــــار اولـــــيتـــــر
فـــريـــب غـــمـــزهٔ ســـاقـــي چـــو بـــســـتـــانـــد مـــرا از مــن
لـــبـــش بـــا جـــان مــن در كــار و مــن بــيكــار اولــيتــر
چـو زان مـي دركـشـم جـامـي، جـهـان را جـرعـهاي بـخـشم
جـــهـــان از جـــرعـــهٔ مـــن مـــســـت و مــن هــشــيــار اولــيتــر
بـــه يـــك ســـاغــر در آشــامــم هــمــه دريــاي مــســتــي را
چـــو ســـاغــر مــيكــشــم، بــاري، قــلــنــدروار اولــيتــر
خرد گفتا: به پيران سر چه گردي گرد ميخانه؟
ازيـــــن رنـــــدي و قـــــلــــاشــــي شــــوي بــــيــــزار اولــــيتــــر
نـهـان از چـشـم خـود سـاقـي مـرا گفتا: فلان، مي خور
كــه عــاشــق در هــمــه حـالـي چـو مـن مـيخـوار اولـيتـر
عــراقــي را بـه خـود بـگـذار و بـيخـود در خـرابـات آي
كـــه ايـــن جـــا يـــك خــرابــاتــي ز صــد ديــندار اولــيتــر
غزل شمارهٔ ۱۲۵
نيم چون يك نفس بي غم دلم خون خوار اوليتر
نـــدارم چـــون دلـــي خــرم، تــنــي بــيــمــار اولــيتــر
نــيــابــد هــر كــه دلــداري، چـو مـن زار و حـزيـن اولـي
نـبـيـنـد هـر كـه غمخواري، چو من غمخوار اوليتر
دلـي كـز يـار خـود بـويـي نيابد تن دهد بر باد
چـــنـــيـــن دل در كـــف هـــجـــران اســيــر و زار اولــيتــر
وصــــال او نــــمـــييـــابـــم، تـــن انـــدر هـــجـــر او دارم
بـه شـادي چـون نـيـم لـايـق، مـرا تـيمار اوليتر
چــو درد او بــود درمــان، تـن مـن نـاتـوان خـوشـتـر
چـــو زخـــم او شــود مــرهــم، دلــم افــگــار اولــيتــر
چـو روزي مـن از وصـلـش هـمـه تـيـمـار و غـم باشد
بــه هــر حــالــي مــرا درد و غــم بــســيــار اولــيتـر
دلـــا، چـــون عـــاشـــق يـــاري، بـــه درد او گــرفــتــاري
هــمــي كــن نــالــه و زاري، كــه عــاشــق زار اولـيتـر
هـــــر آنــــچــــه آرزو داري بــــرو از درگــــه او خــــواه
ز هــــر در، كــــان زنـــد مـــفـــلـــس، در دلـــدار اولـــيتـــر
عــراقــي، در رخ خــوبــان جــمــال يــار خــود مــيبــيـن
نــظــر چــون مــيكـنـي بـاري بـه روي يـار اولـيتـر
غزل شمارهٔ ۱۲۶
سـر بـه سـر از لـطـف جاني اي پسر
خـوشـتـر از جـان چـيـسـت؟ آنـي اي پـسـر
مــيــل دلهــا جــمــلــه ســوي روي تــوسـت
رو كــه شــيــريــن دلــســتــانـي اي پـسـر
زان بــــه چـــشـــم مـــن درآيـــي هـــر زمـــان
كــــــز صــــــفــــــا آب روانــــــي اي پــــــســــــر
از مــي حــســن ار چــه سـرمـسـتـي، مـكـن
بـــا حـــريـــفـــان ســـرگـــرانـــي اي پــســر
وعــده اي مــي ده، اگــر چــه كـج بـود
كــــز بــــهــــانــــه درنـــمـــانـــي اي پـــســـر
بـر لـب خـود بـوسـه زن، آنـگـه بـبـيـن
ذوق آب زنــــــــــدگـــــــــانـــــــــي اي پـــــــــســـــــــر
زان شــــدم خــــاك درت كــــز جـــام خـــود
جـــرعــهاي بــر مــن فــشــانــي اي پــســر
از لــطــيــفـي مـينـمـانـد كـس بـه تـو
زان يــقــيــنـم شـد كـه جـانـي اي پـسـر
گــوش جــانهــا پــر گــهــر در حـضـرتـت
كـــز ســـخــن در مــيچــكــانــي اي پــســر
در دل و چشمم، ز حسن و لطف خويش
آشــــــكــــــارا و نــــــهــــــانــــــي اي پــــــســــــر
نــــيــــســــت در عــــالــــم عـــراقـــي را دمـــي
بــــي لــــب تــــو زنــــدگــــانــــي اي پـــســـر
برچسب:
،
ادامه مطلب
بازدید:
+ نوشته شده:
۲۸ ارديبهشت ۱۳۹۸ساعت:
۰۹:۴۳:۱۶ توسط:حسام موضوع:
غزل شمارهٔ ۱۱۷
مـــــرا درد تــــو درمــــان مــــينــــمــــايــــد
غــــم تــــو مــــرهــــم جــــان مــــينـــمـــايـــد
مــرا، كــز جــام عــشــقــت مــســت بــاشـم
وصـــال و هـــجـــر يــكــســان مــينــمــايــد
چــــو مــــن تـــن در بـــلـــاي عـــشـــق دادم
هــــمــــه دشــــوارم آســــان مــــينــــمـــايـــد
بــه جــان مـن غـم تـو، شـادمـان بـاد،
هــر آن لــطــفــي كـه بـتـوان مـينـمـايـد
اگــر يــك لـحـظـه نـنـمـايـد مـرا سـوز
دگــر لــحــظــه دو چــنــدان مــينــمــايـد
دلــــم بــــا ايـــنـــهـــمـــه انـــده، ز شـــادي
بــهــار و بــاغ و بــســتـان مـينـمـايـد
خــــــيــــــالــــــت آشــــــكــــــارا مــــــيبـــــرد دل
اگـــر روي تـــو پـــنـــهـــان مـــينـــمـــايـــد
لـــــب لــــعــــل تــــو جــــانــــم مــــينــــوازد
بــــنــــفــــشـــه آب حـــيـــوان مـــينـــمـــايـــد
ندانم تا چه خواهد فتنه انگيخت؟
كــه زلــفـش بـس پـريـشـان مـينـمـايـد
بـــه دوران تـــو زان تـــنـــگ اســت دلهــا
كــه حــســن تــو فــراوان مــينــمــايــد
چـــــــو ذره در هـــــــواي مـــــــهـــــــر رويــــــت
عــــراقــــي نـــيـــك حـــيـــران مـــينـــمـــايـــد
غزل شمارهٔ ۱۱۸
اي بـــاد صـــبـــا، بــه كــوي آن يــار
گـــر بـــر گـــذري ز بــنــده يــاد آر
ور هـــــيــــچ مــــجــــال گــــفــــت يــــابــــي
پـــيــغــام مــن شــكــســتــه بــگــزار
بــا يــار بــگــوي كــان شــكــســتــه
ايـن خـسـتـه جـگـر، غـريب و غمخوار
چــون از تــو نــديــد چــارهٔ خـويـش
بـيـچـاره بـمـانـد بـيتـو نـاچار
خـــــورشـــــيـــــد رخـــــت نــــديــــد روزي
بـــينـــور بـــمـــانـــد در شـــب تــار
نـــي ايـــن شـــب تـــيـــره ديــد روشــن
نـي خـفـتـه عـدو، نه بخت بيدار
مـــيكـــرد شـــبـــي بــه روز كــاخــر
روزي بـشـود كـه بـه شود كار
كـارش چـو به جان رسيد ميگفت:
كـاي كـرده بـه تيغ هجرم افگار
اي كـــرده بـــه كـــام دشـــمـــنـــانـــم
بــا يــار چـنـيـن، چـنـيـن كـنـد يـار؟
آخــــر نــــظــــري بــــه حـــال مـــن كـــن
بنگر كه: چگونه بيتوام زار؟
يـــك بـــارگـــيـــم مـــكـــن فـــرامـــوش
يـــاد آر ز مـــن شـــكــســتــه، يــاد آر
مــــزار ز مـــن، كـــه هـــيـــچ هـــيـــچـــم
از هــــيــــچ، كــــســــي نــــگــــيـــرد آزار
مــن نــيـك بـدم، تـو نـيـكـويـي كـن
اي نــيــك، بــدم، بــه نــيـك بـردار
بــگــذار كــه بــگـذرم بـه كـويـت
يـــكـــدم ز ســـگـــان كـــويـــم انـــگـــار
بـــگـــذاشـــتـــم ايــن حــديــث، كــز مــن
دارنـــــد ســـــگــــان كــــوي تــــو عــــار
پـــنـــدار كـــه مــشــت خــاك بــاشــم
زيـــــــــر قــــــــدم ســــــــگ درت خــــــــوار
الــــقـــصـــه بـــه جـــانـــم از عـــراقـــي
مـــــگـــــذار، كـــــزو نـــــمـــــانـــــد آثـــــار
بـالـجمله تو باشي و تو گويي
او كـــم كـــنــد از مــيــانــه گــفــتــار
غزل شمارهٔ ۱۱۹
دل در گــره زلـف تـو بـسـتـيـم دگـر بـار
وز هـر دو جـهـان مـهـر گـسـسـتيم دگربار
جـام دو جـهـان پر ز مي عشق تو ديديم
خــورديـم مـي و جـام شـكـسـتـيـم دگـربـار
شـايـد كـه دگـر نـعرهٔ مستانه برآريم
كــز جـام مـي عـشـق تـو مـسـتـيـم دگـربـار
الـمـنـة لـلـه كـه پـس از مـحـنـت بـسـيار
بـا تـو نـفـسي خوش بنشستيم دگربار
چون طرهٔ تو شيفتهٔ روي تو گشتيم
هـيـهـات! كـه خـورشـيـد پـرستيم دگربار
مـــا تـــرك مـــراد دل خـــودكــام گــرفــتــيــم
تا هرچه كند دوست خوشستيم دگربار
بــا عــشــق تــو مـا راه خـرابـات گـرفـتـيـم
از صــومــعــه و زهــد بــرســتـيـم دگـربـار
در بـــنـــدگـــي زلــف چــلــيــپــات بــمــانــديــم
زنــار هــم از زلــف تــو بــســتــيــم دگــربـار
تــــا راز دل مــــا نــــكــــنــــد فـــاش عـــراقـــي
ايــنــك دهــن از گــفــت بــبــســتــيــم دگــربــار
غزل شمارهٔ ۱۲۰
دل در گــــره زلــــف تــــو بــــســـتـــيـــم دگـــربـــار
در دام ســـر زلـــف تـــو شـــســـتـــيـــم دگـــربــار
از نــرگــس مـخـمـور تـو مـخـمـور بـمـانـديـم
وز جـــام مـــي لـــعـــل تـــو مـــســـتـــيـــم دگـــربــار
از بــادهٔ عــشــق تـو يـكـي جـرعـه چـشـيـديـم
صد توبه به يك جرعه شكستيم دگربار
مـا قـبـلـهٔ خـود روي چو خورشيد تو كرديم
هــيــهــات! كــه خــورشــيــد پــرســتـيـم دگـربـار
دل در گـــره زلــف تــو بــســتــيــم و بــرآنــيــم
جـــويـــاي ســـر زلـــف چـــو شـــســتــيــم دگــربــار
كـان جـان كه نسيم سر زلف تو به ما داد
هـــم بـــا ســر زلــف تــو فــرســتــيــم دگــربــار
از پـــيـــشـــگــه وصــل چــو بــرخــاســت عــراقــي
بــا تــو دمــكــي خــوش بــنــشـسـتـيـم دگـربـار
غزل شمارهٔ ۱۲۱
رخ ســــــوي خــــــرابـــــات نـــــهـــــاديـــــم دگـــــربـــــار
در دام خــــــــرابـــــــات فـــــــتـــــــاديـــــــم دگـــــــربـــــــار
از بهر يكي جرعه دو صد توبه شكستيم
در ديـــــر مــــغــــان روزه گــــشــــاديــــم دگــــربــــار
در كـــنـــج خـــرابـــات يــكــي مــغبــچــه ديــديــم
در پـــيـــش رخـــش ســـر بـــنـــهـــاديــم دگــربــار
آن دل كـه بـه صـد حـيـلـه ز خـوبـان بربوديم
در دســــت يــــكـــي مـــغبـــچـــه داديـــم دگـــربـــار
يـــك بـــار نـــديـــديـــم رخـــش وز غـــم عــشــقــش
صــــدبــــار بــــمــــرديــــم و بــــزاديـــم دگـــربـــار
ديــديــم كــه بــيعــشـق رخـش زنـدگـيـي نـيـسـت
بــــيعــــشــــق رخــــش زنـــده مـــبـــاديـــم دگـــربـــار
غــــم بــــر دل مــــا تــــاخــــتــــن آورد ز عــــشـــقـــش
بـا ايـن هـمه غم، بين كه چه شاديم دگربار
شــــد در ســــر ســــوداي رخــــش ديــــن و دل مـــا
بــنــگــر، دل و ديــن داده بــه بــاديــم دگــربـار
عـــشـــقـــش بـــه زيـــان بــرد صــلــاح و ورع مــا
ايــــنــــك هــــمــــه در عــــيــــن فــــســـاديـــم دگـــربـــار
بــا نــيــسـتـي خـود هـمـه بـا قـيـمـت و قـدريـم
بــا هــســتــي خــود جــمــلــه كــســاديــم دگــربـار
تـــا هـــســـت عـــراقـــي هـــمـــه هــســتــيــم مــريــدش
چــون نــيــســت شــود، جــمــلــه مـراديـم دگـربـار
برچسب:
،
ادامه مطلب
بازدید:
+ نوشته شده:
۲۸ ارديبهشت ۱۳۹۸ساعت:
۰۹:۴۲:۳۶ توسط:حسام موضوع:
غزل شمارهٔ ۱۱۳
آخــر ايــن تــيــره شــب هــجــر بــه پـايـان آيـد
آخــــــر ايــــــن درد مــــــرا نــــــوبــــــت درمــــــان آيــــــد
چـنـد گـردم چـو فـلـك گرد جهان سرگردان؟
آخـــر ايـــن گـــردش مـــا نــيــز بــه پــايــان آيــد
آخـــر ايــن بــخــت مــن از خــواب درآيــد ســحــري
روز آخــــــر نــــــظـــــرم بـــــر رخ جـــــانـــــان آيـــــد
يـــافـــتـــم صـــحــبــت آن يــار، مــگــر روزي چــنــد
ايــن هــمــه ســنــگ مــحــن بــر ســر مــا زان آيــد
تـــا بـــود گـــوي دلـــم در خـــم چـــوگــان هــوس
كـــي مـــرا گـــوي غـــرض در خـــم چـــوگــان آيــد؟
يوسف گم شده را گرچه نيابم به جهان
لــــاجــــرم ســــيـــنـــهٔ مـــن كـــلـــبـــهٔ احـــزان آيـــد
بـلـبـلآسـا هـمـه شب تا به سحر ناله زنم
بـو كـه بـويـي بـه مـشـامـم ز گـلـسـتـان آيد
او چـه خـواهـد؟ كـه هـمـي با وطن آيد، ليكن
تــا خــود از درگــه تــقـديـر چـه فـرمـان آيـد
بــه عــراق ار نـرسـد بـاز عـراقـي چـه عـجـب!
كــه نــه هـر خـار و خـسـي لـايـق بـسـتـان آيـد
غزل شمارهٔ ۱۱۴
صــــبـــا وقـــت ســـحـــر گـــويـــي ز كـــوي يـــار مـــيآيـــد
كــــه بـــوي او شـــفـــاي جـــان هـــر بـــيـــمـــار مـــيآيـــد
نــســيــم خــوش مــگــر از بــاغ جــلـوه مـيدهـد گـل را
كـــه آواز خـــوش از هـــر ســـو ز خـــلـــقـــي زار مــيآيــد
بيا در گلشن اي بيدل، به بوي گل برافشان جان
كــــه از گــــلــــزار و گـــل امـــروز بـــوي يـــار مـــيآيـــد
گــل از شــادي هــمــي خــنــدد، مـن از غـم زار مـيگـريـم
كــــه از گــــلــــشــــن مــــرا يــــاد از رخ دلــــدار مـــيآيـــد
ز بـــســـتـــان هــيــچ در چــشــمــم نــمــيآيــد، مــگــر آبــي
كـــه در چـــشـــمـــم ز يـــاد او دمـــي صـــدبــار مــيآيــد
اگـــر گـــلـــزار مـــيآيـــد كـــســـي را خـــوش، مـــرا بــاري
نـــســـيــم كــوي او خــوشــتــر ز صــد گــلــزار مــيآيــد
مـــرا چـــه از گـــل و گـــلـــزار؟ كـــانـــدر دســت امــيــدم
ز گـــــــلـــــــزار وصـــــــال يـــــــار زخــــــم خــــــار مــــــيآيــــــد
عــراقــي خــسـتـه دل هـردم ز سـويـي مـيخـورد زخـمـي
هـــمـــه زخـــم بـــلـــا گـــويـــي بـــريـــن افـــگـــار مـــيآيـــد
غزل شمارهٔ ۱۱۵
صـــبـــا وقــت ســحــر، گــويــي، ز كــوي يــار مــيآيــد
كـــه بـــوي او شـــفـــاي جـــان هـــر بــيــمــار مــيآيــد
نــســيــم او مــگــر در بــاغ جــلــوه مــيدهــد گــل را
كــــه آواز خـــوش بـــلـــبـــل ز هـــر ســـو زار مـــيآيـــد
مــگــر از زلــف دلـدارم صـبـا بـويـي بـه بـاغ آورد
كـــه از بـــاغ و گـــل و گــلــزار بــوي يــار مــيآيــد
از آن چــون بــلــبــل بــيدل ز رنـگ و بـوي گـل شـادم
كــــه از گــــلـــزار در چـــشـــمـــم رخ دلـــدار مـــيآيـــد
گـر آيـد در نـظـر كس را به جز رخسار او رويي
مـــرا بـــاري نـــظـــر دايـــم بـــر آن رخــســار مــيآيــد
مرا از هرچه در عالم به چشم اندر نيامد هيچ
مــگــر آبــي كــه در چــشــمـم دمـي صـد بـار مـيآيـد
چــو انــدر آب عــكــس يــار خـوشـتـر مـيشـود پـيـدا
از آنـــروز آب در چـــشـــمـــم مـــگـــر بــســيــار مــيآيــد
جــهــان آب اســت و مــن در وي جــمــال يــار مــيبــيــنـم
ازيــنــجــا خــواب در چــشــمــم مــگـر بـسـيـار مـيآيـد
عــراقــي در چــنــيــن خـوابـي هـمـي بـيـنـد چـنـان رويـي
از آن در خــــاطــــرش هــــر دم هــــزاران كــــار مــــيآيــــد
غزل شمارهٔ ۱۱۶
گــــهــــي درد تــــو درمــــان مــــينــــمــــايــــد
گـــهـــي وصـــل تـــو هـــجـــران مـــينـــمــايــد
دلــــي كــــو يــــافــــت از وصــــل تــــو درمـــان
هـــــمـــــه دشـــــوارش آســــان مــــينــــمــــايــــد
مـــرا گـــه گـــه بـــه دردي يــاد مــيكــن
كـــــه دردت مــــرهــــم جــــان مــــينــــمــــايــــد
بپرس آخر كه: بي تو چونم، اي جان،
كــه جــانــم بــس پــريــشــان مــينــمـايـد
مــــرا جــــور و جــــفــــا و رنــــج و مـــحـــنـــت
غـــــمـــــت هــــردم دگــــرســــان مــــينــــمــــايــــد
ز جــــان ســــيــــر آمــــدم بــــيروي خــــوبــــت
جـــهـــان بـــر مـــن چـــو زنــدان مــينــمــايــد
عــــراقــــي خــــود نــــدارد چــــشــــم، ورنــــه
رخــــت خـــورشـــيـــد تـــابـــان مـــينـــمـــايـــد
برچسب:
،
ادامه مطلب
بازدید:
+ نوشته شده:
۲۸ ارديبهشت ۱۳۹۸ساعت:
۰۹:۴۱:۴۹ توسط:حسام موضوع:
غزل شمارهٔ ۱۰۸
وه! كــه كــارم ز دســت مــيبــرود
روزگــــــــارم ز دســـــــت مـــــــيبـــــــرود
خـــود نــدارم مــن از جــهــان چــيــزي
وآنــــچــــه دارم ز دســــت مـــيبـــرود
يــك دمــي دارم از جــهــان و آن نــيـز
چــــون بــــرآرم ز دســــت مـــيبـــرود
بـر زمـانـه چـه دل نـهم؟ كه روان
هـــمـــچـــو يـــارم ز دســت مــيبــرود
در خـــــزان ار دلـــــي بـــــه دســــت آرم
در بـــــهـــــارم ز دســــت مــــيبــــرود
از پـــي صــيــد دل چــه دام نــهــم؟
كـــه شـــكـــارم ز دســـت مـــيبــرود
چـه كـنـم پـيـش يـار جـان افـشـان؟
كــــه نــــثــــارم ز دســــت مـــيبـــرود
نـــيـــســـت جـــز آب ديـــده در دســـتــم
زان نـــــگـــــارم ز دســـــت مـــــيبــــرود
طـالـعـم بـيـن كـه: در چـنـين غمها
غــــمــــگــــســــارم ز دســـت مـــيبـــرود
بخت بنگر كه: پاي بر دم مار
يـــــار غـــــارم ز دســـــت مـــــيبـــــرود
دســتــگــيــرا، نـظـر بـه كـارم كـن
بــيـن كـه كـارم ز دسـت مـيبـرود
غزل شمارهٔ ۱۰۹
انــدريــن ره هــر كــه او يــكـتـا شـود
گــنــج مــعــنــي در دلــش پـيـدا شـود
جـــز جــمــال خــود نــبــيــنــد در جــهــان
انــدريــن ره هــر كــه او بــيـنـا شـود
قـــطـــره كـــز دريــا بــرون آيــد هــمــي
چــون ســوي دريــا شـود دريـا شـود
گـر صـفـات خـود كـند يكباره محو
در مــــقـــامـــات بـــقـــا يـــكـــتـــا شـــود
هـر كـه دل بـر نـيـسـتـي خـود نـهـاد
در حــريــم هــســتــي، او تــنــهـا شـود
از مــســمــا هــر كــه يــابــد بــهــرهاي
فــــارغ و آســــوده از اســــمـــا شـــود
ور كــنـد گـم صـورت هـسـتـي خـويـش
صـــورت او جـــمـــلـــگـــي مــعــنــي شــود
ور نهنگ لاخورش زو طعمه ساخت
زنــــــــدهٔ جـــــــاويـــــــد در الـــــــا شـــــــود
صــورتــت چــون شــد حـجـاب راه تـو
مــحــو كـن، تـا سـيـرتـت زيـبـا شـود
گــر از ايــن مـنـزل بـرون رفـتـي، يـقـيـن
دانـــكـــه مـــنـــزلــگــاهــت او ادنــي شــود
مـا بـه جـانـان زنـدهايـم، از جان بري
تـا ابـد هـرگـز كـسـي چـون ما شود؟
هـر كـه آنـجـا مقصد و مقصود يافت
در دو عــــــالــــــم والــــــي والـــــا شـــــود
هــــر كــــه را دل رازدار عــــشــــق شــــد
كـي دلـش مـايـل سـوي صحرا شود؟
هـم بـه بـالـا در رسـد بيعقل و دين
گـــر عـــراقـــي مــحــو انــدر لــا شــود
غزل شمارهٔ ۱۱۰
نـــگـــاريـــنـــي كــه بــا مــا مــينــپــايــد
بـه مـا دلـخـسـتـگـان كـي رخ نـمـايد؟
بيا، اي بخت، تا بر خود بموييم
كـــــه از مـــــا يـــــار آرامـــــي نـــــمــــايــــد
اگــر جــانــم بــه لــب آيـد عـجـب نـيـسـت
بــه حــيـلـه نـيـم جـانـي چـنـد پـايـد؟
بـه نـقد اين لحظه جاني ميكن اي دل
شـب هـجـر اسـت، تـا فـردا چـه زايد؟
مـــگـــر روشـــن شـــود صـــبـــح امــيــدم
مــــگــــر خــــورشــــيــــد از روزن بـــرآيـــد
دلــــــــم را از غـــــــم جـــــــان وا رهـــــــانـــــــد
مــــــــر از مـــــــن زمـــــــانـــــــي در ربـــــــايـــــــد
عــــراقــــي، بــــر درش امـــيـــد در بـــنـــد
كــه دانـد، بـو كـه نـاگـه واگـشـايـد
غزل شمارهٔ ۱۱۱
مــرا، گــرچــه ز غــم جــان مــيبـرآيـد
غـــم عـــشــقــت ز جــانــم خــوشــتــر آيــد
دريــن تــيــمــار گــر يــك دم غـم تـو
نـــپـــرســـد حـــال مـــن، جــانــم بــرآيــد
مــرا شــادي گــهــي بــاشـد دريـن غـم
كـــــه انـــــدوه تـــــوام از در در آيــــد
مــرا يــك ذره انــدوه تــو خــوشــتــر
كه يك عالم پر از سيم و زر آيد
اگـــرچـــه هـــر كــســي از غــم گــريــزد
مــرا چـون جـان ، غـم تـو درخـور آيـد
مــــرا در ســــيــــنـــه تـــاب انـــده تـــو
بـــســـي خـــوشـــتـــر ز آب كـــوثـــر آيـــد
چـو سـر در پـاي انـدوه تـو افـكـند
عــراقــي در دو عــالــم بــر ســر آيــد
غزل شمارهٔ ۱۱۲
زان پـيـش كـه دل ز جـان بـرآيـد
جــــان از تــــن نــــاتـــوان بـــرآيـــد
بـــنـــمـــاي جــمــال، تــا دهــم جــان
كـان سـود بـر ايـن زيـان بـرآيد
اي كـاش بـه جـان بـرآمـدي كار
ايـن كـار كـجا به جان برآيد؟
كــارم نــه چــنــان فـتـاد مـشـكـل
كان بيتو به اين و آن برآيد
هـــم از در تــو گــشــايــدم كــار
كـــامـــم هــمــه زان دهــان بــرآيــد
بـــر درگـــهـــت آمـــدم بــه كــاري
كـان بـر تو به رايگان برآيد
نــايــافــتــه جـانـم از تـو بـويـي
مـــگـــذار كــه نــاگــهــان بــرآيــد
بــنـواز بـه لـطـف جـانـم، آن دم
كــــز كــــالــــبــــدم روان بــــرآيــــد
كــــــام دل خــــــســــــتـــــهٔ عـــــراقـــــي
از لـطـف تـو بـيگـمـان بـرآيـد
برچسب:
،
ادامه مطلب
بازدید:
+ نوشته شده:
۲۸ ارديبهشت ۱۳۹۸ساعت:
۰۹:۴۱:۰۵ توسط:حسام موضوع: